1-10 La rakonto de Cundosukariko
1-10. La rakonto de Cundosukariko
En la nuno kaj estonteco
Same suferas faranto de malbono.
Li suferas kaj afliktiĝas
Vidinte sian malbonan karmon.
Restante en Veluvana Monaĥejo de Raĝagaho, la Budho parolis tiun verson rilate al Cundo, la porkobuĉisto.
Kvankam la Budho loĝis en najbara monaĥejo, Cundo eĉ nek faris oferon tiel malgrandan kiel manplenon da floroj aŭ kuleron da rizo, nek malgrandan laboron de merito nur unufoje.
Iutage, lin atakis frenezeco, kaj dum li ankoraŭ vivis en la mondo, la fajro de sufera stato estiĝis antaŭ li.
Kiam la torturo de la sufera stato aperis antaŭ la porkobuĉisto Cundo, lia konduta maniero tute ŝanĝiĝis konforme al liaj estintaj agoj. Kvankam li restis en sia domo, li komencis grunti kiel porko kaj rampi per siaj kvar membroj, unue al la antaŭo de la domo kaj poste al la malantaŭo. La viroj de lia domo regis lin kaj ŝtopis lian buŝon. Ili faris ĉion, kion ili povis, tamen neniu el ili kapablis preventi la maturiĝon de lia estinta fiago. Do li daŭre rampis tien kaj reen, senĉese gruntante kaj blekante kiel porko.
Neniu povis dormi en la sep domoj proksime. La membroj de lia propra domo morte timiĝis sed povis fari nenion alian ol bari ĉiujn pordojn de la domo por malhelpi lin eliri. Post la suferado dum sep tagoj, li finfine mortis kaj renaskiĝis en stato de suferado.
Iuj monaĥoj diris al la Budho: "Sinjoro, la pordo de Porkobuĉisto Cundo restis fermita dum sep tagoj kaj la mortigo daŭris senĉese sep tagojn. Sendube li volas regali gastojn. Ni neniam vidis la aferon tiel kruelan kaj sovaĝan antaŭe."
La Budho diris: "Monaĥoj, li ne mortigis porkojn dum la lastaj sep tagoj. Lin subigis la konsekvenco de liaj estintaj kondutoj. Eĉ kiam li ankoraŭ vivis, lin atakis turmento de suferado. Pro la turmentiĝo li rampis tien kaj reen en la domo dum sep tagoj gruntante kaj blekante kiel porko. Hodiaŭ li mortis kaj renaskiĝis en infero." Aŭdinde tion, la monaĥoj diris: "Estimata Sinjoro, tiel suferinte en la mondo, li denove iris al sufera regno kaj renaskiĝis tie."
La rakonto de Cundo konfirmas la signifon de la unua verso en la Sutro Damapado, ke faranto de malbono rikoltas nenion krom malbono per maniero de konsekvenco. Krome, iuj efektoj de malbonaj kondutoj suferigas eĉ en la nuna vivo.
Komentario:
Homoj, kiuj faras malbonajn agojn, ne scias la konsekvencojn dum sia aktivado, tamen ili kutime pentas, vidinte la konsekvencojn de sia ago. Tio kreas bedaŭron, tamen, la okazo ne signifas, ke homo devas ĉiam suferi la konsekvencon de siaj kondutoj senespere. Se tio estus vera, por homoj estus nek profito havi religian vivon, nek oportuneco por atingi la liberiĝon.
En la paro da versoj la Budho ankaŭ montris la suferon kaj feliĉon en la sekva mondo. Budhanoj ne kredas, ke la nuna vivo en la mondo estas la ununura kaj homo estas la unika estaĵo. Formoj de ekzisteco estas multaj kaj vivestaĵoj ankaŭ estas sennombraj. Post morto oni eble renaskiĝas kiel homoj, en malsupera stato aŭ en ĉiela stato tute laŭ siaj estintaj kondutoj. La tiel nomata estaĵo en la sekva vivo nek similas al la antaŭa pro la ŝanĝiĝo, nek estas absolute malsama, ĉar ĝi estas la sama fluo de la vivo. Budhismo oponas la samecon de estaĵo, sed asertas la samecon de procezo.
