Vidi fonton por Ne malkoni vin mem

　　Ne malkoni vin mem

　　 En la monahxejo sur la monto estis azeno, kiu penige muelis grenon en muelejo cxiutage. Pasis multaj tagoj, iom post iom la azeno ekenuis pri la senkolora vivo. Cxiutage gxi ade pensis kaj pensadis: “Kiel bonega tio estus, se mi povus ekstereniri por rigardi la mondon, kaj ne muelus.

　　Post nelonge, venis bonsxanco, ke monahxo subiris de la monto kun la azeno por porti objekton. Gxi ege gxojis.

　　Atinginte submonten, la monahxo metis objekton sur la dorson de la azeno, kaj reiris al la monahxejo. Neatendite, vidinte la azenon sur la vojo, preterirantoj pie genuis ambauxflanke de la vojo. Ili riverencis kaj sxajne kultis al gxi.

　　Komence la azeno konfuzigxis, ne sciis, kial oni genue kultis gxin, kaj ankaux tuj haste evitis. Sed sur la vojo cxiam okazis tia afero, la azeno trankviligxis kaj fieris: “ Fakte homoj ja tiel estimas min!” Kiam la azeno plu vidis preterirantojn, gxi do haltas sin en la mezo de la sxoseo kaj havis trankvilan konsciencon akcepti kultadon de ili.

　　Reveninte la monahxejon, la azeno opiniis, ke gxi estas nobla, kaj ne plu volis mueli kiel ajn. 

　　La monahxo povas fari nenion alian ol liberigi gxin por submonteniri.

　　Kiam la azeno atingis la submonton, de malproksime alvenis aro da homoj, kiuj tamburis kaj frapis gongon. La azeno pensis, ke kompreneble oni venis por bonvenigi gxin. Do gxi staris en la mezo de la sxoseo kun impoza mieno. Fakte tiu irantaro estis grupo por bonvenigi novan edzinon, sed tiumomente estis barita de la azeno, cxiuj ege indignigxis pro tio. Ili tuj prenis bastonojn kaj bategis gxin. Poste la azeno embarase rifugxis al la monahxejo, tiam gxi estis mortanta. Antaux morto, gxi indigne diris al la monahxo: “Fakte la homa koro ja estas tiel malbona! Unuafoje en la submonto, homoj riverencis kaj genue kultis al mi, sed hodiaux ili ja bategis min malmolkore kaj mortige!”

　　La monahxo ekgxemis: “Ja vere estas stulta azeno! Tiutage, oni genue kultis nur al budha statuo, kiun vi prenis surdorse!”

　　La plej granda malfelicxo de la vivo estas, ke oni ne konas sin mem en la tuta vivo.

　
　　别不认识自己

　　山上的寺院里有一头驴，每天都在磨房里辛苦拉磨，天长日久，驴渐渐厌倦了这种平淡的生活。它每天都在寻思，要是能出去见见外面的世界，不用拉磨，那该有多好啊。 

　　不久，机会终于来了，僧人带着驴下山去驮东西，他兴奋不已。 

　　来到山下，僧人把东西放在驴背上，然后返回寺院。没想到，路上行人看到驴时，都虔诚地跪在两旁，对它顶礼膜拜。 

　　一开始，驴大惑不解， 不知道人们为何要对自己叩头跪拜，慌忙躲闪。可一路上都是如此，驴不禁飘飘然起来，原来人们如此崇拜我。当它再看见有人路过时，就会趾高气扬地停在马路中间，心安理得地接受人们的跪拜。

　　回到寺院里，驴认为自己身份高贵，死活也不肯拉磨了。 

　　僧人无奈，只好放它下山。

　　驴刚下山，就远远看见一伙人敲锣打鼓迎面而来，心想，一定是人们前来欢迎我，于是大摇大摆地站在马路中间。 那是一队迎亲的队伍，却被一头驴拦住了去路，人们愤怒不已，棍棒交加……驴仓皇逃回寺，已经奄奄一息。临死前，它愤愤地告诉僧人：“原来人心险恶啊！第一次下山时，人们对我顶礼膜拜，可是今天他们竟对我狠下毒手？！” 

　　僧人叹息一声：“果真是一头蠢驴！那天，人们跪拜的，是你背上驮的佛像啊！”

　　人生最大的不幸，就是一辈子不认识自己。