Antaŭ longa tempo maljuna ermito vivis en profunda arbaro. Li estis bonkora kaj ĉiam evitis mortigi vivestaĵojn.
　　Iutage, li sidiĝis sub granda arbo. Apenaŭ li enmeditiĝis, venteto ekblovis al li. "Strange!" li pensis kaj malfermis la okulojn. Li vidis malgrandan birdon staranta sur lia genuo. La birdo estis senĝena ripozante tie kvazaŭ sur branĉo. La ermito ĉantis la nomon de Amitabho, kaj diris al si mem, "Do, ĉu vi prenas mian genuon kiel branĉon? Bone. Mi ne kontraŭu vian volon. Amitabho. Bone! Bone!"
　　La birdeto sintiriĝis kaj endormiĝis ĝuste sur lia genuo. La ermito timis, ke li ĝenus la dormadon de la birdeto, li do koncentris sian menson kaj baldaŭ dronis en profondan mediton.
Longan tempon poste, li elmeditiĝis, kaj trovis, ke la birdeto estis ankoraŭ en la dolĉa dormo. Li ne volis ĝeni ĝin. Li diris mallaŭte, "Amitabho. Dormu plu. Vi flugos laŭplaĉe post sufiĉa dormo."
　　La birdo vekiĝis finfine, ĝi frapetis la flugilojn, etendis la krurojn, pepis feliĉe plurfoje, kaj ekordigis la plumojn per la beko. Post tio ĝi etendis la flugilojn kaj forflugis.
　　Post kiam la birdeto forflugis, la maljuna ermito stariĝis. Li rigardis al la birdeto ĝis ĝi malaperis el lia vidkampo antaŭ ol li forlasis la arbegon kaj revenis en sian dometon.