人生一团泥
人生一团泥
一座大山上有个小庙，庙里住着一个老和尚和一个徒弟。
这天，来了一个达官贵人，为小庙捐了很多财物。得到了老和尚和小徒弟的热情接待。
他告辞后不久，由来了一个书生。这书生衣衫褴褛，面黄肌瘦，饿得晕倒在庙门外。老和尚见了，叫小徒弟将他扶进庙里，同样吩咐端上最好的茶，准备最好的斋饭。
小徒弟心里嘀咕起来---上次那位达官贵人，为庙里捐了那么多的财物，自然有资格喝最好的茶，吃最好的斋饭；如今，一个不知哪来的“叫花子”，师父还如此厚待他，难道师父是老糊涂了？
书生告辞后，老和尚用泥巴塑了一个菩萨，放在庙堂正中，对小徒弟说是庙里新近请的菩萨。
小徒弟每天都很认真地给菩萨叩头，虔诚地念经。一个月后，老和尚又将那泥菩萨削琢成一只猴子放在庙堂当中。
小徒弟发觉菩萨变成一只猴子，吓一跳，几天都没去上香。老和尚问：“怎么不去上香？”“师父，那菩萨变成一只猴子了。”小徒弟回答。
老和尚拿过那猴子，再次削琢，一尊菩萨又栩栩如生地出现在小徒弟 面前。小徒弟愣愣地望着师父，不知道是什么意思。老和尚用棍子在小徒弟的头上敲了一下，慢慢念经，不再理他。
这一敲打，使小徒弟顿悟过来。他说：“师父，我明白了。其实每个人的生命就像这团泥，都是一样的，只是塑造了不同的表象而已。而我之所以对前面的达官贵人谦恭对后面的书生无礼，都是因为被其表象所迷惑啊。”老和尚笑了：“其实，认识那平平淡淡却奇妙得可以捏塑出无尽形象的生命之泥，才是人生最大的意义所在。”
Homa vivo kiel bulo da koto
Sur granda monto estis malgranda monaĥejo. En la monaĥejo loĝis maljuna monaĥo kun sia juna lernanto.
Tiun tagon, nobela altrangulo venis al la monaĥejo. Li oferis al la monaĥejo multajn havaĵojn. Pro tio li estis varme akceptita de la maljuna monaĥo kaj lia lernanto.
Post foriro de nobela altrangulo, venisankaŭ klerulo. Li estis ĉifonovestia, flavpala kaj malgrasa. Li svenis ekster la monaĥejo pro malsato. Post kiam la maljuna monaĥo vidis la klerulon, li ordonis sian lernanton levi la klerulon en sian monaĥejon, kaj ankaŭ porti la plej bonan teon kaj la plej bongustan manĝaĵon al la klerulo.
La juna lernanto murmuretis en la koro: "lastafoje venis nobela altrangulo. Li oferis multajn havaĵojn al nia monaĥejo. Do ĝuste pro tio, li povis ĝui la plej bonan teon kaj la plej bongustan manĝaĵon. Sed nun venis 'almozulo', kaj mi ankoraŭ ne scias,de kie li venis. Mia majstro ankoraŭ tiel afable regalis lin kiel la nobelan altrangulon. Ĉu mia majstro vere malsaĝiĝis pro maljuneco?"
Post foriro de la klerulo, la majstro faris statuon de Bodisatvo, kaj metis ĝin en la mezon de monĥeja halo. Li diris al la lernanto, ke la statuo estas nove alvenigita en la monahejon lastatempe.
Ĉiutage la lernanto tre atente oferis incenson al la bodisatvo, genue rivrencis kaj pie recitis sutron antaŭ la Bodisatvo. Sed post unu monato, la maljuna monaĥo skulptigis la statuon de la Bodisatvo en formon de simio. Li ankaŭ metis la statuon de la simio en mezon de monaĥeja halo.
Kiam la lernanto rimakis, ke la statuo de Bodistatvo fariĝis tiu de simio, li ektimis. Li ne plu kuraĝis oferi incenson al la statuo dum kelkaj tagoj. La maljuna monaĥo demandis al sia lernanto:" Kial vi ne oferis incenson al la Bodisatvo lastatempe?" "Mia majstro, ĉar la statuo de la Bodisatvo fariĝis tiu de simio." la lernanto respondis.
La maljuna monaĥo alprenis la statuon de la simio, kaj refoje skulptis ĝin. Denove statuo de Bodisatvo vivsimile aperis antaŭ la lernanto. Sed la lernanto stupore rigardis sian majstron pro tio, ke li ne povas kompreni tion. La maljuna monaĥo frapetis sian lernanton je la kapo per bastoneto, kaj malrapide recitis sutron. Li ne plu donis atenton al sia lernanto.
Je la frapado la lernanto ekkomprenis senprokraste. Li diris:" Mi jam komprenis, Majstro. Fakte la vivo de ĉiuj similas al la bulo da koto, tute samaj ili estas. La diferenco inter ili nur estas en la malsamaj eksteraj formoj. Sed mi estis konfuzita pro iliaj malsamaj formoj, do mi traktis la noblan altrangulon tre hulmile kaj ĝentile, sed malĝentile traktis la klerulon. La maljuna monaĥo diris ridete: "Efektive, oni devas koni la koton, kiu estas tiel ordinara kaj mistera, ke oni povas modli ĝin en sennombrajn formojn. Tio estas la plej grava signifo de homa vivo.
