Reciproka Venĝado
Reciproka Venĝado
Paro da maljunaj geedzoj amegis sian solfilinon ekde ŝia naskiĝo. La knabino estis aminda kaj inteligenta, kaj la tuta familio vivis tre feliĉe kaj kviete.
Kiam la filino estis 17-jara, iufoje ŝi malvarmumiĝis neatendite. Ekde sia infaneco, la filino ĉiam nature resaniĝis sen medicinaĵoj post la malvarmumiĝo, do la gepatroj kutime ne tre zorgis pri tio. Tial ĉifoje dum malsaniĝo de la filino, ili ankaŭ ne faris specialan zorgon al ŝi.
Sed ĉifoje, anstataŭ resaniĝi, la filino malsaniĝis des pli grave. La geedzoj devis peti kuraciston por resanigi ŝin. La filino prenis multe da medikamentoj, sed la malsano pli graviĝis tagon post tago. Fine ŝi nur vivis kun maldika haŭto sur la ostaro, kaj eĉ ne havis forton malfermi la okulojn.
La koroj de la maljunaj geedzoj ege brulis pro maltrankvilo. Pri la malsano de la filino la maljunaj geedzoj povis fari nenion alian ol suspiradon kaj ploradon. Je la alveno de aŭtuno ili timis, ke la vivo de la filino ankaŭ forvelkos kiel la flaviĝantaj folioj.
Ĝuste dum la tuta familio dronis en trista atmosfero, de malproksima loko venis sorĉisto, kiu asertis, ke li kapablas solvi malfacilaĵojn kaj fatalaĵojn per sorĉarto.
“Vanas diversaj klopodoj de kuracisto, kaj ni alvenigu la sorĉiston por ke li trovu fortunon al la sorto de la filino!” Do la geedzoj alvenigis la sorĉiston kaj petis lin savi la filinon.
Post regalo de la geedzoj, la sorĉisto postulis, ke ili gvidu lin antaŭ la liton de la filino. La sorĉisto silente meditis momenton kun fermitaj okuloj ĉe la lito. Ĵus kiam la geedzoj volis levi la kurtenon de la filino, la sorĉisto haltigis ilin levinte sian manon: “Ne faru tion. Via filino jam alkroĉiĝis de demono, kaj nun ŝi ne plu povos daŭrigi sian vivon!”
“Mia dio! Bonvole savu ŝin！” aŭdinte tion, la geedzoj eksuferis de la forta batego. Ili refoje petegis la sorĉiston por savi la kompatindan filinon.
La sorĉisto diris: “Do mi konsiliĝu kun la demono.” li denove fermis siajn okulojn recitante mantron dum momento. Baldaŭ li revidis la demonon alkroĉintan al la filino.
“Ĉi tiu junulino havas nek malamon nek rankoron kontraŭ vi, kial vi ne forlasas ŝin?” la sorĉisto demandis.
“Nek malamon nek rankoron?”la demono kolere respondis: “Hm! Ĉi tiu junulino ofte detruis miajn vivojn antaŭe dum 500 jaroj, kaj mi ankaŭ ofte detruis ŝiajn vivojn antaŭe 500 jarojn. Ni ambaŭ ĉiam venĝadis unu kontraŭ la alia, kaj ĝis nun, la konflikto inter ni ankoraŭ ne kvitiĝis. Do ĉifoje mi refoje venis por detrui ŝian vivon!”
La sorĉisto kapskuis kaj suspiris: “Kiam finiĝos via reciproka venĝado? Vi senĉese kontraŭvenĝadas kaj detruadas la vivon unu al la alia.. ĉu vi ne sentas vin lacaj?”
La demono diris: “Ankaŭ mi volas fini ĉi tiun abomenindan konflikton, sed tio ne dependas nur de mi. Se ŝi povas garantii, ke ekde nun ŝi ne plu malamos kaj sin venĝos kontraŭ mi, ekde hodiaŭ mi ne plu mortigos ŝin. Bonvolu transdoni al ŝi miajn vortojn.
La sorĉisto transdiris la vortojn al la mortanta junulino. Ŝi anĥelis dum iom da tempo, kaj malforte diris al la sorĉisto: “Mi promesas, ke ekde nun mi ne plu malamos tiun.”
“Ŝi ne plu sin venĝos kontraŭ vi! Bonvolu lasi ŝin vivi!” la sorĉisto petis al la demono.
La demono ne sufiĉe konvinkiĝis de tio. Poste, ĝi perceptis la penson de la junulino, kaj trovis, ke ŝi ankoraŭ havis rankoron pro sia turmentiĝo.
“Nu! Ŝi promesis ne plu malami min nur pro tio, ke ŝi timas perdi sian vivon. Ŝi nur mensogis! Mi jam donis al ŝi ŝancon, sed ŝajne vane. En tiu situacio estas ŝi, kiu ne volas kvitigi la nian konflikton.” Tial, la demono senhezite detruis la vivon de la junulino kaj ne plu aperis.
