96, 132. Reĝido kaj Demonino: Malsamoj inter versioj

Kiel registrite je 11:06, 29 Jun. 2012

　　96, 132. Reĝido kaj Demonino

　　Ĉapitro 1. Kvin Viktimoj en la Arbaro

　　Iam Reĝo Brahmadato regis en Benareso de norda Hindio. La Iluminiĝinto naskiĝis kiel lia 100-a filo, kaj elkreskis kiel saĝa junulo.

　　Tiam Silentaj Budhoj frekventis al la Palaco por ricevi almozmanĝaĵon. Ili nomiĝis Budhoj ĉar ili jam iluminiĝis kaj sciis la Veron kaj havis vivon de Vero en ĉiu ajna momento. Ili nomiĝis Silentaj ĉar ili ne predikis la Veron pro tio, ke tiam laŭ ilia scio neniu alia povis kompreni ĝin. Sed plena de kompatemo al la malfeliĉoj de ĉiuj mizeraj vivestaĵoj, Silentaj Budhoj deziris helpi ĉiujn, kiuj petis helpon de ili ilin.

　　Iutage la juna reĝido pensis pri siaj 99 pliaĝaj fratoj kaj volis scii, ĉiu li havos ŝancon por fariĝi la reĝo de Benareso. Li decidis demandi Silentajn Budhojn pri tio.

　　En la sekva tago Silentaj Budhoj venis kiel kutime por kolekti manĝaĵon en la palaco. La reĝido alprenis purigitan akvon kaj lavis iliajn piedojn. Kiam ili sidiĝis, li donis al ili bongustaĵojn por manĝi. Antaŭ ol doni la sekvan pladon, li demandis ilin: "Laŭvice mi estas la 100-a al la trono. Ĉu estas la ŝanco, ke mi fariĝos Reĝo de Benareso?"

　　Ili respondis: "Reĝido, kun tiel multaj pliaĝaj fratoj vi ne havos ŝancon por fariĝi reĝo ĉi tie. Sed eble vi fariĝos la reĝo de Takasilo. Se vi atingos tien en sep tagoj, vi povos fariĝi reĝo. Sed sur via vojo estas danĝera arbaro. Vi devas iri tra ĝi, ĉar vojo ĉirkaŭ ĝi la longeco estas duoble plia longa por ĉirkaŭiri ĝin.

　　"Tiu arbaro estas konata kiel 'Demona Arbaro', ĉar en ĝi plenas diversaj demonoj viraj, inaj kaj eĉ infanaj! La demoninoj plej ofte pasigas tempon ĉe la vojo. Per sia magio ili aperigas konstruaĵojn kaj ĉiujn urbojn laŭ la vojo.

　　"La konstruaĵoj havas tegmentojn ornamitajn per steloj, kaj belegajn riĉajn litojn ĉirkaŭitajn de silkaj kurtenoj el multaj koloroj. Sidante en tiuj litoj la demoninoj sin ŝajnigas kiel la plej dolĉajn kaj plezurajn feinojn. Kun mielaj vortoj falantaj mielon ili tentas la vojaĝantojn dirante, 'Vi aspektas laca. Envenu, sidiĝu, trinku ion kaj poste daŭrigu vian vojaĝon.'

　　"Ili proponas, ke oni akceptu la inviton kaj sidiĝu, poste ili tentas la vojaĝantojn kun la brulantaj deziroj per siaj belaj korpoj. Cedinte al siaj deziroj, la vojaĝantoj estas mortigitaj kaj manĝitaj dum varmo de la demoninoj!

　　"Tiamaniere tiuj sorĉitaj de vido estas kaptitaj pro la korpaj figuroj de virinoj. Tiuj sorĉitaj de la sono estas kaptitaj pro la kantoj kaj muzikoj, kiujn demoninoj faras. Tiuj sorĉitaj de la odoro estas kaptitaj pro ĉielaj parfumoj, kiujn demoninoj surportas. Tiuj sorĉitaj de gustumo estas kaptitaj por bongustaĵoj, kiujn demoninoj donas. Tiuj sorĉitaj de tuŝo estas kaptitaj pro la luksaj litoj kaj veluraj seĝoj de la demonoj.

　　"Sed se vi povos regi ĉiujn viajn kvin sensojn kaj deteni vin de rigardo al la sorĉe ĉarmaj demoninoj, nur tiam vi povos fariĝi la Reĝo de Takasilo en sep tagoj."

　　La dankema Bodisatvo respondis: "Dankon al vi, estimataj honoruloj, mi sekvos vian admonon. Aŭdinte vian averton, kiel mi povus kapti la ŝancon por rigardi ilin?"

　　Poste li petis de Silentaj Budhoj specialan magian benon por protekti lin sur sia danĝera vojaĝo tra Demona Arbaro. Do ili ĉantis protektan benon sur fadenon kaj iom da sabloj. Li akceptis la benaĵojn, respekte adiaŭis ilin kaj siajn reĝajn gepatrojn.

　　Reveninte hejmen, li anoncis al siaj proksimaj servantoj: "Mi iros al Takasilo por akcepti tronon. Vi restu ĉi tie." Sed kvin el ili diris: "Ankaŭ ni volas iri kun vi." "Ne," li diris, "vi ne povas iri kun mi. Oni jam atentigis min, ke sur la vojo estas ĉarmaj demoninoj. Ili tentas la homojn, kiuj ne povas deteni siajn dezirojn el siaj kvin sensoj. Poste ili mortigos siajn viktimojn kaj manĝos ilin dum ilia sango estas ankoraŭ varma. Estas tro danĝerea por vi. Mi defendos min men kaj vojaĝos solae."

　　Sed la kvin servantoj instistis. Ili diris: "Se ni iros kun vi, reĝido, ni nin detenos de rigardo al tiuj ĉarmaj demoninoj. Ni akompanos vin al Takasilo." "Se vi insistas, do ni iru kune," konsentis la reĝido, "sed memoru vian decideman promeson."

　　La demoninoj atendis ilin en Demona Argbaro. Ili jam magie estigis belajn vilaĝojn kaj urbojn kun belaj domoj kaj palacoj laŭ la vojo.

　　Hazarde, unu el la kvin servantoj estis facile sorĉita de vido al la kurboj kajsveltaj figuroj de virinaj korpoj. Do li postiĝis por admiri ilin. La maltrankvila reĝido demandis: "Kial vi postiĝas, mia amiko?" "Miaj piedoj doloras al mi," diris la servanto, "lasu min sidiĝi kaj ripozi momenton en unu el la domoj. Poste mi atingos vin." "Mia bona amiko," diris la reĝido, "tiuj estas demoninoj. Do ne ĉasu ilin!"

　　Sed blindigite de la vida tentaĵo, la servanto respondis: "Via Moŝto, mi ne sanĝos mian decidon. Kio okazos, lasu ĝin okazi!" Farinte la lastan averton, la reĝido daŭrigis sian vojon kun la aliaj kvar.

　　La postiĝinta servanto proksimiĝis al la bela figuro, kiu sorĉis lin. Post la plena plezuro kun la viro, la demoninoj mortigis lin kaj manĝis lin senprokraste.

　　Poste la demoninoj iris pluen en Demona Arbaro kaj kreis alian miraĝon de bela etaĝdomo. Sidante, ili kantis la plej sorĉajn melodiojn akompanataj de belaj sonoj el ĉiaj muzikiloj. Unu el la sekvantoj de la reĝido sorĉiĝis de la bela muziko. Do ankaŭ li postiĝis kaj englutiĝis de la ankoraŭ malsataj demoninoj.

　　La demoninoj iris pluen laŭ la vojo kaj kreis alian magian etaĝdomon plenan de bonodoroj el ĉiuj parfumoj de la ĉielo. Ĉifoje la servanto, kiu amis dolĉan bonodoron, postiĝis kaj estis manĝita.

　　Sekve la demoninoj kries fabelan restoracion plenan de manĝaĵoj plej bongustaj el la ĉielo. La amanto de gustumado al la plej bonaj manĝaĵoj postiĝis kaj estis manĝita laŭvice.

　　Poste la demoninoj daŭre iris pluen laŭ la vojo, kreis molajn luksanjn litojn kaj velurajn seĝojn, kaj sidis sur ili. La lasta servisto de la reĝido estis amanto de komforta tuŝado al la plej molaj kaj luksaj teksaĵoj. Do li postiĝis, renkontis sian morton, kaj estis tuj manĝita de la avidaj demoninoj.

　　La okazaĵoj kaŭzis al la Iluminiĝinto solan iradon en Demona Arbaro. Iu demonino pensis: "Aha! Tiu estas vere firmvola. Sed mi estas des pli firmvola. Mi ne ĉesos en mia klopodo antaŭ ol manĝi lin!" Do ŝi obstine sekvis lin kvankam ĉiuj aliaj demoninoj ne plu siajn postkuradojnpostkuris.

　　Kiam ŝi proksimiĝis al la bordo de Demona Arbaro, kelkaj arbaristoj vidis ŝin kaj demandis: "Aminda junulino, kiu iras antaŭ vi?" "Ni estas novaj geedzoj," mensogis la demonino, "kaj li estas mia purega edzo, kiu forkuris de mi en nia nupta nokto. Jen kial mi postkuras lin."

　　La arbaristoj atingis la reĝidon kaj demandis: "Honora sinjoro, la junulino flore delikata kaj orhaŭta forlasis sian familion por vivi kun vi. Kial vi ne iras kun ŝi anstataŭ lasi ŝin postkuri vin?"

　　La reĝido respondis: "Bonkoraj sinjoroj. Ŝi ne estas mia edzino. Ŝi estas demonino. Ŝi mortigis miajn kvin servantojn de mi kaj manĝis ilin dum ilia sango estis varma!"

　　Sed la ŝajne aminda demonino diris: "Rigardu, sinjoroj, kiel granda kolero faras la edzojn nomi siajn proprajn edzinojn demoninoj kaj malsataj diabloj! Kia estas la moro de la mondo!"

　　Daŭre sekvante la reĝidon, la firmvola demonino magie sin vidigis kiel gravedulinon. Poste ŝi sin vidigis kiel novan patrinon portantan bebon sur la dorso. Vidinte la junan paron, ĉiuj homoj demandis la junulon kiel la arbaristoj. Ĉiufoje la Bodisatvo ripetis: "Ŝi ne estas mia edzino. Ŝi estas demonino.Ŝi mortigis miajn kvin servantojn kaj manĝis ilin dum ilia sango estis ankoraŭ varma!"

　　Ĉapitro 2. Eniro al la Palaco

　　Fine ili atingis urbon Takasilo. La demonino malaperigis sian "filon" kaj sole sekvis lin.

　　Ĉe la urba pordego la reĝido haltis kaj iris en ripozejon. Pro la magia povo de benaj fadeno kaj sabloj donaciaj de Silentaj Budhoj, la demonino ne povis sekvi lin enen. Ŝi restis ekstere kaj pliĉarmigis sin kiel feinon.

　　La reĝo de Takasilo hazarde vidis ŝin kiam li iris al sia plezura ĝardeno. Sorĉite de ŝia beleco, li decidis posedi ŝin. Li sendis servanton por demandi, ĉu ŝi jam edziniĝis. Kiam li faris tion, ŝi respondis: "Jes, mia edzo loĝas en la ripozejo."

　　Aŭdinte tion, la reĝido kriis el la ĉambro: "Ŝi ne estas mia edzino. Ŝi estas demonino. Si mortigis kvin servantojn, kiuj sekvis min, kaj manĝis ilin dum ilia sango estis ankoraŭ varma!" Ŝi denove plendis: "Vidu, sinjoro, kiel granda kolero povas fari edzojn nomi siajn edzinojn demoninoj kaj malsataj diabloj! Kia estas la moro de la mondo!"

　　La servanto revenis al la reĝo kaj raportis ĉion, kion ambaŭ gejunuloj diris. La reĝo respondis: "Aĵo sen posedanto apartenas al la reĝo." Do li alvenigis la demoninon kaj sidigis ŝin sur la reĝan elefanton. Post la procesio ili revenis al la palaco kaj li prenis ŝin kiel sian unuan reĝinon.

　　Tiuvespere, la reĝo lavis al si la harojn kaj korpon, prenis vespermanĝon kaj iris al la lito. La demonino prenis sian vespermanĝon, faris ŝin pli bela ol antaŭe kaj sekvis la reĝon al lia lito. Plezuriginte lin, ŝi sin turnis kun dorso al li kaj eksingultis.

　　La reĝo demandis: "Kial vi ploras, mia koro?" "MVia Moŝto," ŝi diris, "vi prenis min ĉe la vojrando. Tiu ĉi palaco plenas de multaj ĵaluzaj virinoj. Ili diros, 'Ŝi havas nek patrinon, nek patron, nek familion, nek regnon. Ŝi estas trovita ĉe la vojo.' Ne lasu ilin mokridi min tiamaniere, VMia Moŝto. Donu al mi privilegion super la tuta regno, ke neniu aŭdacas kontraŭi min."

　　"Mia kara," respondis la reĝo, "Mi havas nenian potencon super la tuta regno. Mia aŭtoritato estas nur super tiuj, kiuj kontraŭis kaj rompis la leĝon." Sed la reĝo tiel plezuriĝis pri ŝia fizikaj ĉarmoj, li daŭrigis: "Mia koro, mi garantios al vi perfektan aŭtoritaton super ĉiuj, kiuj loĝas en mia palaco."

　　Kontentigite pri tio, la nova reĝino atendis ĝis la reĝo endormiĝis. Poste ŝi sekrete kuris al sia hejmo en la demona urbo. Ŝi kolektis la demonojn, demoninojn kaj eĉ la malsatajn malgrandajn demonidojn. Poste ŝi kondukis ilin al la palaco. Ŝi mortigis la reĝon, sian novan edzon, kaj englutis lin krom la ostoj! La aliaj demonoj manĝis ĉiujn homojn loĝantajn en la palaco, kaj eĉ la hundojn kaj kokojn, lasante nur la ostojn.

　　En la sekva mateno oni trovis surprizite, ke la palacaj pordegoj estis ŝloŝitaj. Maltrankvile ili rompis la fenestrojn per hakiloj kaj eniris. Ili trovis homajn kaj bestajn ostojn disĵetitaj en diversaj lokoj. Nur tiam ili eksciis, ke la viro en la ripozejo diris prave kaj la nova reĝino de la reĝo estas homvora demonino.

　　Samtempe la Iluminiĝinto sin protektis de la mortigema demonino dum la nokto. Li jam ŝutis la benajn sabojn sur la tegmentojn de la aliaj domoj kaj ĉirkaŭis la benan fadenon ekster la muroj. Ĝis la tagiĝo li estis ankoraŭ sendorma en la ĉambro, starante atenteme kun spado en la mano.

　　Puriginte la fuŝaĵon en la palaco, la civitanoj diskutis pri la situacio inter si mem. Ili diris: "EvidentLa viro en la gastejo estas mastro de siaj sensoj ĉar li eĉ ne rigardis la danĝeran belecon de la demonino. Ni prosperiĝos se en nia regno regos tiu sinjoro tiel nobla, firmvola kaj saĝa. Ni faru lin la nova reĝo."

　　Ili unuanime konsentis, iris en la gastejon kaj invitis la reĝidon kiel sian reĝon. Kiam li akceptis ilian peton, ili akompanis lin al la palaco, sidigis lin sur mason de juveloj kaj kronis lin kiel reĝon.

　　Li regis justece, sekvante dek regulojn de bona mensregado. Li evitis la kvar devojigajn kondutojn, kiuj estas antaŭjuĝo, kolero, malkuraĝo kaj malsaĝo. Li ĉiam memoris la admonon de la Silentaj Budhoj, kiuj gvidis lin al la trono. Malsame de siaj kvin malfeliĉaj sekvantoj, li rezistis la blindigajn dezirojn al plezuroj de kvin sensoj. Nur tiam li povis profitigi siajn regatojn per sia saĝa regado.

　　La moralinstruo estas: Vivante nur por sensaj plezuroj, la malsaĝuloj estas formanĝitaj.