Ne teni envian sintenon

　　Longe antaŭe, en nordo estis lignskulptisto, kiu posedis lertan kaj bonan arton. Li skulptis virinon, kiu havis regulan vizaĝtrajton, kaj kies ornamaĵo estis tre fidela. Ŝi povis iri tien kaj reen, kaj ankaŭ povas verŝi vinon en glason regali gastojn, sed ŝi nur ne povis paroli.

　　Tiam, en sudo estis kompetenta pentristo, pri kiu la lignskulptisto jam aŭdis antaŭ delonge. Do li pretis fajnan vinon por inviti la pentriston. Dum la festeno, la lignskulptisto ordonis la lignvirinon verŝi vivnon kaj preni manĝaĵojn por la pentristo. Li ne sciis, ke la virino estis farita el ligno, sed opiniis ŝin vera, kaj havis korinklinon al ŝi. Senatendite, vesperiĝis. La lignskulptisto restigis la pentriston tranokti, kaj lasis la lignvirinon lakei lin.

　　La pentristo volonte konsentis tion. Enirinte la ĉambron, la pentristo vidis, ke la lignvirino staris apud lampo. Li vokis ŝin, sed ŝi ne movis eĉ unu paŝon. La pentristo komence opiniis, ke la lignvirino estis pudora, do li iris al ŝi kaj prenis ŝian manon. Ĝuste pro tiu ago, la pentristo tuj sciis, ke ŝi fakte ja estis farita el ligno.

　　La pentristo ne povis sin reteni honti, kaj monologis: “La mastro ja aŭdacis trompi min, ankaŭ mi mistifiku lin.”

　　Do la pentristo elpensis ideon. Li pentris sian propran portreton, kiu surhavis la saman veston kiel li, kaj kies kolo ĉirkaŭiĝis je ŝnuro, ŝajne li estis mortinta. Sur la bildo muŝoj kaj birdoj estis bekpikintaj al la buŝo de la pentristo. Fininte la pentradon, la pentristo fermis pordon, kaj kaŝis sin sub lito.

　　En la venonta frumateno, la lignskulptisto eliris el sia ĉambro kaj trovis, ke la pordo de la pentristo ankoraŭ estis fermita. Li do rigardis inernen tra la pordfendo, kaj trovis, ke la pentristo mortpendiĝis per ŝnuro. La lignskulptisto teruriĝis, kaj opiniis, ke la pentristo vere jam mortis. Li tuj puŝe malfermis la pordon, kaj estis tranĉonta la ŝnuron per tranĉilo, tiumomente la pentristo subite eliris de sub la lito.

　　La lignskulptisto falis en embarason. La pentristo batetis sian veston por forigi polvon, kaj diris: “Kiel? Vi povis trompi min, ankaŭ mi povas tiel fari. Do nun ni kvitiĝis.”

　　La lignskulptisto pardone diris: “Fakte estas mia eraro. Se mi ne envius vian geniecon kaj insidus por moktrompi vin, ankaŭ ne eblus okazi ĉi tia afero.

　　La pentristo ankaŭ konfesis: “Se mi ne estus malbonan menson kaj ne volus trompiĝi, ankaŭ ne okazus tia afero, ke mi taŭzetus vin, kaj lasus vin maltrankvila por mi, vere pardonpetas.”

　　Fine, ili ambaŭ manpremis unu al la alia por reamikeco, kaj unuvoĉe parolis: “Ve! Ĉio ja estas regita de la koro!”

　　

　　为人处世不嫉妒

　　从前，北方有一位技艺巧妙的木师，用木头雕塑了一个相貌端正、衣饰逼真的女子。木女能够来回走动，还可以斟酒敬客，只是不能开口说话而已。

　　当时，南方有一位善于绘画的画师，木师早已耳闻画师的大名。于是，准备了上好的酒食，要宴请画师。席间，木师便让木女为画师斟酒夹菜，画师不知道这女子是木头做的，以为是真的女子，心生爱恋。不知不觉，天色已晚，木师便留画师住下。 并让木女侍候画师。

　　画师欣然答应。 画师进屋后，见木女站在灯火边。 即叫唤这位木女，可是木女却原地不动。 画师以为是女子害羞，所以就上前用手牵她。 一牵，才知原来她是木头作的！

　　画师不禁满脸羞愧，自言自语的说：‘这主人居然骗我，我也得戏弄他一下。’

　　于是，画师就想了一个主意，在墙上画了一幅自己的像，衣着和自己相同，颈子上套着一根绳子，好像吊死了的模样。还画上苍蝇和鸟，正在啄画上的嘴巴。画完后，画师关上门，便躲在床下。

　　第二天天亮，木师从房里出来，看画师的房门未开，往里一看，见画师吊死墙上，木师吓坏了，以为画师真的死了，立刻破门而入，正想用刀砍断绳子时，画师从床下钻了出来。

　　木师一脸的尴尬，画师拍拍身上灰尘说：‘如何？你能骗我，我也能骗你。咱们俩算是扯平，互不相欠。’

　　木师遂感愧疚地说：‘其实错在我。如果我不嫉妒你的才华，设计捉弄你，也不会有这样的事情发生。’

　　画师也坦白地说：‘如果不是因为我心术不正，不甘心被骗，也不致于作画戏弄你，害你为我担心，真是对不起。’

最后，两人握手言和，异口同声的说：‘唉！都是这念心在做作祟。 ’