27. Plej Intimaj Amikoj
27. Plej Intimaj Amikoj
[Forto de Amikeco]
Antaŭ tempo de nia rakonto, la azianoj kutime opiniis, ke la elefantoj kaj hundoj neniel neniam povas fariĝi amikoj. La elefantoj malŝatis hundojn, dum la hundoj timas elefantojn.
Kiam la hundoj estas timigitaj de la bestoj pli grandajol ili, ili ofte bojas laŭte por kaŝi sian timon. La hundoj kutime tiel agas kiam ili vidas elefantojn, dum la elefantoj koleriĝas pri tio kaj ĉasas ilin. La elefantoj estas malpaciencaj je la renkontiĝo kun hundoj. Eĉ se hundo estas kvieta kaj senmova, ĉiu proksima elefanto atakos ĝin pretervole. Tio estas la kaŭzo de onia opinio, ke elefantoj kaj hundoj estas "naturaj malamikoj" simile al la afero inter leonoj kaj tigroj, aŭ inter katoj kaj musoj.
Iam estis reĝa elefanto bone bredita kaj prizorgita. Najbare de la elefantejo vivis migra hundo osteca pro malsato. Sorĉite de bongusto el la dolĉa rizaĵo por la elefanto, ĝi ekglitadis en la elefantejon por manĝi la bongustajn rizerojn falintajn el la elefanta buŝo. Ĝi tiel ŝatis la mangaĵon, ke post nelonge ĝi ne plu manĝis en alia loko. Dum ĝuado de la manĝaĵo, la granda elefanto ne rimarkis la migran hundon timeman kaj honteman.
Pro la abunda manĝaĵo, la iama malsata hundo fariĝis pli kaj pli granda forta kaj bela. La bonhumora elefanto ekrimarkis ĝin. Ĉar la hundo jam kutimiĝis al alesto de la elefanto, ĝi ne plu timis, do ĝi ne bojis kontraŭ la elefanto. Ne ĝenite de la amikema hundo, la elefanto konatiĝis kun ĝi iom post iom.
Ili pli kaj pli amikiĝis unu al la alia. Post nelonge, neniu volis manĝi sen la alia, kaj ili ĝuis la amuziĝon kune. Kiam ili sin amuzis, la hundo kutime perbuŝe kaptis la longan rostron de la elefanto, dum la elefanto svingis ĝin antaŭen kaj malantaŭen, de unu flanko al alia, supren kaj malsupren, aŭ eĉ en cirklo. Ili fariĝis "plej intimaj amikoj", kaj neniam volis apartiĝi unu de alia.
Iutage, viro el malproksima vilaĝo preterpasis la elefantejon dum sia vojirado al urbo. Li vidis la hundon gajan, fortan kaj belan. Li do aĉetis ĝin de la elefantisto, kvankam la hundo tute ne apartenis al la lasta. La viro prenis la hundon al sia hejmvilaĝo, kie neniu scias.
Kompreneble, la reĝa elefanto ege malĝojiĝis pro sopiro al sia plej intima amiko, la hundo. Ĝi estis tiel malĝoja, ke ĝi ne plu volis manĝi, trinki kaj sin bani. Do la elefantisto raportis tion al la reĝo sen mencio pri la vendo de la amikema hundo.
La reĝo hazarde havis inteligentan ministron, kiu estas fama pro kompreno al la bestoj. Do li ordonis lin iri por trovi la kaŭzon de la okazaĵo.
La saĝa ministro iris al la elefantejo. Li tuj vidis, ke la elefanto estas malĝoja. Li pensis: "La iama feliĉa elefanto tute ne ŝajnas malsana. Sed mi jam vidis la samajn okazaĵojn al homoj kaj bestoj. La elefanto estas malĝoja, eble pro perdo de sia tre intima amiko."
Do li diris al la gardistoj kaj prizorgantoj: "Mi trovis nenian malsanon. Ŝajnas, ke ĝi malĝojas pro perdo de intimulo. Ĉu la elefanto havis intiman amikecon kun iu ajn laŭ via scio?"
Ili informis lin, kiel la elefantoj kaj migra hundo estas tre bonaj amikoj. La ministro demandis: "Kio okazis al la migra hundo?" Ili respondis: "Lin estis forprenis nekonatulo, kaj ni ne scias, kie li estas nun."
La ministro revenis al la reĝo kaj raportis: "Via Reĝa Moŝto, mi ĝojas, ke via elefanto ne suferas de malsano. Sed eble aŭdiĝas strange, ĝi intime amikiĝis kun migra hundo. La hundon oni forprenis, do la elefanto ne volas manĝi, trinki kaj sin bani pro malĝojo kaj sopiro. Jen mia opinio pri tio."
La reĝo diris: "Amikeco estas plej mirinda afero en la vivo. Mia ministro, kiel ni povos trovi la amikon de mia elefanto por ĝojigi lin denove?"
"Via Reĝa Moŝto," respondis la ministro, "Mi proponas doni publikan anoncon, ke oni punos tiun, kiu havigis al si la hundon iam loĝantan en la reĝa elefantejo."
La reĝo faris laŭ la propono de la ministro. La vilaĝano informiĝis pri tio kaj tuj liberigis la hundon el la hejmo. La hundo ĝojplene kuregis laŭeble plej rapide al sia intima amiko, la reĝa elefanto.
La elefanto tiel ekzaltiĝis ke ĝi levis sian amikon per la rostro kaj metis ĝin sur sian kapon. La feliĉa hundo svingis sian voston dum la elefantaj okuloj brilis de ĝojo. Ili ambaŭ intimuloj kune vivis feliĉe post tio.
La reĝo plezuriĝis pri la bonfartiĝo de sia elefanto. Li admiris sian ministron pri kompreno al la menso de elefanto. Do li premiis lin konvene.
La moralinstruo estas: Eĉ "naturaj malamikoj" povas fariĝi "plej bonaj amikoj."
