Antaŭ 2000 jaroj en antikva Hindujo troviĝis rivero, ĉe kiu estis lageto plena de fiŝoj. La fiŝoj vivis feliĉe en la klara akvo, kaj ili saltetis, naĝis kaj flosis ĝojplene en sia akva palaco.
　　 Ne pluvis por longa tempo. La akvo vaporiĝis tagon post tago, kaj ĝis fine, la lageto preskaŭ sekiĝis. Se la lageto estus sekiĝinta, ĉiuj fiŝoj mortus en la varmega suno.
　　 La suno daŭre bakis la sekan teron. Iutage, maljunulo hazarde piediris preter la lageto. Vidinte la preskaŭ sekiĝintan lageton, lia koro ekpleniĝis de maltrankvilo kaj kompato. Li iris al la reĝo kaj raportis: "La akvo de la fiŝa lageto preskaŭ sekiĝis, do la fiŝoj estas en granda danĝero. Se plaĉas al Via Moŝto, bonvolu sendigi dudek elefantojn porti akvon por savi la kompatindajn fiŝojn."
　　 La reĝo estis fervora budhano. Aŭdinte la peton de la maljunulo, li respondis afable: "Estas laŭdinde, ke vi havas tiel kompateman koron. Iru al la reĝa elefantejo kaj uzu laŭplaĉe tiom, kiom vi bezonas por porti akvon."
　　 Kun la konsento de la reĝo, la maljunulo kaj liaj du filoj iris al la reĝa elefantejo kaj elektis dudek elefantojn el la plej bonaj. Ili iris kune al vinejo kaj prunte prenis ledajn sakojn kiel eble plej multe ― tiam en Hindujo la ledaj sakoj estis uzataj por teni vinon. Ili kondukis la elefantojn al la rivero, ensakigis akvo, portis la pezajn sakojn al la lageto per la elefantoj kaj verŝis la akvon en la fiŝan lageton.
　　 Post ilia foja kaj refoja akvo-transportado, la lageto pleniĝis tiel, kiel antaŭ la sekiĝo. La fiŝoj en la lageto estis savitaj. Ili denove saltetis, naĝis tien kaj reen kaj sin amuzis ĝojplene.
　　 Vidante la ĝojplenajn fiŝojn kaj la ondetojn kaŭzitajn de la fiŝoj, la longtempa maltrankvilo de la maljunulo forvaporiĝis.
　　 Je la noktiĝo, li revenis kune kun siaj filoj kaj raportis tion al la reĝo.