Ĉu alproksime ĉu proksime estas bonkoro.
Iutage, kiam majstro Huijue ludis ŝakon kun budhano en laŭbo de monto, junulo kulte riverencinte demandis:“ Pardonon, ĉu post mallonga tempo mi atingos la vilaĝegon antaŭ la monto?”
Ekrigardinte la junulon, la majstro surprize diris:“aĥa,ĝi estas aliflanke de la monto kaj vi devos iri longan montvojon.”
Dankinte, la junulo haste foriris.
Tuj post kiam foriris la junulo, refoje venis alia junulo. Li laŭte demandis:“Majstro, bonvolu sciigi al mi, kiomlonga estas la vojo al la vilaĝego de la monto?”
La majstro tenere demetis la ŝakfiguron en la mano, malrapide turnis sin kaj respondis:“oh, estas tre proksime. Ĝi nur estas post la monto.”
La junulo forviŝis la ŝviton de sur sia vizaĝo, defrapetis la polvon sur sia vesto, kaj antaŭeniris.
La budhano surprize demandis:“Majstro, estas sama distanco al la vilaĝego. Kial vi diris al la antaŭa junulo, ke ĝi estas malproksima, sed al la posta, ke estas proksima? Ĉu estas tiu kialo, ke ili traktis al vi per malsamja sintenoj?”
La majstro respondis aplombe:“Estas sama distanco, ĉu oni diras ĝin malproksima aŭ proksima. Sed mi ne intence trompis ilin pro iliaj malsamaj sintenoj al mi. Ĉu mia tono estas laŭta aŭ mallaŭta, ĝi estas bonkora gvido. La unua junulo iris malrapide, li certe estas klerulo laŭ la aspekto. Mi diris al li, ke la vilaĝego estas malproksima por ke li rapidigu la paŝadon. Se li ne rapide paŝus, li ne povus eliri el la montvojo antaŭ la mallumiĝo, kaj tiel eble li vundiĝus pro rabobestoj. Laŭ la urĝa sinteno de la dua junulo,mi scias, ke li certe estas hastemulo. Mi diris al li, ke la vilaĝo estas malproksima por ke li forigu la angoron de sia koro, faru la malrapidan paŝon kaj atente iru por eviti eraron en la profunde kruta montvojo.”
La budhano faris paŭzon kaj kapjesis:“Oh, efektive estas bonkore ĉu diri proksima aŭ malproksima.”
Rigardante la ondiĝantajn pinojn, Majstro Huijue diris:“Same estas vento, sumere ĝi estas malvarmeta; vintre ĝi estas frosta. La diferenco de medio ŝanĝas homan senton, kaj decidas la homan sintenon. Se ne estus tiu monto, mi ankaŭ ne havus la malsaman tonon. dum Instruado al lernantoj laŭ ilia kapablo, estas pli grave gvidi ilin laŭ la direkto de ilia disvolviĝo.”
远近都是善心
一日，觉慧大师正和一施主在山中的凉亭中下棋，一年轻人上前作揖道：“请问大师，山前镇快到了吧？” 大师看了一眼年轻人，惊诧道：“唉呀，山那边呢，要走过这段很长很长的山路。” 年轻人一声谢过，匆匆而去。 年轻人前脚刚走，又一个小伙子来到凉亭前，大声问道：“老和尚，山前镇还有多远啊？” 大师轻轻落下手中的棋子，慢慢转过身来，说：“哦，很近了，过去山就是。” 小伙子抹了一把脸上的汗水，拍拍身上的尘土，向前走去。 施主很惊讶，问道：“大师，一样的距离，您为什么对前一个人说远，对后一个人说近呢？难道是因为他们对你的态度不同的缘故？” 大师淡然道：“说远说近，都是同样的距离，我并没有因为他们对我的态度不同而欺骗谁的意思。我语气的高低，却是为了一种善意的引导。前面的年轻人，脚步不慌不忙，一看就是个书生。我给他说远，是为了让他加快步伐。如果他不快点走，天黑之前怕是走不出这段山路，那样恐将被山林中的野兽所伤。后面的年轻人，风风火火的样子，一看就是个莽撞之人。我给他说近，是为了让他消除心中的焦虑，能够慢下脚步，谨慎行走，以免在这沟深崖陡的山路上出什么差错。” 施主顿了一顿，点头道：“哦，原来这远近都是善心啊。” 觉慧大师望着远方起伏的松涛，说：“同样是风，夏天，那就是凉风；冬天，那就是寒风。环境的不同，会改变人的感受，会决定人的态度。如果没有那座山，我也就不会有这远近不同的语气了。因材施教，更要因势利导。”
