87. Pastro Kiu Adoras Fortunon: Malsamoj inter versioj

Kiel registrite je 14:00, 19 Jun. 2012

　　87. Pastro Kiu Adoras Fortunon

　　[Superstiĉo]

　　Iam antaŭe la Ilumiĝinto naskiĝis en altklasa familio de nordokcidenta Hindio. Kiam li plenaĝiĝis, li konsciis, ke lia ordinara vivo ne povis doni al li daŭran feliĉon. Li do forlasis ĉion kaj transloĝiĝis al la Himalajo kiel arbara monaĥo. Li meditis kaj akiris grandajn scion kaj mensan trankvilecon.

　　Iutage li decidis iri al la urbo Rajagaha el la arbaroj. Post kiam li atingis la urbon, li tranoktis en la reĝa plezura ĝardeno.

　　En la sekva mateno li eniris la urbon por peti almozon. La reĝo vidis lin kaj plezuriĝis pro lia humila kaj digna sinteno. Do li invitis lin al la palaco, petis lin sidiĝi kaj regalis lin per la plej bonaj manĝaĵoj. Poste li invitis lin loĝi en la ĝardeno por ĉiam. La sanktulo konsentis, kaj ekde tiam li loĝis en la reĝa plezura ĝardeno kaj manĝis en la palaco.

　　Tiam en la urbo vivis pastro, kiun oni nomis 'Fortuna Tuko'. Li kutime aŭguris sorton bonan aŭ malbonan per ekzameno de peco da tuko.

　　Li havis novan vestaĵon. Iutage post la baniĝo li ordonis al sia servanto alporti la novan vestaĵon. La servanto vidis, ke sur ĝi estis iom da signoj de musmordo, do li raportis tion al la pastro.

　　Fortuna Tuko pensis: "Estas danĝere teni en la domo la vestaĵon, kiu estis mordita de musoj. Tio estas certa signo de malbeno, kiu povus ruinigi mian hejmon. Krome, mi eĉ ne povas doni ĝin al miaj infanoj aŭ servantoj. Tiel la malbeno ankoraŭ restos en mia domo! Fakte, mi povos doni la malbenan vestaĵon al neniu alia. La nura sekura metodo estos forĵeti ĝin por ĉiam. Estas plej bone ĵeti ĝin en kadavrejon, kie oni metis kadavrojn por ke sovaĝaj bestoj manĝu. Sed kiel mi povas tion fari? Se mi ordonos al servanto fari tion, li tenos la vestaĵon ĉe si pro sia avido kaj la malbeno ankoraŭ restos en mia hejmo. Do mi povas konfidi la taskon nur al mia filo."

　　Li venigis sian filon kaj diris ĉion pri la malbeno de la vestaĵo iomete mordita de musoj. Li atentigis lin eĉ ne tuŝi la vestaĵon per la mano. Li ordonis, ke la filo portu ĝin per bastono, iru por forĵeti ĝin en la kadavrejon, kaj poste sin banu de la kapo ĝis la piedoj antaŭ ol reveni hejmen.

　　La filo obeis sian patron. Kiam li atingis la kadavrejon portante la vestaĵon per bastono, li trovis la sanktulon sidantan ĉe la pordo. Kiam li forĵetis la malbenan vestaĵon, la sanktulo prenis ĝin. La sanktulo ekzamenis ĝin kaj vidis la etajn dentsignojn de la musoj, sed la signoj estis preskaŭ ne rimarkeblaj, li do portis la vestaĵon al la plezura ĝardeno.

　　Post la sinbano la filo diris al Pastro Fortuna Tuko, kio okazis. Fortuna Tuko pensis: "La malbena vestaĵo kaŭzos grandan malutilon al la sanktulo plej plaĉa al la reĝo. Mi devas averti lin." Do li iris al la plezura ĝardeno kaj diris. "Estimata Moŝto, la malbenan vestaĵon vi prenis, sed bonvolu forĵeti ĝin! Ĝi estas malbenita kaj malutilos al vi."

　　Sed la sanktulo respondis: "Ne, iu ajn objekto, kiun aliuloj forĵetis en la kadavrejon, estas fortuna al mi! Ni arbaraj meditantoj ne zorgas pri sorto bona aŭ malbona. Ĉiuj Budhoj kaj Iluminiĝintoj jam rezignis superstiĉojn pri la sorto. Ĉiuj saĝuloj devas tiel agi. Neniu scias pri la estonteco!"

　　Aŭdinte la vere saĝan kaj iluminiĝintan sanktulon, Pastro Fortuna Tuko konsciis, kiel malsaĝa li mem estis. Ekde tiam li forlasis multajn superstiĉojn de si mem kaj sekvis la instruon de la humila sanktulo.

　　La moralinstruo estas: Malbeno por malsaĝuloj povas esti beno por saĝuloj.