4-4. La rakonto de Patipuĝika Kumaria: Malsamoj inter versioj
Miaohui (Diskuto | kontribuoj) |
|||
| Linio 3: | Linio 3: | ||
4-4. La rakonto de Patipuĝika Kumaria | 4-4. La rakonto de Patipuĝika Kumaria | ||
| − | + | Morto regas tiun | |
| − | + | Kiu deziras senfine, | |
nur kolektas plezur-florojn | nur kolektas plezur-florojn | ||
| − | + | Kun kroĉiĝanta menso. | |
Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho recitis tiun ĉi kvarverson rilate al Patipuĝika Kumaria. | Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho recitis tiun ĉi kvarverson rilate al Patipuĝika Kumaria. | ||
| − | Patipuĝika | + | Patipuĝika Kumaria estis virino de Sravastio. Ŝi edziniĝis en la aĝo de dek ses jaroj kaj havis kvar filoj. Ŝi estis virta kaj malavara virino, kiu ŝatis doni almozon de manĝaĵo kaj aliaj vivbezonaĵoj al monaĥoj. Ŝi ofte iris al monaĥejo, faris purigadon, plenigis urnojn kaj potojn per akvo kaj oferis aliajn servojn. Patipuĝika ankaŭ posedis supernaturan memoron, per kiu ŝi sciis, ke antaŭ tiu ĉi vivo ŝi estis unu el multaj edzinoj de Malabario en la ĉiela mondo de Tavatimso. Ŝi ankaŭ memoris klare, ke ŝi forpasis de tie dum ĉiuj el ili estis en la ĝardeno por sin amuzi kaj pluki florojn. Do ĉiufoje kiam ŝi faris oferojn al la monaĥoj aŭ aliajn meritojn, ŝi kutime preĝis, ke ŝi renaskiĝu en la Tavatimsa mondo kiel edzino de Malabario, la antaŭa edzo. |
| − | Iutage, Patipuĝika malsaniĝis kaj forpasis en la sama vespero. | + | Iutage, Patipuĝika malsaniĝis kaj forpasis en la sama vespero. Ŝi tuj renaskiĝis en Tavatimsa mondo kiel edzino de Malabario pro sia arda deziro. Ĉar cent jaroj en la homa mondo estas ekvivalenta al nur unu tago en Tavatimsa mondo, Malabhari kaj liaj aliaj edzinoj ankoraŭ estis en la ĝardeno sin amuzi kaj Patipuĝika preskaŭ ne estis sopirita de ili. Do kiam ŝi partoprenis en ili, Malabario demandis, kie ŝi estis dum la tuta mateno. Ŝi respondis, kiel ŝi forpasis de Tavatimso, renaskiĝis en la homa mondo, edziniĝis al viro kaj naskis kvar filojn, poste forpasis de la homa mondo kaj fine revenis al Tavatimso. |
Kiam la monaĥoj sciis pri la morto de Patipuĝika, ili estis trafita de malĝojo. Ili iris al la Budho kaj raportis, ke Patipuĝika, kiu almozdonis manĝaĵon al ili frue en la mateno, forpasis en la vespero. La Budho respondis al ili, ke la vivo de vivestaĵoj estas tre mallonga, kaj antaŭ ol ili kontentigis siajn dezirojn per sensaj plezuroj, ili jam estas venkitaj de morto. | Kiam la monaĥoj sciis pri la morto de Patipuĝika, ili estis trafita de malĝojo. Ili iris al la Budho kaj raportis, ke Patipuĝika, kiu almozdonis manĝaĵon al ili frue en la mateno, forpasis en la vespero. La Budho respondis al ili, ke la vivo de vivestaĵoj estas tre mallonga, kaj antaŭ ol ili kontentigis siajn dezirojn per sensaj plezuroj, ili jam estas venkitaj de morto. | ||
Kiel registrite je 07:43, 21 Maj. 2014
Estas malsaĝe alkroĉiĝi al sensoj
4-4. La rakonto de Patipuĝika Kumaria
Morto regas tiun
Kiu deziras senfine,
nur kolektas plezur-florojn
Kun kroĉiĝanta menso.
Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho recitis tiun ĉi kvarverson rilate al Patipuĝika Kumaria.
Patipuĝika Kumaria estis virino de Sravastio. Ŝi edziniĝis en la aĝo de dek ses jaroj kaj havis kvar filoj. Ŝi estis virta kaj malavara virino, kiu ŝatis doni almozon de manĝaĵo kaj aliaj vivbezonaĵoj al monaĥoj. Ŝi ofte iris al monaĥejo, faris purigadon, plenigis urnojn kaj potojn per akvo kaj oferis aliajn servojn. Patipuĝika ankaŭ posedis supernaturan memoron, per kiu ŝi sciis, ke antaŭ tiu ĉi vivo ŝi estis unu el multaj edzinoj de Malabario en la ĉiela mondo de Tavatimso. Ŝi ankaŭ memoris klare, ke ŝi forpasis de tie dum ĉiuj el ili estis en la ĝardeno por sin amuzi kaj pluki florojn. Do ĉiufoje kiam ŝi faris oferojn al la monaĥoj aŭ aliajn meritojn, ŝi kutime preĝis, ke ŝi renaskiĝu en la Tavatimsa mondo kiel edzino de Malabario, la antaŭa edzo.
Iutage, Patipuĝika malsaniĝis kaj forpasis en la sama vespero. Ŝi tuj renaskiĝis en Tavatimsa mondo kiel edzino de Malabario pro sia arda deziro. Ĉar cent jaroj en la homa mondo estas ekvivalenta al nur unu tago en Tavatimsa mondo, Malabhari kaj liaj aliaj edzinoj ankoraŭ estis en la ĝardeno sin amuzi kaj Patipuĝika preskaŭ ne estis sopirita de ili. Do kiam ŝi partoprenis en ili, Malabario demandis, kie ŝi estis dum la tuta mateno. Ŝi respondis, kiel ŝi forpasis de Tavatimso, renaskiĝis en la homa mondo, edziniĝis al viro kaj naskis kvar filojn, poste forpasis de la homa mondo kaj fine revenis al Tavatimso.
Kiam la monaĥoj sciis pri la morto de Patipuĝika, ili estis trafita de malĝojo. Ili iris al la Budho kaj raportis, ke Patipuĝika, kiu almozdonis manĝaĵon al ili frue en la mateno, forpasis en la vespero. La Budho respondis al ili, ke la vivo de vivestaĵoj estas tre mallonga, kaj antaŭ ol ili kontentigis siajn dezirojn per sensaj plezuroj, ili jam estas venkitaj de morto.
