En verda arbaro rojo fluis gurgure preter la domo sidanta inter belaj floroj.
　　 La suno brilis en la blua ĉielo. En la korto de la domo ludis knabeto. Subite entrudiĝis cervo. Ĝi hokis la knabeton je la vestaĵo per korno kaj forkuris. Timigita, la knabeto ploregis plengorĝe. Aŭdinte tion, lia patrino elkuris por vidi, kio okazas. Ŝi vidis, ke cervo kuras al la montaro portante ŝian infanon.
　　 La terurita patrino tuj postkuris la cervon per sia tuta forto, kaj ŝi baldaŭ trovis, ke la knabeto sidas sekure en la herbejo. Kiam li vidis sian patrinon, li ekridis kaj etendis siajn brakojn al ŝi. La patrino ĉirkaŭprenis lin en la sinon kaj eklarmis de ĝojo.
　　 Ŝi hastis hejmen kun sia karuleto. Sed kiam ŝi atingis sian hejmon, ŝi haltis stupore pro la vidaĵo. Tuj post kiam ŝi elkuris por atingi la cervon kaj sian infanon, falis la arbego malantaŭ la domo kaj rompis la tutan domon. Je tio dispeciĝis ĉiuj muroj kaj ĉiuj tegoloj. La hundo kaj kokinoj en la domo mortis en la katastrofo. Se ŝi restus en la hejmo kun sia infano, ili certe...
　　 Tiam la patrino ekmemoris okazaĵon antaŭ ĉirkaŭ unu jaro. Iutage cervo kuris en ŝian domon por sin savi de la ĉasista postkurado. Ŝi sentis kompaton al la kompatinda besto, kaj tuj kaŝis ĝin per eluzitaj kostumoj. Kiam la ĉasisto enkuris, li ne povis trovi la cervon, kaj opiniis, ke ĝi jam elkuris tra la posta pordo. Do li hastis eksteren por daŭrigi la serĉadon. Kiam la ĉasisto estis malproksima, ŝi ellasis la cervon, por ke ĝi reiru al la arbaro.
　　 Ŝajne la cervo komprenis, ke ŝi savis ĝian vivon. Kiam ĝi eliris, ĝi kapklinadis al ŝi senĉese, esprimante sian dankon al ŝi por la bonkoreco.
　　 Ŝi neniam antaŭvidis, ke la cervo povus memori ŝian helpon. Kiam la cervo iamaniere perceptis, ke la arbego falos rekte kontraŭ ŝin, ĝi revenis por rekompenci la favoron de la vivsavinto.
　　 Kiam la patrino rememoris ĉion ĉi, ŝi diris: "Savi alies vivon ja estas same kiel savi la propran."