Jŭan Liŭĝŭang estis sperta sorto-divenisto. Li povis antaŭdiri onian sorton laŭ linioj de la manplatoj kaj formo de la nazo. Iam potenca registara oficisto kondukis sian fileton al Jŭan informiĝi pri lia futuro. Jŭan sciis senprokraste, ke la malgranda knabo mortos en nur pluraj jaroj. Li informis tion al la oficisto.
La oficisto estis malĝojega. Sur la vojo al hejmo li renkontis bonzon, la bonzo demandis: "Pro kio vi aspektas tiel malĝoja?" La oficisto eksplikis, ke li havas malbonan informon de la sorto-divenisto. La bonzo ekzamenis la knabeton kaj esploris lian sorton. Li diris al la patro de la knabo: "Nur per kaŝa merito vi povas savi vian filon. Sed ne estas ĉiam bonŝanco por tio. Se vi volas akumuli kaŝan meriton, la plej bona metodo estas liberigi bestojn. Per tio vi povas protekti vian filon."
La oficisto faris ĵuron senprokraste, ke li neniam plu mortigu bestojn kaj laŭeble liberigu la katenitajn bestojn. Li laboris diligente dum pluraj jaroj, sed kiam li renkontis la bonzon, la bonzo diris: "Ne sufiĉas. Vi ankoraŭ ne akumulis sufiĉan meriton, kaj vi ankoraŭ ne povas savi vian filon."
La patro laboris des pli diligente savi bestojn. Kiam ajn estis bonŝanco por helpi al aliaj, ĉu al homoj aŭ al bestoj, li ĉiam estis la unua donaci monon kaj tempon. Tiel li savis sennombrajn vivojn. Kiam lia filo atingis la aĝon destinan al morto, li vivis sane kaj elkreskiĝis kiel junulo.
Poste, Jŭan Liŭĝŭang aŭdis pri tio. Ekde tiam, kiam ajn li vidis homon kun malbona sorto, li ĉiam instruis tiun fari bonajn aferojn kaj savi vivojn. Tiel, multaj homoj destinaj morti en mizero, vivis longan vivon, kaj multaj homoj destinaj al malriĉo, fariĝis riĉuloj.
