4-4. La rakonto de Patipuĝika Kumaria

　　Estas malsaĝe alkroĉiĝ1 al sensoj

　　4-4. La rakonto de Patipuĝika Kumaria

　　Por tiu deziras senfine

　　kiu nur kolektas plezur-florojn

　　Por tiu, kiu havas kroĉantan menson

　　Morto, la reganto regas.

　　Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho recitis tiun ĉi kvarverson rilate al Patipuĝika Kumaria.

　　Patipuĝika Kumari estis virino de Sravastio. Ŝi edziniĝis en la aĝo de dek ses jaroj kaj havis kvar filoj. Ŝi estis virta kaj malavara virino, kiu ŝatis fari oferojn de manĝaĵo kaj aliaj vivbezonaĵoj al monaĥoj. Ŝi ofte iris al monaĥejo, faris purigadon, plenigis urnojn kaj potojn per akvo kaj oferis aliajn servojn. Patipuĝika ankaŭ posedis supernaturan memoron, per kiu ŝi sciis, ke antaŭ tiu ĉi vivo ŝi estis unu el multaj edzinoj de Malabario en la ĉiela mondo de Tavatimsa. Ŝi ankaŭ memoris, ke ŝi forpasis de tie dum ĉiuj el ili estis en la ĝardeno por amuziĝi kaj pluki florojn. Do ĉiufoje kiam ŝi faris oferojn al la monaĥoj aŭ aliajn meritojn, ŝi kutime preĝis, ke ŝi renaskiĝu en la Tavatimsa mondo kiel edzino de Malabhari, la antaŭa edzo.

　　Iutage, Patipuĝika malsaniĝis kaj forpasis en la sama vespero. Pro sia arda deziro, ŝi naskiĝis en Tavatimsa ĉiela mondo kiel edzino de Malabario. Ĉar cent jaroj en la homa mondo estas ekvivalenta al nur unu tago en Tavatimsa mondo, Malabhari kaj liaj aliaj edzino ankoraŭ estis en la ĝardeno sin amuzi kaj Patipuĝika preskaŭ ne estis sopirita de ili. Do kiam ŝi partoprenis en ili, Malabario demandis ŝin, kie ŝi estis dum la tuta mateno. Ŝi respondis al li, kiel ŝi forpasis de Tavatimso, renaskiĝis en la homa mondo, edziniĝis al viro kaj naskis kvar filojn, poste forpasis de la homa mondo kaj fine revenis al Tavatimso.

　　Kiam la monaĥoj sciis pri la morto de Patipuĝika, ili estis trafita de malĝojo. Ili iris al la Budho kaj raportis, ke Patipuĝika, kiu almozdonis manĝaĵon al ili frue en la mateno, forpasis en la vespero. La Budho respondis al ili, ke la vivo de vivestaĵoj estas tre mallonga, kaj antaŭ ol ili kontentigis siajn dezirojn per sensaj plezuroj, ili jam venkitaj de morto.