1-28. La rakonto de sinjorino Pataĉara: Malsamoj inter versioj

Kiel registrite je 09:43, 14 Jun. 2013

　　28. La rakonto de Sinjorino Pataĉara

　　Dum la vivperiodo de la Budho, estis riĉulo, kiu havis ĉarman filinon Pataĉara. Ŝiaj gepatroj tiel amis ŝin, ke ili tenis ŝin en la sepa etaĝo de ilia domo kaj ne permesis ŝin eliri.

　　Kiam Pataĉara estis dekses jara, ŝiaj gepatroj volas, ke ŝi edziniĝu al filo de alia riĉulo. Sed ŝi enamiĝis al sia servanto kaj deziras vivi kun li.

　　Do antaŭ la geedza ceremonio Pataĉara vestis al si kiel servanto kaj fuĝis el la etaĝdomo frumatene. Ŝi renkontis sian servanton en decidita loko kaj ili kune forkuris.

　　La paro iris al loko malproksima kaj geedziĝis. Post iom da tempo Pataĉara estis preta naski sian bebon. “Ĉi tie neniu helpos min,” Ŝi diris al sia kara edzo, “sed gepatroj ĉiam havas molan lokon en la koro por sia infano. Bonvolu konduki min al la hejmo de miaj gepatroj por ke mi nasku nian infanon.”

　　Sed ŝia edzo diris, “Kion vi diras, mia kara? Se viaj gepatroj vidos min, ili torturos min ĝis morto. Estas neeble por mi iri.” Ŝi petegis lin fojfoje, sed ĉiufoje li rifuzis.

　　One day, when her husband was away, Pataĉara went to her neighbours and told them, "If my husband asks you where I have gone tell him that I have gone home to my parents." When he came home to find Pataĉara missing, her husband ran after her and soon caught up, begging her to return home. She began to refuse but right then her birth pains started and she soon gave birth to a son. She thought, "There is no point in going to my parents' home now," and returned home with her husband.

　　Iutage,K dum la foresto de la edzo, iam ŝia edzo eliris iutage, Pataĉara iris al siaj najbaroj kaj diris al ili, “Se mia edzo demandos al vi, kien mi iris, bonvolu informi lin, ke mi jam iris hejmen al miaj gepatroj.” Kiam la edzo revenis, li trovis, ke forestis la edzino forestis. Li kuregis post ŝi kaj, baldaŭ atingis ŝin, kaj petantise ŝin reveni hejmen. Ŝi ekrifuzis, sed ĝuste tiam komencis ŝia naska doloro kaj baldaŭ ŝi naskis filon. Ŝi pensis, “Nun ne plu necesas iri al la domo de miaj gepatroj,” kajdo ŝi revenis hejmen kun sia edzo.

　　After some time she was ready to give birth to her second child and left for her parents' home again while her husband was at work. Again her husband came after her and begged her to return with him but she refused.

　　Post iom da tempo ŝi estis naskonta la duan infanonbebon,. kajŜi forlasis sian hejmon kaj ekiris al siaj gepatra domoj denoverefoje dum ŝia edzo eliris laboris ekstere. Ŝia edzo denove k uratingisTrovinte ŝin kaj, la edzo petiegis ŝin reveni kun li, sed ŝi rifuzis.

　　While this was happening a fearful storm arose. Pataĉara told her husband, "Dear, my birth pains have come upon me. I cannot stand it, please find me a place to shelter from this storm."

　　Dum tioe okazis timigaterura ŝtormo. Pataĉara diris al siala edzo, “Mia kara, Mi sentas naskan doloron, mia karala naska doloro okazas al mi. Mi ne plu povas elteni plu. Bonvolu trovi lokon por ŝirmi nin kontraŭ ĉi tiu ĉi ŝtormo.”

　　Her husband took his axe and went here and there in the heavy rain, looking for branches and leaves to make a shelter. Seeing a bush growing on an anthill he went to chop it down. As he did so a poisonous snake slithered out and bit his hand, killing him immediately.

　　Ŝia edzo iris tien kaj reen kun hakilo en la forta pluvego, serĉante branĉojn kaj foliojn por fari kabanon. Vidinte arbedouston kreskantan sur formikejo, li iris por haki ĝin. Kiam li tion faris,Tiam venena serpento elglitisrampis kaj, kaj mordis lin lin je la mano,. kajLi tuj mortigis lin.

　　Kiam Pataĉara atendis sian edzon, ŝia doloro pli kaj pli intensiĝis, kaj baldaŭ naskis alian filon. Estante senforta, malvarma kaj malseka, ŝi povis fari nenion pli ol teni sian infanon en la sino kaj tranoktis ege maltrankviliĝante pri sia edzo kaj laŭeble sintiriĝante sur la tero por sin ŝirmi kontraŭ la pluvego.

　　frumatene, kun la novnaskita bebo sur la dorso kaj la alia infano en la mano, Pataĉara iris laŭ la vojo, kiun prenis ŝia edzo, kaj hazarde trovis lin morta. “Mia edzo mortis sur la vojo nur pro mi!” ŝi ekploregis.

　　Poste ŝi daŭrigis la vojon laŭ la vojo ĝis rivero Aciraŭati, kiu estis akvofluo de la ŝtormo. Ĉar ŝi estis malforta de la antaŭa nokto, ŝi ne havis forton por porti du infanojn kune. ŝi do restigis la pli grandan infanon sur la bordo kaj portis la pli junan trans la riveron. Ŝi metis la bebon sur foliojn kaj revenis por la pli granda infano.

　　Apenaŭ ŝi atingis la mezon de la rivero kiam aglo subflugis de la ĉielo kaj forkaptis la junan bebon. Pataĉara vidis la aglon kaj kriis plengorĝe “Ŝu! Ŝu!” Kiam la pligranda infano aŭdis ŝian krion trans la rivero, li pensis, “Panjo vokas min.” Por iri al ŝi rapide, ĝi glitis de la bordo kaj fordrivis pro la torento .

　　Nun Pataĉara ege malĝojiĝis kaj senĉese ploregis dirante, “Unu el miaj filoj estis forportita de aglo, la alia dronis en la rivero, kaj ĉe la vojo mortis mia edzo.” Ŝi ploris ĝis ŝi renkontis viron kaj demandis lin, “Sinjoro, kie vi vivas?”

　　“En Savati,” li respondis

　　“En ia strato de la urbo de Savati vivis ia familio. Ĉu vi konas ilin, sinjoro?”

　　“Jes, sinjorino, sed ne demandu min pri tiu familio. Demandu min pri alia familio laŭ via scio.”

　　“Bonkora sinjoro, mi nur konas tiun familion. Bonvolu informi min pri ili,” petis ŝi.

　　“Se vi insistas, mi ne plu povas kaŝi la veron,” respondis la viro. “En forta pluvo lastanokte, falis la domo de la familio kaj ĉiuj el ili mortis pro la fatalaĵo.”

　　“Ne!” ekkriis Pataĉara.

　　“Jes, ĉu vi povas vidi tiun fajron tie?” li demandis, montrante iom da flamo. “Tio estas ilia funebra fajro.”

　　Tuj kiam Pataĉara aŭdis tion, li falis sur la teron kaj ruliĝis tien kaj reen pro malĝojo. Kelkaj vilaĝanoj venis kaj portis ŝin al Ĝetavana Monaĥejo, kie la Budho estis instruanta. la Budho petis kelkajn virinojn lavi, vesti, manĝigi ŝin kaj poste konsoli ŝin en plej dolĉaj kaj orelplaĉaj vortoj. Kiam ŝi sobriĝis, ŝi atingis internan vidon pri siaj spertoj. Pataĉara petis la Budhon ordini ŝin. Tiel Pataĉara fariĝis bikŝuino (monaĥino).