La arbaro estis kvieta en la frua mateno.
La leviĝanta suno lumigis la teron, la arbaron kaj la ebenaĵon. Ĝi kolorigis la montan pejzaĝon kaj glimbriligis la ondetojn de akvo en la rojo. Ĉio estis en kvieto.
　　Subite aperis viro. Li paŝis rapide tra la rojo kaj atingis la herbaron. Li haltis kaj rigardis ĉirkaŭen kvazaŭ por ion serĉi. Li havis kvadratan vizaĝon, grandajn orelojn, glavosimilajn brovojn, kaj tigrajn okulojn. Li portis ĉasistan turbanon sur la kapo. Li portis pafarkon en la mano kaj sagujon ĉe la talio. Li aspektis forta kaj vigla. La viro estis Ŝju Ĝenĝjun. Li amis eksterdomajn aktivadojn kaj precipe ĉasadon.
　　Vidinte cervidon eliranta el la arboj, Ŝju ridetis kaj tuj pretigis sian pafarkon. Zum! Apenaŭ aŭdiĝis la sono de la arkpafila fadeno, kiam la cervido falis teren. Ŝju Ĝenĝjun eksentis fieron pro sia eksterordinara pafarto. Tuj kiam li volis aliri por preni la ĉasaĵon, li vidis, ke cervino kuris fluge al la cervido.
　　Kiam la cervino vidis la okazaĵon de sia bebo, ĝi ĝemis, ploris korŝire, kaj lekis la vundon de la cervido per sia lango.
Ŝju neniam atendis pri tio. Li gapis dum la patrino flegis la bebon. Li pafis tiel trafe, ke la vundo estis tro profunda kaj la cervido baldaŭ perdis la vivon.
　　Je la morto de la cervido, la patrino ankaŭ falis teren kaj mortis.
　　Ŝju surpriziĝis de tio. Li neniel povis imagi, de kio mortis la patrino. Li do elprenis la ĉasistan tranĉilon kaj distranĉis ĝian korpon por eltrovi la kaŭzon.
　　Li vidis, ke ĝiaj organoj kaj intestoj disrompiĝis en pecetojn longajn je colo. La patrino estis tiel malĝoja pro la morto de sia bebo, ke dispeciĝis ĝiaj internaĵoj.
　　Ŝju pentegis pro sia konduto. Li senprokraste rompis la pafarkon kaj ĵetis la sagojn en la riveron. Li forlasis hejmon, iris en profundan montaron kaj trovis al si budhisman instruiston. Li sin kulturis diligente dum multaj jaroj kaj finfine fariĝis granda majstro budhana.