Ĝao pasis la kortegan ekzamenon kaj gajnis akademian diplomon de Talentulo. Li estis bonkora kaj honesta, ĉiam atentema por ne esti malutila al bestoj.
　　 Iutage li iris viziti plurajn parencojn. Kiam la pramo, sur kiu li sidas, atingis la centron de la rivero, kiun ili trapasas, li rimarkis iun staranta sur la pramo. Strange, li aspektis tiel, kiel lia servisto, kiu mortis antaŭ tri jaroj.
　　 "Kion vi faras?" Ĝao demandis lin.
　　 "Mi laboras en la mondo de animoj. Mia profesio estas kolekti la animojn de tiuj, kiuj estas mortontaj." La mortinta servisto respondis. "Hodiaŭ mi kolektos tri animojn."
　　 "Kies?" demandis Ĝao.
　　 "Unu el ili vivas sur la bordo, la dua estas unu el la parencoj, kiujn vi vizitos, la tria...”
　　 "Kiu estas la tria?" Ĝao demandis, sed lia mortinta servisto respondis nenion. Ĝao komprenis, ke la tria amimo kolektota estas de neniu alia ol li mem.
　　 Lia mortinta servisto diris, ke li ne timu. "Se ĉi-nokte mi ne iros al vi, do ĉio estos bona.”
　　 "Pro kio?”
　　 "Oni postulis al mi sur la vojo al ĉitie, ke mi forlasu vin, ĉar vi estas bonkora kaj neniom mortigas.”
　　 Kiam Ĝao atingis la domon de siaj parencoj, li aŭdis mornan ploradon. Iu mortis. Li sin returnis kaj revenis hejmen. Lia servisto ne venis al li tiunokte. Ĉio estis bona.
　　 Ĝao havis longan kaj utilan vivon. Li estis feliĉa kaj prospera, ĉar li nenion mortigis. Se vi domaĝas vivon de aliaj, vian vivon vi ŝparas.