Nun mi diru al vi malfeliĉan rakonton.
　　 Antaŭ longa tempo estis registara oficisto, kies plej preferataj manĝaĵoj estas anseraj piedoj kaj kapra koro. Kiam li volis manĝi anserajn piedojn, li tenis la anseron sur fera poto, sub kiu brulas fajro. Kiam la fajro varmigis la poton, la ansero baraktis kaj kriis, sed la oficisto tute ne zorgis pri tio. La anseraj piedoj ŝvelis de la bruligo, kaj ĝia sango akumuliĝis en la piedojn kiam ĝi mortis de la sufero. Kiel kruele la oficisto preparis sian manĝaĵon.
　　 Poste, la oficisto ordonis ligi kapron sur arbon. La kuiristoj senfeligis ĝin viva ĉe la ripoj, etendis la manon en ĝian korpon kaj eltiris ĝiajn koron kaj hepatojn. Ili kuiris tion kaj alportis kun vino. La mizera kapro blekis en doloro ĝis la morto.
　　 La oficisto tiel mortigis multajn anserojn kaj kaprojn en la bruta maniero.
　　 Iutage, viro kun aspekto de klerulo admonis la lin ŝanĝi sian konduton kaj ne plu mortigi senkulpajn bestojn. La oficisto ne akceptis la admonon. Anstataŭe, li insultis lin kolere per diversaj aĉaj vortoj.
　　 "Tiel vi mortos de furunko", dirinte, la klerulo foriris.
　　 La oficisto blasfemis post li des pli furioze. Sed post nelonge, li suferis de furunkoj en la tuta korpo. Ĉiutage li vivis en dolorego. Multaj famaj kuracistoj kuracis, sed neniu povis resanigi lin. Li mortis post nelonge, kaj lia korpo odoris tiel naŭza, ke neniu volis proksimiĝi.