Lamplumo tremetis en frosta vento.
　　 Iuj ĉinoj kredis, ke manĝi hundan viandon povas varmigi onian korpon en vintro. Do, en malvarmegaj tagoj neniu sidloko restis malplena en vendejoj de hundaĵo. La aero plenis de viandodoro kaj hombruo.
　　 En la malantaŭo de sia gastejo, Cao Ŝengjŭan metis mortigitan hundon en poton por kuiri. Li mortigadis hundojn dum multaj jaroj, kaj fine, la hundaĵservo en lia gastejo prosperis. Li eĉ dungis du virojn por lin helpi.
　　 Lia helpanto diris: "Kiel grasa estas la viando de tiu ĉi hundo, Frato Cao!"
　　 Cao Ŝengjŭan ridis, "Prave! Ni gajnos pli multe de tiu ĉi grasa hundo!"
　　 Dum ili boligis akvon por kuiri la hundon, ili akrigis la tranĉilojn.
　　 La hundo kuirata subite saltis el la poto, sin ĵetis fluge rekte al Cao Ŝengjŭan kaj dente kaptis lin je la kolo. Cao Ŝengjŭan ekblekis por helpo.
　　 Ĉiuj gastoj en la gastejo alkuris por vidi, kio okazas. Ili vidis, ke la hundo senforlase mordas Cao je la kolo kaj lia sango elŝprucas el la vundo. Vere terure!
　　 Post kiam ili tiris la hundon for de lia kolo, Cao Ŝengjŭan vojaĝis ĉien por viziti kuracistojn. Tamen, kiajn ajn metodojn ili provis, lia vundo restis ne kuracebla. La vundo pusis kaj fariĝis pli kaj pli grava. Tio doloregis tiel, ke li ĝemadis kaj vekriadis tagnokte.
　　 Finfine Cao mortis post tri monatoj de suferego. Ĉiuj manĝemuloj de hundaĵo en la regiono rezignis sian hobion. Ili konsciis, ke manĝi viandon de iu ajn besto kaŭzos al ili grandan suferon.