Penso pri morto
Penso pri homa sufero
Verkita de Neĝmonto
Homo naskiĝinta certe mortos. Tio estas ordinara leĝo kaj neniu povas eviti tion. Verdire, antaŭ ol mi ekpensis pri la morto, mi revis multe pri la ekstera mondo.
Hodiaŭ posttagmeze, mi sentis min iom malkomforta post la lernado. Do mi iris al la strato por aĉeti medicinaĵon, lavpulvoron kaj aliajn laŭ bezono. Survoje mi ekaŭdis funebran muzikon. Ĉu iu mortis en la ĉirkaŭaĵo? Ĉe la vojkurbo mi vidis grandan florkronon kaj multajn homojn ariĝintajn antaŭ iu pordo. Vere forpasis maljunulo en tiu ĉi loko. Kiam mi preterpasis lian ĉerkon, mia koro subite ĉesis bati. Oh! Pruviĝas, ke la homa vivo estas tiel mallonga. Vindinte lian foton, mi trovis, ke mi eĉ vidis lin sur strato antaŭ kelkaj tagoj. Sed nun li jam forpasis. Vere bedaŭrinde! Iu diris en monaĥejo, ke liaj gefiloj ne plenumis sian devon al li kiam li vivis. Mi subite rememoris pri la travivaĵo de onklino Yang.
Hieraŭ vespere onklino Yang petis al mi fari ion por ŝi, do ni sidis sur ŝia lito kaj babilis multe. Ŝi diris al mi, ke ŝi havas kvin infanojn, sed nun neniu volas vivteni ŝin. Mi demandis: "kial vi naskis tiom da infanoj? Ĉu vi ne timis doloron?" "Mi havis nenian metodon por eviti tion." ŝi respondis. Mi scivole demandis: "Kiel vi naskis viajn infanojn? Ĉu multaj homoj ĉirkaŭis vin por helpi kiam vi naskis?" "Ne. Je la unua kaj dua fojoj mia bopatrino sidis antaŭ mi. La aliajn infanojn mi mem naskis sen alies helpo." Ŝi respondis trankvile. "Oh ne, mi ne kredas," mi preskaŭ kriis, "ĉar kiam virino naskas infanon, ŝi estas tiel dolora kiel mortigata porko. Iam mi vidis tion en filmo." "Jes, vere. Mi naskis la postajn tri infanojn en la noktmezo, kiam oni dormis profunde, mi do povis fari nenion ol helpi per mi mem. Mi metis la bebon en la pretan ujon kaj portis ĝin sur la liton. Mi kuŝiĝis senmove ĉar tiam mi preskaŭ havis neniom da forto. Poste mia bopatrino helpis min. Sed post ĉirkaŭ dekkelkaj tagoj, mi devis eklabori kiel ordinaraj homoj pro malriĉeco. Estas feliĉe, ke mi nature akuŝis sen malfacilo. Poste la infanoj kreskis. Mi estis tiel malriĉa, ke mi ne povis satigi la infanojn. Do mi iris al malproksimo por peti manĝaĵon. Tiel ili plenkreskis malfacile. Sed ili diris nun, ke mi ne donis al ili multajn havaĵojn. Ve! Mi pensis, ke ili estis feliĉaj, ĉar neniu el ili mortis pro malsato. Nun mi ne plu havas forton labori por ili, kaj ili elpelis min. Se mi scius tion antaŭe, mi certe fariĝus monaĥino eĉ antaŭ la edziniĝo." Ŝi diris.
Mi pensis senvorte, ke la homa vivo estas tiel suferiga. Virinoj estas eĉ pli suferaj ol viroj. Mi devas labori diligente por iri rapide sur la vojo al la liberiĝo...
