En 1732 en Ŭjŝjing estis maldungito nomata Ŭej.
　　Li havis pafilon. Li pafis centojn da birdoj aŭ vendis ilin aŭ manĝis ilin kun vino.
　　Ŭej ankaŭ ŝatis elfosi angilojn, kapti ranojn kaj allogi testudojn. Iam li eĉ metis venenon en lagon por elakvigi mortigitajn fiŝojn. Krom tio, li ankaŭ renversis la nestojn kaj forprenis la birdajn ovojn.
　　Liaj amikoj admonis lin: "Maljuna Ŭej, vi devas ĉesi mortigi bestojn. Vi povas terkulturi aŭ fari aliajn decajn laborojn.”
　　Maljuna Ŭej neniam akceptis ilian admonon. Anstataŭe, li kutime diris al ili, ke ili zorgu nur pri sia propra afero.
　　Maljuna Ŭej sin ŝarĝis per granda sanga ŝuldo jarojn poste. Li suferis de furunkoj en sia tuta korpo. Iuj furunkoj estis tiel grandaj kiel pigaj ovoj, kaj ĉiu furunko havis malmolan peceton en la centro je la grandeco de kuglo. Lia tuta korpo estis plena de puso. Tio dolorigis lin tiel, ke li kriegis kiel diablo torturata en la infero.
　　Ŭej mortis de sufero finfine en pluraj tagoj. Lia familio aĉetis ĉerkon por li. Kiam ili sin okupiĝas por la funebro, ili aŭdis strangan sonon. Ili rigardis kaj vidis, ke centoj da bestoj entrudiĝas en ilian domon. Ili estis stuporigitaj de tio. Ili vidis mirigite, ke amasoj da birdoj, kaproj, testudoj, kaj ranoj svarmas en la ĉambron. Antaŭ ol ili ekreagis, ĉiuj bestoj sturmis al la korpo de Maljuna Ŭej. Ia kadavron ili mordis, ŝiris, gratis, batis, pinĉis. Iuj eĉ tretis la kadavron per la piedoj, dum aliaj frapis ĝin per la kapo. Estis bildo timiga kaj nekredebla.
　　Lia familio sciis, ke tio ests rezulto de liaj fiaj kondutoj. Post nelonge, nenio restis en la kadavro de Maljuna Ŭej krom ostoj.