Ŝen ŬenBaŭ loĝis ĉe la granda lago Taihu. Li estis bonkora, kaj ankaŭ lia tuta familio estis ĝentila kaj bonkora. Ili liberigis la katenitajn bestojn kiam ajn ili povis.
　　 "Ĉu vi jam liberigis la birdojn, kiujn mi aĉetis de la ĉasistoj tagmeze?" Ŝen demandis al sia edzino.
　　 "Jes, mi jam liberigis ĉiujn," ŝi respondis.
　　 "Bonege!" Ŝen diris: "Nun ili povas libere flugi kien ajn laŭ sia plaĉo. Ili povas flugi en la ĉielo aŭ ripozi sur la branĉoj en la arbaro." Tia penso tiel feliĉigis al Ŝen, ke li ekridis elkore.
　　 Multaj homoj en la regiono kaptis la bestojn kaj fiŝojn. Nur Gesinjoroj Ŝen estis malsamaj. Kiam iliaj najbaroj kaptis bestojn, ili ĉiam aĉetis tiel multe kiel eble kaj liberigis ilin. La najbaroj certigis al si, ke ili estas frenezaj. "por kio ili elspezas monon por pluraj birdoj? Kian bonon tio donas al ili? "
　　 "Ili estas neniu aliaj ol malsaĝuloj!" La najbaroj ofte tiel diris.
　　 Sed iunokte, ĉiuj endormiĝis krom Maljuna Li, kiu suferis de sendormeco. Li aŭdis bruon el la strato. Kiam li rigardis eksteren, li falis teren terurigite.
　　 En la strato li vidis du demonojn semantajn epidemion. Nun ni certe diras, ke bakterioj alportas epidemion. Eble la bakterioj estas speco de demonoj. Malgraŭ ĉio, bakterioj estas timindaj por imagi, kaj la demonoj, kiujn Maljuna Li vidis, certe estis teruraj. Ili portis multajn malgrandajn flagetojn en la mano.
　　 Iu el la demonoj demandis: "Ĉu flageto po unu domo? "
　　 "Prave," diris la alia, "Sed ne la tiea domo. Tio estas la domo de Gesinjoroj Ŝen. Ili liberigis multajn kaptitajn bestojn, tial ni rajtas fari nenion kontraŭ ili."
　　 En pluraj tagoj, terura epidemio balais la regionon ĉirkaŭ Taihu-lago. En malpli ol semajno, pli ol duono da homoj mortis de tio.
　　 Sed strange, neniu en la familio Ŝen malsaniĝis. Liaj najbaroj eksciis tiam, ke bona konduto povas gajni bonan rekompencon. Ŝen ŬenBaŭ vivis ĝis maljuna aĝo kaj mortis pace, sen ajna sufero.