3. 9-14: Malsamoj inter versioj

Nuna versio ekde 20:02, 19 Okt. 2014

　　9: D: Ĉu budhismaj monaĥoj kaj monaĥinoj havas devon servi al la laikaj budhanoj laŭ diversaj manieroj?

　　R: Ĝenerale dirite, la budhismaj monaĥoj kaj monaĥinoj servas kiel modeloj de virto al la laikoj por admoni ilin fari bonon kaj eviti malbonon, predikas la budhan darmon al ili, konsoli la malsanan kaj malriĉan, helpas al homoj en la fatalaĵoj laŭ bezono, kaj sin tenas kompatemaj kaj bonfaremaj por akceli la bonon al ĉiuj vivestaĵoj.

　　10. D: Kiel vi diris, ke en budhisma rondo oni kuraĝigas rezigni la laikan vivon. Ĉu budhanoj intencas, ke ĉiuj homoj faru la samon?

　　R: Laŭ budhanaj doktrinoj kaj sistemo, rezignado de laika vivo nur taŭgas por malmultaj el la budhanoj. Unue, iliaj motivoj rezigni la laikan vivon kaj sin kulturi devas esti puraj kaj veraj dum ili firmvole strebas por liberiĝo kaj rezigno de mondaj avidoj. Due, rezigninte la laikan vivon, ili devas havi normalan vivon laŭ ambaŭ doktrinoj kaj kondutoj. Se ili deziras geedziĝi, ili povas laŭvole reveni al la laika vivo. Se ili rompas la kvar fundamentajn regulojn (Parajika) kontraŭ mortigo al homo aŭ iniciato al mortigo, ŝtelado, seksa miskonduto kaj fanfarono pri sia supernatura povo, ili devas esti eksigitaj el la samga ordeno. Trie, multaj kondiĉoj estas bezonataj por rezignado de laika vivo. Ekzemple, la kandidatoj devas havi permeson de siaj gepatroj, aĝi je pli ol dudek jaroj ( por ordinado kiel Bikŝuo kaj Bikŝuino), esti nek misformaj nek mense malsanaj, kaj ili ne rajtas esti eskapintoj de krimo aŭ ŝuldo kaj aliaj. Kvare, por akiri pli superan ordinecon ili bezonas rekomendon de pli ol dek prestiĝaj bikŝuoj (Theras), el kiuj ĉiu devas havi ordinecon de dek jaroj aŭ pli. Aliflanke, estas multe pli facile reveni al laika vivo, kaj por tio oni nur bezonas informi al alia monaĥo aŭ monaĥino. La budhana ordeno konsistas el kvar grupoj, el kiuj la vira kaj ina monaĥejaj komunumoj havas respondecon daŭrigi la budhan darmon, dum la laikaj viroj kaj virinoj havas respondecon protekti kaj subteni la budhan darmon. Ili kune formis dualan kongregacion. Do Budhismo ne postulas, ke ĉiu rezignu sian laikan vivon. Multaj budhismaj verkoj, precipe tiuj de majanano kiel sutroj Vimalakirti-nirdeŝa kaj Upasaka-sila-suta, laŭdas laikajn budhanojn, kiuj praktikas Budhismon en la hejmo.

　　11. D: Kio estas la antaŭkondiĉoj por la sekvantoj praktiki Budhismon?

　　R: La antaŭkondiĉoj por laikaj sekvantoj estas rifuĝo en la Tri Juveloj, firma kredo, ke la Tri Juveloj, nome, la Budho, Darmo kaj Samgo, estas la nuraj rifuĝejoj por aliri kaj sin apogi fizike kaj mense. Ili ne rajtas sin turni al aliaj religioj kaj dioj kiel siaj rifuĝejoj. Sekve, ili devas observi la Kvin Preceptojn kaj Ok Preceptojn por fastantoj. La fasto aŭ abstino okazas en certaj tagoj ĉiumonate, kaj la fastantoj abstinas de posttagmeza manĝo, parfumo, ornamaĵoj, kantado, dancado kaj rigardado de distraĵoj; kaj sidado aŭ dormado sur altaj kaj komfortaj litoj. La datoj por fasto ĝenerale estas la unua, oka, dekkvara, dekkvina, dudek-tria kaj dudek-naŭa de la luna kalendaro. La praktikado de laikaj budhanoj estas rifuĝi en la Tri Juveloj, observi la Kvin Preceptojn, praktiki faston, strebe fari bonon por aliaj kaj teni siajn korpon kaj menson puraj. En realeco iuj ne atingas la normojn kaj iuj superas ilin. La Budho multe instruis mondajn regulojn al laikaj sekvantoj. Ekzemple, li eksplikis detale al Singalako (en Singalaka sutro) kiel konvene havi la rilatojn inter gepatroj kaj infanoj, inter instruistoj kaj disĉiploj, inter edzo kaj edzino, inter amikoj, inter estro kaj servistoj kaj inter samgo kaj laikoj. Li ankaŭ diris al junulo Dlĝajanuo (aŭ Ujjaya) pri la kvar metodoj por akiri komforton kaj ekvilibron. Ili estas perfekto de profesio kaj sinkulturado, perfekto pri gardo kaj ŝparemo al la posedaĵo, perfekto en kontakto kun decaj amikoj kaj perfekto de decaj vivmanieroj. Li ankaŭ parolis al la reĝoj (rajas) de sia periodo kiel solvi problemojn de landa politiko kaj kiel havi bonajn najbarajn rilatojn kaj tiel plu. La Mahajanaj verkoj, aliflanke, ĝenerale parolas, kiel laikaj bodisatvoj praktikas la ses Perfektojn (cha-paramita), Kvar entenajn darmojn (Cattari samgha vatthŭni) kaj tiel plu.

　　12. D: La aliĝo al la samga komunumo ne estas tiel rigora kiel vi priskribis antaŭe, ĉu?

　　R: Fakte en iuj periodoj kaj regionoj ekzistas ekscesaj akceptoj de disĉiploj kaj sendistingaj ordinadoj de samgo. Tio longe kauzis maltrankvilon en budhismaj rondoj de Ĉinio. Historio montris, ke la plej prosperaj periodoj de Budhismo ne estis tiuj kun plej multaj monaĥoj. Male, la periodoj kun tro multaj monaĥoj kutime estis la dekadencaj periodoj de Budhismo. Ekzemple en la frua periodo de Dinastio Tang multaj monaĥoj estis eksigitaj. En la vivperiodo de Majstro Xuanzang, la kondiĉoj por monaĥiĝo kaj ordiniĝo estis tre rigoraj. La kandidatoj devis trapasi ekzamenojn. Eĉ Xuanzang mem devis trapasi malfacilajn procezojn por plenumi la kvalifikon de monaĥiĝo. Sed precize en tiu tempo Budhismo iris en sian plej prosperan eraon. La same vera afero okazis ne nur en Ĉinio, sed ankaŭ en aliaj landoj. Ekzemple, en la dekkvina jarcento vivis en Birmo supera monaĥo nomata Dhammasiddhio, kiu poste revenis al laika socio kaj fariĝis reĝo. Vidinte la ekscesan akceptadon de monaĥoj, li ordonis, ke ĉiuj monaĥoj de la lando estu reordinitaj. Pro lia rigora reformado, la sumo de budhismaj monaĥoj en Birmo malpliiĝis de cent miloj al dek miloj aŭ similaj. Ĉiuj aliaj, kiuj ne akiris la kvalifikon aŭ ne volis reordiniĝi, devis forlasi la samgon. Budhismo en Birmo venis al la reprosperiĝo. Tiu ekzemplo bone montris, ke Samgo ne rajtas disvolviĝi malracie.

　　13. D: Laŭ onidiro en iuj landoj ĉiu homo devas havi monaĥan vivon unufoje dum sia vivo, ĉu vere?

　　R: Jes, tio estas kutimo furora en Birmo, Tajlando kaj iuj aliaj landoj. La kutimo ankaŭ okazas en regionoj de Nacieco Dai en Ĉinio. Sed tio ne estas regulo farita de Budhismo. En tiuj regionoj, infanoj de sep aŭ ok jaroj kutime estas senditaj de siaj gepatroj al monaĥejoj, kie ili lernas legi budhismajn verkojn kaj havi monaĥan vivon. Post iom da tempo, ili povas reveni al la laika vivo. La longeco de ilia restado en la monaĥejo varias de nur kelkaj tagoj ĝis kelkaj monatoj aŭ eĉ kelkaj jaroj. Tiuj, kiuj ne spertis monaĥan vivon en la infaneco, devas tion fari por iom da tempo dum sia plenaĝa vivo. Malsame kiel la volontuloj, kiuj decidis rezigni la laikan vivon dum longa tempo, tiuj portempaj praktikantoj ne ricevas ordinecon de novuloj.

　　14. D: Ĉu estas vere, ke japanaj monaĥoj povas edziĝi?

　　R: Antaŭe japanaj monaĥoj ne havis familian vivon. En la dekdua jarcento, Ŝinran, la fondinto de Jodo Ŝinŝu (La vera skolo de Purlando), branĉo de la purlanda skolo, asertis, ke oni povas praktiki budhismon kun siaj edzinoj. Tio iniciatis vivmanieron inter monaĥoj, kiuj edziĝis kaj havis infanojn. Sed dum jarcentoj, la kutimo estis limigita nur en tiu ĉi skolo. Post la Meiji-a Reformado en 1868, la kutimo de edziĝo populariĝis inter aliaj skoloj en tiu periodo. Hodiaŭ, malmultaj monaĥoj de malmultaj skoloj abstinas de seksa vivo. Pli multaj monaĥoj en Japanio edziĝas, kaj transpasas siajn budhismajn profesiojn al la posteuloj. Tiel la institucion de budhaniĝo okazigas laikaj budhanoj. Sed tiaj aferoj okazas nur al monaĥoj, dum monaĥinoj en hodiaŭa Japanio daŭre havas monaĥan vivon kun abstineco kiel antaŭe.