Ĝang Tiŝjing estis malaltranga oficisto en la gubernia registaro. Li estis justa kaj honesta. Li ofte faris filantropiajn aferojn. Kvankam lia posteno salajrigis lin malmulte, li ofte iris al vendejoj de buĉistoj kaj aĉetis mortigotajn bestojn. Li prenis ilin hejmen kaj bredis ilin.
　　Li havis multajn gefilojn kaj genepojn. Tion la ĉinoj rigardis kiel feliĉon. Li neniam malŝparis monon, kaj multajn jarojn poste, li akumulis grandan sumon. se li kapablis, li do aĉetis bestojn de la buĉistaj vendejoj kaj bredis ilin en sia hejmo. Kiam la breditaj bestoj mortis de la vivfino, li enterigis ilin atenteme.
　　Ĝang pli kaj pli maljuniĝis, kaj li retiriĝis de sia posteno. Dum sia maljuneco li ĝuis la feliĉon prizorgi al siaj gefiloj, genepoj kaj la bestoj. La najbaroj opiniis lin freneza, sed li tute ne zorgis pri tio. Li instruis siajn posteulojn respekti ĉiun vivon. Li neniam permesis al ili mortigi vivestaĵojn. Ĉiuj en lia tuta familio estis vegetaranoj.
　　Li estis vegetarano kaj ankaŭ savis multajn vivojn, do kvankam li estis maljuna, li estis sana kaj vigloplena kiel tiuj multe malpliaĝaj.
　　Li estis ankoraŭ en bonega sanstato kiam li aĝis pli ol cent jarojn. Liaj okuloj estis klaraj, lia haŭto estis brila, kaj lia hararo estis nigra. Iun tagon, li alvenigis la tutan familion. Kiam antaŭ li kolektiĝis la gefiloj, genepoj kaj pranepoj, li diris al ili: "Mi savis multajn bestojn dum mia tuta vivo, do mi akumulis multe da meritoj por vi. Hodiaŭ oni invitos min al Ĉiela Palaco. Nia familio Ĝang prosperos en la estonteco. Vi ĝuos longan vivon. Post mia forpaso, memoru por ĉiam mian instruon: Neniam mortigu vivestaĵojn!"
　　Kiam li finis sian vorton, la tuta familio aŭdis muzikon kvazaŭ el la ĉielo. Ili neniam aŭdis tiel ĉarman melodion antaŭe. La muziko estis tiel sorĉa, ke tio ne eblas veni de sur la tero. La muziko sonis pli kaj pli proksime.
　　Ĉiuj familianoj de Ĝang levis la kapon por trovi, de kie venas la sorĉa muziko, sed ili vidis nenion. Kiam ili mallevis la kapon, ili trovis, ke Ĝang aspektas sufiĉe plezura sidante en sia plej ŝatata seĝo, sed lia spirado jam ĉesis. Li forpasis pace kaj senmalsane.
　　La lokaj oficistoj aŭdis pri la mirindan rakonton de Ĝang. Ili konfirmis kaj raportis tion al la reĝo. La reĝo honorigis lin per pli alta rango.
　　La posteuloj de Ĝang neniam forgesis lian instruon. Ili vivis longan kaj feliĉan vivon, kaj ili nek mortigis vivestaĵojn nek manĝi viandon.