1-10 La rakonto de Cundosukariko: Malsamoj inter versioj

Kiel registrite je 05:52, 12 Dec. 2013

　　1-10 La rakonto de Cundosukariko

　　En la nuno kaj sestonteco

　　Same suferas faranto de malbono.

　　Li suferas kaj afliktiĝas

　　Vidinte sian malbonan karmon.

　　Restante en Veluvana Monaĥejo de Raĝagaho, la Budho parolis tiun versaĵon rilate al Cundo, la porkobuĉisto.

　　Kvankam la Budho loĝis en najbara monaĥejo, Cundo faris nek oferon eĉ kiel manplenon da floroj aŭ kuleron da rizo nur unufoje, nek malgrandan laboron de merito.

　　Iutage, lin atakis frenezeco, kaj dum li ankoraŭ vivis, la fajro de sufera stato estiĝis antaŭ li.

　　Kiam la torturo de la sufera stato aperis antaŭ la porkobuĉisto Cundo, lia konduta maniero tute ŝanĝiĝis konforme al liaj pastaj agoj. Kvankam li restis en sia domo, li komencis grunti kiel porko kaj rampi per siaj manoj kaj genuoj, unue al la antaŭo de la domo kaj poste al la malantaŭo. La viroj el lia domo regis lin kaj ŝtopis lian buŝon. Ili faris ĉion, kion ili povis, tamen neniu kapablis preventi la maturiĝon de lia estinta konduto. Do li daŭre rampis tien kaj reen, gruntante kaj blekante konstante kiel porko. .

　　Neniu povis dormi en la sep domoj proksime. La membroj de lia propra domo estis morte timigita kaj povis fari nenion por malhelpi lin eliri ol bari ĉiujn pordojn de la domo por ke li ne povos eliri. Post la suferado dum sep tagoj, li finfine mortis kaj renaskiĝis en stato de suferado.

　　Iuj monaĥoj diris al la Budho: “Sinjoro, la pordo de Porkobuĉisto Cundo restis fermita dum sep tagoj kaj la mortigo daŭras sep tagojn. Sendube li volas regali gastojn. Ni neniam vidis tiel kruelan kaj sovaĝan aferon antaŭe.”

　　La Budho diris: “Monaĥoj, li ne mortigis porkojn dum la lastaj sep tagoj. Lin subigis la kosekvenco de liaj estintaj kondutoj. Eĉ kiam li ankoraŭ vivis, lin atakis turmento de sufero. Pro la turmentiĝo li rampis tien kaj reen en la domo dum sep tagoj gruntante kaj blekante kiel porko. Hodiaŭ li mortis kaj renaskiĝis en infero.” Aŭdinde tion, la monaĥoj diris: “Estimata Sinjoro, tiel suferinte en la mondo, li denove iris al sufera loko kaj renaskiĝis tie.”

　　La rakonto de Cundo konfirmas la signifon de la unua verso en la Damapado, ke faranto de malbono rikoltas nenion krom malbono per maniero de kosekvenco. Krome iuj efektoj de malbonaj kondutoj suferigas eĉ en tiu ĉi vivo.

　　Komentario:

　　Homo, kiu faras malbonajn agojn ne scias siajn konsekvencojn dum sia fiago, tamen ili kutime pentis vidinte la konsekvencojn de sia ago. Tio kreis bedaŭron. Tio ne signifas, ke homo devas ĉiam suferi la konsekvencon de siaj kondutoj senespere. Se tio estas vera, por homoj estas nek profito havi religian vivon, nek oportuneco por atingi la liberiĝon.

　　En la paro da versaĵoj la Budho ankaŭ montris la suferon kaj feliĉon en la sekva mondo. Budhanoj ne kredas, ke tiu ĉi vivo en la mondo estas la nura vivo, kaj ke homo estas nura estaĵo. Formoj de ekzisteco estas multaj kaj vivestaĵoj estas sennombraj. Post morto oni eble renaskiĝas kiel homoj, en malsupera stato aŭ en ĉiela stato laŭ siaj kondutoj. La tiel nomata estaĵo en sekva vivo nek similas al la antaŭa ĉar ĝi jam ŝanĝiĝis, nek estas absolute malsama, ĉar ĝi estas la sama fluo de la vivo. Budhismo rifuzas la samecon de estaĵo sed asertas la samecon de procezo.