1. 9-14: Malsamoj inter versioj

Nuna versio ekde 21:16, 24 Mar. 2014

　　9. D: Kio estas la konciza historio pri la vivo de Ŝakjamunio?

　　R: Ŝakjamunio vivis ĉirkaŭ la sesa jarcento a. K., en la sama tempo de la ĉina periodo de Printempo kaj Aŭtuno, kiam vivis Konfuceo. Li estis la pliaĝa filo de la reĝo de Kapilavasto. Lia patro nomiĝis Sudodano kaj lia patrino nomiĝis Maja. Reĝino Maja naskis reĝidon Sidarto sur la vojo al siaj gepatroj dum ŝi ripozis sub arbo en lumbinia ĝardeno, ĉar laŭ hinda kutimo en tiu tempo, virinoj devis reveni al la gepatra domo por naski bebon.

　　10. D: Ĉu la ruino de lumbinia ĝardeno ankoraŭ restas nun?

　　R: Dum la sepa jarcento p. K., tripitaka majstro Xuan Zang el Ĉinio vizitis lumbinian ĝardenon. Laŭ lia noto, li vidis la ŝtonan kolonon starigitan tie de Reĝo Aŝoko antaŭ ĉirkaŭ okcent jaroj por marki la naskiĝlokon de la Budho. Tamen la loko estis en stato de dezerteco, la kolono estis trafita de tondro, kaj ĝia supra parto falis sur la teron. Tiam oni malsciis la naskiĝlokon de la Budho ĉar neniu povis legi la vortojn sur la kolono. Nur en 1897 kiam oni trovis la kolonon starigitan de Aŝoko, arkeologoj malĉifris la skulptaĵojn, kaj malkovris la ruinon de lumbinia ĝardeno. Ili ankaŭ malkovris kelkajn kvartalojn de antikvaj loĝejoj proksime de la regiono, parto de kiu apartenis al la malnova urbo de Kapilavasto. La nepala registaro jam prenis ĝin kiel sanktejon kaj provizis necesajn rekonstruadon kaj protektadon.

　　11. D: Kiel Ŝakjamunio ricevis sian edukadon en la infaneco?

　　R: Reĝino Maja mortis nelonge post la nasko. Juna Ŝakjamunio estis vartita de sia onklino (patrina fratino) Reĝino Praĝapati. Ekde la infaneco li lernis literaturon, filozofion, aritmetikon kaj aliajn studobjektojn de bramanaj instruistoj kaj posedis vastan kaj profundan scion. Li ankaŭ lernis luktartojn de militistoj kaj fariĝis spertulo de rajdado, pafado kaj skermado. Pro liaj granda inteligenteco kaj impona vizaĝo, lia patro esperis, ke li fariĝu universala reganto (Raja Cakkavattin, reĝo, kiu povas unuigi la tutan mondon) kaj plenumu laŭdindajn servojn post lia heredo de la trono.

　　12. D: Kial li ne heredis la tronon poste?

　　R: Reĝido Sidarto kutime meditis en sia infaneco. Lin forte kortuŝis kaj enpensigis multaj fenomenoj, kiujn li observis, kiel ekzemple, malsataj, soifaj kaj lacaj kamparanoj laborantaj sub la arda suno, ŝvitantaj kaj spiregantaj bovoj batataj dum sia plugado, luktoj inter serpentoj, insektoj, birdoj kaj bestoj sub la leĝo de ĝangalo, malbela kaj senforta maljunulo, ĝemanta kaj suferanta malsanulo, kaj mortinto en la funebra ceremonio kun familianoj kaj amikoj plorantaj malantaŭe. Ĉiuj tiuj aferoj pensigis al li pri la problemo, kiel liberiĝi el la mondaj suferoj. Li ne kapablis solvi la problemon per la vedo, kiun li lernis, nek per la scio, kiun li jam akiris, nek per siaj estontaj trono kaj potenco. Do li ekvolis forlasi la mondan vivon en siaj antaŭaj tagoj, kaj finfine rezignis sian tronon.

　　13. D: Kiel lia patro povis konsenti pri lia monaĥiĝo?

　　R: Trovinte liajn penson kaj decidon, Reĝo Sudodano aplikis multajn metodojn por deteni lin, kaj precipe ĉirkaŭis lin per mondaj plezuroj. Kiam Sidarto atingis siajn 16 jarojn, Reĝo Sudodano aranĝis por li geedziĝon kun Reĝidino Jasodara el najbara regno. Jasodara naskis al li filon nomatan Rahulo. Sed ĉio el la klopodoj de la reĝo estis vana. Sidarto finfine sekrete foriris el la ĉefurbo en kvieta nokto. Li iris en arbaron, demetis siajn reĝidajn kostumojn, tranĉis al si la harojn kaj barbon, kaj fariĝis vaganta ermito. Troviĝas du malsamaj diroj pri lia aĝo, kiam li fariĝis ermito. Unu el ili diris, ke li ermitiĝis en siaj dek naŭ jaroj, dum la alia diris, ke li tion faris en siaj dudek naŭ jaroj.

　　14. D: Kia estis lia vivo post kiam li forlasis la mondan vivon?

　　R: Malsukcesinte persvadi lin reveni hejmen, lia patro elektis kvin virojn el sia klano por akompani lin. Ili estis Kaundinjo, Badriko Vaspo, Mahanamo, kaj Aŝvaĝito ( (P. Kondanfia, Bhaddiya, Vappa, Mahanama, Assaji). Reĝido Sidarto kaj liaj sekvantoj sukcese faris vizitojn al tri famaj kleruloj kaj lernis de ili, sed neniu el la kleruloj povis kontentigi lian bezonon. Kiam li konsciis, ke ne estas eble trovi veran liberiĝan metodon per filozofia scio de tiu periodo, li forlasis ilin kaj iris al la arbaro sur la bordo de Neranĝara rivero, la nuna Lilaiano, kaj vivis tie kun aliaj asketoj. En sia serĉado de liberiĝo, li eltenis suferojn kaj dolorojn dum ses jaroj. Sed poste lia sperto pruvis al li, ke li atingis nenian frukton, do li tuj komprenis, ke la asketeco estas senutila. Li sin banis en la Neranĝara rivero, forigis ĉiujn malpuraĵojn de ses jaroj. Post kiam li manĝis laktan kaĉon oferitan de paŝtistino, lia forto reaperis en li. Kiam liaj kvin sekvantoj vidis tion, ili pensis, ke li jam rezignis siajn kredon kaj spiritan klopodon, do ili forlasis lin kaj iris al Urbo Benareso (P. Baranasl) por daŭrigi la praktikadon de asketeco. La reĝido iris sola al Pipala arbo kaj faris sidejon per fortuna herbo (kusa) sub la arbo. Sidante kun krucitaj kruroj kaj vizaĝo al la oriento, li ĵuris: "Nun se mi ne sukcesos atingi la plej superan iluminiĝon, mi preferas lasi mian korpon putri ol forlasi la sidejon." En tiu ĉi maniero li meditis pri liberiĝo, kaj finfine, li venkis la mensan afliktiĝon kaj maraajn tentojn (Kleŝo kaj Marao) en iu nokto, atingis perfektan iluminiĝon kaj fariĝis Budho.