Elaĉeti vian animon
Elaĉeti la animon
Kuŝante en la nokto, ŝi trovis, ke iu venis en la ĉambron. Evidente, tiu ne estis ŝia edzo, ĉar ŝia edzo jam iris deĵori. Reveninte ĉiufoje, li ĉiam unue ŝaltis la lampon,senbrue enĉambriĝis, brakumis ŝin, kaj poste enlitiĝis.
Pro ŝia longjara sendormeco, endormiĝo estas malfacila afero por ŝi. Do ŝi ankoraŭ ne povis endormiĝi post kiam ŝiaj familianoj jam endormiĝis delonge. Evidente, la veninto opiniis, ke ŝi jam endormiĝis.
Poste ŝi vidis, ke figuro kun tranĉilo en la mano serĉas objektojn ĉie. Tiumomente, ŝi malfermegis siajn okulojn, tamen sin tenis eksterordinare maltrankvila. Ŝi ne povis krii, ĉar en la najbara ĉambro dormis ŝia filo. Se ŝi krius, ŝi kaj ŝia filo renkontus vivdanĝeron. Ŝi vidis, ke la ŝtelisto etendis sian manon al ŝia kesto de valoraĵoj. El la kesto estis paro da jadbraceletoj hereditaj generacion post generacio al ŝi kiel edziniĝa doto de ŝia avino. Tio estas el la plej bona jado. Kvankam ili ne estas tiel multege kostaj, tamen ili estas ŝiaj trezoroj. Tamen ŝi ĉiam sin tenis silenta ĝis la ŝtelisto foriris.
Poste ŝi tuj kuris en la ĉambron de sia filo. Vidinte la filon ankoraŭ dolĉe dormantan, ŝi ne plu povis deteni siajn larmojn. Por ŝi nenio estis pli grava ol ŝia filo.
Sed okazis eksteratendita afero.
La ŝtelisto estis tuj kaptita de la gardisto, kiam li transgrimpis la muron por forkuri. Do li reaperis kun du gardistoj en ŝia halo.
Sub la lampo, ŝi vidis la junulan vizaĝon kun delikataj viloj. Li estis nur 15- aŭ 16-jara, kaj en liaj okuloj plenas de timo.
La gardisto demandis: “Ĉu tio estas viaj braceletoj?”
“Jes,” ŝi respondis.
“Ili ĵus estis ŝtelitaj de ĉi tiu ŝtelisto.” la gardisto diris.
Fakte ŝi bone sciis tion. Ŝi levis sian kapon kaj ekrigardis al la ŝtelisto, kies rigardo ŝtonigis ŝin, ĉar en la okuloj de la junulo plenas de bedaŭro, petego kaj eĉ malespero.
Tiumomente, ŝia koro subite degeliĝis.Tuj aperis en ŝi nova ideo. Ŝi diris decideme: “Bonvolu forlasi lin, li tute ne estas ŝtelisto. La braceletoj mi jam donacis al li.”
La gardistoj ege surpriziĝis, kaj en la okuloj de la junulo ankaŭ estis plena de surprizo. Li tute ne kredis, ke la situacio tute ŝanĝiĝis kaj li ne plu estas ŝtelo.
“Tio estis miaj donacoj al li.” ŝi insiste.
Tiam ŝi vidis, ke en la okuloj de la junulo plenas de larmoj. Post kiam la gardistoj foriris, tiu junulo tuj genuiĝis antaŭ ŝi.
“Kial vi savis min, Sinjorino?”
Ŝi ridis, kaj diris trankvile: “Junulo, ĉar via juneco estas pli valora ol la paro da braceletoj. Mi volas elaĉeti vian perdintan animon per ili. Fakte mi tute ne endormiĝis antaŭe. Vi tenis tranĉilon en la mano, do por protekti mian filon mi ne kriis.
Larmoj tuj torentis el la okuloj de la junulo.
赎回你的灵魂
她睡到半夜，感觉到屋里进了人，很显然，不是丈夫，因为他去值班了，而每次回来，他都会先开灯，然后静悄悄地进来，到屋里抱一抱她，然后再睡。
因为长期失眠，睡觉对她是件困难的事情，所以，总是家人睡去好长时间了她还没睡。显然，那个人以为她睡着了。
然后她看到了一个身影，手里拿着刀，在四处找东西。那一刻，她大睁着眼，内心出奇地镇定，因为绝对不能喊，隔壁就是儿子的房间，一喊，她和儿子就会有生命危险。她看到那个贼把手伸向了她的首饰盒，那里面有一对玉镯，是外婆出嫁时的陪嫁，一直传下来，传给了她，是最好的鸡血玉。虽然不是价值连城，也是她最 珍爱的宝贝。但她一直沉默着，直到贼离开。
然后，她冲到儿子的房间，看到还在睡的儿子，眼泪就下来了，她知道，没有比自己儿子更珍贵的了。
然而，意想不到的事情发生了。
那个贼却被看门的保安逮住了——在他翻墙逃跑的时候。所以，他和两个保安又出现在她的客厅里。
灯光下，她看到了贼的脸。一张十分年轻的脸，脸上还有小小的绒毛，大概只有十五六岁的样子，眼神里全是恐惧。
保安问，这是你的镯子吗？
她答，是。
是这个贼偷走的，就在刚才。保安说。
她是知道的，她抬起头看了那个小偷一眼，那一眼让她呆住了，少年的眼里全是乞求的眼神，甚至是恳求，甚至是绝望。
那一刻，她的心忽然柔软起来。她有了新的决定。她说，你们放了他吧，他不是贼，那一对玉镯，是我给他的。
保安大吃一惊，而少年的眼里也全是惊讶，以为世界轮回，他不曾偷了人家的东西。
是我给他的，她坚持说。
这时，她看到少年的眼里全是泪水了。保安刚走，那个少年扑通就跪下了，阿姨，您为什么救我？
她笑了，淡淡地说，孩子，因为你的青春比那两只镯子值钱，我想用那两只镯子赎回你找不到方向的灵魂。何况，刚才我并不曾睡着，因为你手里拿着刀，所以，我没有喊，也是为了我自己的儿子。
那个少年，泪如雨下。
