Ne malkoni vin mem
Ne malkoni vin mem
En la monaĥejo sur la monto estis azeno, kiu penige muelis grenon en muelejo ĉiutage. Pasis multaj tagoj, iom post iom la azeno ekenuiĝis pri la banala vivo. Ĉiutage ĝi senĉese pensadis: “Kiel bonega tio estus, se mi povus ekstereniri por rigardi la mondon, anstataŭ daŭrigi la muelado.
Post nelonge, venis bonŝanco, ke monaĥo subiris de la monto kun la azeno por alporti objekton. Ĝi ege ĝojis.
Atinginte la montpiedon, la monaĥo metis objekton sur la dorson de la azeno, kaj reiris al la monaĥejo. Neatendite, vidinte la azenon sur la vojo, preterirantoj pie genuiĝis ambaŭflanke de la vojo. Ili riverencis kaj ŝajne kultis al ĝi.
Komence la azeno konfuziĝis, ne sciante, kial oni genue kultis ĝin, do ĝi tuj haste evitis. Sed sur la vojo ĉiam okazis tia afero, la azeno iom post iom trankviliĝis kaj fieris: “Fakte homoj ja tiel estimas min!” Kiam la azeno denove vidis preterirantojn, ĝi sin haltigis en la mezo de la ŝoseo kaj havis trankvilan konsciencon akcepti kultadon de ili.
Reveninte la monaĥejon, la azeno opiniis, ke ĝi estas nobla, kaj neniel plu volis mueli kiel antaŭe.
La monaĥo povas fari nenion alian ol liberigi ĝin malsupre de la monto.
Kiam la azeno atingis la montmalsupron, de malproksime alvenis aro da homoj, kiuj tamburis kaj frapis tamburon kaj gongon. La azeno pensis, ke oni certe venis por bonvenigi ĝin. Do ĝi staris en la mezo de la ŝoseo fiere. Fakte tiu irantaro estis grupo por bonvenigi novan edzinon, sed tiumomente estis barita de la azeno. Ĉiuj ege indigniĝis pro tio, do Ili tuj elprenis bastonojn kaj bategis ĝin. Poste la azeno embarasite rifuĝis al la monaĥejo, tiam ĝi estis mortanta pro la batego. Antaŭ morto, ĝi indigne diris al la monaĥo: “Fakte la homa koro ja estas tiel malbona! En mia unua malsupreniro de la monto, homoj riverencis kaj genue kultis al mi, sed hodiaŭ ili bategis min kruele kaj mortige!”
La monaĥo ekĝemis: “Vere stulta azeno vi estas! Tiutage, oni genue kultis nur al budha statuo, kiun vi portis surdorse!”
La plej granda malfeliĉo de la vivo estas, ke oni ne konas sin mem en la tuta vivo. 别不认识自己
山上的寺院里有一头驴，每天都在磨房里辛苦拉磨，天长日久，驴渐渐厌倦了这种平淡的生活。它每天都在寻思，要是能出去见见外面的世界，不用拉磨，那该有多好啊。
不久，机会终于来了，僧人带着驴下山去驮东西，他兴奋不已。
来到山下，僧人把东西放在驴背上，然后返回寺院。没想到，路上行人看到驴时，都虔诚地跪在两旁，对它顶礼膜拜。
一开始，驴大惑不解， 不知道人们为何要对自己叩头跪拜，慌忙躲闪。可一路上都是如此，驴不禁飘飘然起来，原来人们如此崇拜我。当它再看见有人路过时，就会趾高气扬地停在马路中间，心安理得地接受人们的跪拜。
回到寺院里，驴认为自己身份高贵，死活也不肯拉磨了。
僧人无奈，只好放它下山。
驴刚下山，就远远看见一伙人敲锣打鼓迎面而来，心想，一定是人们前来欢迎我，于是大摇大摆地站在马路中间。 那是一队迎亲的队伍，却被一头驴拦住了去路，人们愤怒不已，棍棒交加……驴仓皇逃回寺，已经奄奄一息。临死前，它愤愤地告诉僧人：“原来人心险恶啊！第一次下山时，人们对我顶礼膜拜，可是今天他们竟对我狠下毒手？！”
僧人叹息一声：“果真是一头蠢驴！那天，人们跪拜的，是你背上驮的佛像啊！”
人生最大的不幸，就是一辈子不认识自己。
