La kapo de Cikatrulo: Malsamoj inter versioj
Miaohui (Diskuto | kontribuoj) |
|||
| (One intermediate revision by the same user not shown) | |||
| Linio 1: | Linio 1: | ||
| − | + | La kapo de la cikatrulo | |
| − | Antaŭ pli ol dudek jaroj, al nia vilaĝo frekventis mezaĝa kastristo por porkidoj. Laŭ la dialekto, li ne estis nia samprovincano. Oni ne sciis pri liaj | + | Antaŭ pli ol dudek jaroj, al nia vilaĝo frekventis mezaĝa kastristo por porkidoj. Laŭ la dialekto, li ne estis nia samprovincano. Oni ne sciis pri liaj veraj nomo kaj hejmloko. Ili do simple nomis lin Cikatrulo, ĉar sennombraj kavetoj kovris lian tutan vizaĝon. |
| − | Kvankam ĉiuj | + | Kvankam ĉiuj plenkreskuloj opiniis lin afabla kaj bonkora, tamen por ni infanoj, precipe knabetoj, li estis multe pli timinda ol tigro. Kiam niaj petolaĵoj ĉagrenis la plenkreskulojn, ili timigis nin per tigroj aŭ lupoj. Vidinte tion ne tre helpa, ili kutime ekminacis per Cikatrulo, la kastristo. Ĉiam ajn, tio povis teni nin kvietaj kaj obeemaj almenaŭ por momento. |
| − | Ĉiufoje, kiam ni knabetoj vidis lin de tre malproksime, ni sinprokraste forkuris aŭ kaŝis nin | + | Ĉiufoje, kiam ni knabetoj vidis lin de tre malproksime, ni sinprokraste forkuris aŭ kaŝis nin por ke li ne vidu nin. En la okazo, ke ni estis tro proksimaj al li por forkuri aŭ kaŝiĝi, ni do forte kovris nian subventron per ambaŭ manoj kaj timeme sed ŝajne ameme vokis lin Avo kun peto: "Avĉjo Cikatrulo, ne kastru min. Mi estas bona knabo." Tiam li ofte milde palpis al ni la kapon kaj metis la alian manon en sian poŝon. Tio ja estis timinda, kaj ni ofte estis tro timigitaj por forkuri aŭ ekplori. Sed ne malofte, anstataŭ tranĉilon, li elprenis por ni bombonojn. Tiam, ĝuante liajn dolĉajn bonbonojn, ni kontraŭvole vokis lin Avĉjo, kaj samtempe fiksrigardis lian mildan vizaĝon kun espero en la koro, ke li ne plu metu sian manon en la poŝon. |
| − | + | La knabinetoj estis tre feliĉaj pri tio, ĉar ili havas nenion por fortranĉi, kaj ili eĉ ofte sin defendis per proklamo, "Se vi molestus min, mi diros al Avĉjo Cikatrulo, ke li kastru vin." Mi vere enviis la knabinetojn, kaj ofte riproĉis mian panjon kun ploro pro tio, ke ŝi naskis min knabo. | |
| − | Tamen | + | Tamen dum iu periodo oni ne plu vidis la cikatrulon. Oni eksopiris al li kaj maltrankviliĝis rigardante siajn porkidojn ne kastritajn. Iuj supozis, ke li estis perforte kondukita al sia hejmloko, dum la aliaj opiniis, ke io malbona trafis lin. Baldaŭ alvenis timinda novaĵo, ke Cikatrulo estis murdita kaj oni eĉ trovis lian kapon en kampo de terpomo. Tio ege malĝojigis la plenkreskulojn ĉar en nia regiono estis neniu alia kastristo krom li, tamen la novaĵo plezurigis nin knabetoj. En la komencaj kelkaj tagoj, kiam ni renkontis unu al aliaj en la amiketa rondo, la unuaj vortoj ja estis, "Ĉu vi scias, ke la cikatrulo estas morta? Li ne plu venos kastri nin." Tamen, la ĝojinda afero donis al ni pli da turmentiĝo. Pro la novaĵo, la virinoj ne plu kuraĝis iri el la vilaĝo, kaj la plenkreskuloj ne plu permesis nin ludi en malproksima loko aŭ en malfrua vespero, timante, ke ni fariĝus aliaj viktimoj de murdistoj. |
| − | Tiu maltrankviliga situacio daŭris pli ol unu jaron antaŭ ol la | + | Tiu maltrankviliga situacio daŭris pli ol unu jaron antaŭ ol la cikatrulo eksteratendite aperis en nia vilaĝo. Li tute ne mortis, sed nur estis malliberigita kelkan tempon por ke oni "detranĉu lian voston*" Ho, li eĉ havis voston! Sed kial ni ne rimarkis ĝin antaŭe? Ni ne povis deteni nin de miro kaj scivolemo. Tio ja estas la afero, kiun ni ekkomprenis nur post multaj jaroj. |
| − | Do kiel ekaperis la onidiro, ke | + | Do kiel ekaperis la onidiro, ke oni elterigis lian kapon en la kampo? Iom post iom mi trovis la devenon de tio. La kaŭzo estas tre simpla, sed iom surpriziga. En iu loko ne tre malproksime, oni sin okupis en kolektado de terpomoj. Subite iu trovis terpomon tiel grandan kiel bovlo. Iuj asertis ŝerce, ke tiu rara terpomo tre similas al la kapo de Cikatrulo. Dum ili ĉirkaŭis la eksterordinaran terpomon rigardante kaj ŝercante, iu preterpasanto hazarde kaptis fragmentojn de iliaj babiloj kaj supozis, ke la cikatrulo estis murdita. Jen kial la simpla sensencaĵo kaŭzis grandan sensacion en nia regiono. |
| − | + | Pli ol dudek jaroj jam pasis ĝis nun, tamen mi neniam forgesis la cikatrulon, kiu jam mortis delonge. La kialo estas tre simpla. En mia vivo ne tre longa, ofte aperas tiaj aferoj, kian kaŭzis la kapo de Cikatrulo. De tempo al tempo ankaŭ mi fariĝis inicianto aŭ viktimo de tio. Tio ofte dronigis min en longtempa meditado. Kial oni nur emas sin kaĝigi en sensencaj supozoj aŭ onidiroj, sed ne volas meti sin en esploron kaj pripenson pri la vero? | |
* "Fortranĉi voston" | * "Fortranĉi voston" | ||
| − | + | Iama politiko en ĉinio, kiu malpermesas sinprofitigi per kromokupo , opiniante tion " la vosto de kapitalismo. " | |
| − | + | ||
Nuna versio ekde 12:23, 21 Sep. 2014
La kapo de la cikatrulo
Antaŭ pli ol dudek jaroj, al nia vilaĝo frekventis mezaĝa kastristo por porkidoj. Laŭ la dialekto, li ne estis nia samprovincano. Oni ne sciis pri liaj veraj nomo kaj hejmloko. Ili do simple nomis lin Cikatrulo, ĉar sennombraj kavetoj kovris lian tutan vizaĝon.
Kvankam ĉiuj plenkreskuloj opiniis lin afabla kaj bonkora, tamen por ni infanoj, precipe knabetoj, li estis multe pli timinda ol tigro. Kiam niaj petolaĵoj ĉagrenis la plenkreskulojn, ili timigis nin per tigroj aŭ lupoj. Vidinte tion ne tre helpa, ili kutime ekminacis per Cikatrulo, la kastristo. Ĉiam ajn, tio povis teni nin kvietaj kaj obeemaj almenaŭ por momento.
Ĉiufoje, kiam ni knabetoj vidis lin de tre malproksime, ni sinprokraste forkuris aŭ kaŝis nin por ke li ne vidu nin. En la okazo, ke ni estis tro proksimaj al li por forkuri aŭ kaŝiĝi, ni do forte kovris nian subventron per ambaŭ manoj kaj timeme sed ŝajne ameme vokis lin Avo kun peto: "Avĉjo Cikatrulo, ne kastru min. Mi estas bona knabo." Tiam li ofte milde palpis al ni la kapon kaj metis la alian manon en sian poŝon. Tio ja estis timinda, kaj ni ofte estis tro timigitaj por forkuri aŭ ekplori. Sed ne malofte, anstataŭ tranĉilon, li elprenis por ni bombonojn. Tiam, ĝuante liajn dolĉajn bonbonojn, ni kontraŭvole vokis lin Avĉjo, kaj samtempe fiksrigardis lian mildan vizaĝon kun espero en la koro, ke li ne plu metu sian manon en la poŝon.
La knabinetoj estis tre feliĉaj pri tio, ĉar ili havas nenion por fortranĉi, kaj ili eĉ ofte sin defendis per proklamo, "Se vi molestus min, mi diros al Avĉjo Cikatrulo, ke li kastru vin." Mi vere enviis la knabinetojn, kaj ofte riproĉis mian panjon kun ploro pro tio, ke ŝi naskis min knabo.
Tamen dum iu periodo oni ne plu vidis la cikatrulon. Oni eksopiris al li kaj maltrankviliĝis rigardante siajn porkidojn ne kastritajn. Iuj supozis, ke li estis perforte kondukita al sia hejmloko, dum la aliaj opiniis, ke io malbona trafis lin. Baldaŭ alvenis timinda novaĵo, ke Cikatrulo estis murdita kaj oni eĉ trovis lian kapon en kampo de terpomo. Tio ege malĝojigis la plenkreskulojn ĉar en nia regiono estis neniu alia kastristo krom li, tamen la novaĵo plezurigis nin knabetoj. En la komencaj kelkaj tagoj, kiam ni renkontis unu al aliaj en la amiketa rondo, la unuaj vortoj ja estis, "Ĉu vi scias, ke la cikatrulo estas morta? Li ne plu venos kastri nin." Tamen, la ĝojinda afero donis al ni pli da turmentiĝo. Pro la novaĵo, la virinoj ne plu kuraĝis iri el la vilaĝo, kaj la plenkreskuloj ne plu permesis nin ludi en malproksima loko aŭ en malfrua vespero, timante, ke ni fariĝus aliaj viktimoj de murdistoj.
Tiu maltrankviliga situacio daŭris pli ol unu jaron antaŭ ol la cikatrulo eksteratendite aperis en nia vilaĝo. Li tute ne mortis, sed nur estis malliberigita kelkan tempon por ke oni "detranĉu lian voston*" Ho, li eĉ havis voston! Sed kial ni ne rimarkis ĝin antaŭe? Ni ne povis deteni nin de miro kaj scivolemo. Tio ja estas la afero, kiun ni ekkomprenis nur post multaj jaroj.
Do kiel ekaperis la onidiro, ke oni elterigis lian kapon en la kampo? Iom post iom mi trovis la devenon de tio. La kaŭzo estas tre simpla, sed iom surpriziga. En iu loko ne tre malproksime, oni sin okupis en kolektado de terpomoj. Subite iu trovis terpomon tiel grandan kiel bovlo. Iuj asertis ŝerce, ke tiu rara terpomo tre similas al la kapo de Cikatrulo. Dum ili ĉirkaŭis la eksterordinaran terpomon rigardante kaj ŝercante, iu preterpasanto hazarde kaptis fragmentojn de iliaj babiloj kaj supozis, ke la cikatrulo estis murdita. Jen kial la simpla sensencaĵo kaŭzis grandan sensacion en nia regiono.
Pli ol dudek jaroj jam pasis ĝis nun, tamen mi neniam forgesis la cikatrulon, kiu jam mortis delonge. La kialo estas tre simpla. En mia vivo ne tre longa, ofte aperas tiaj aferoj, kian kaŭzis la kapo de Cikatrulo. De tempo al tempo ankaŭ mi fariĝis inicianto aŭ viktimo de tio. Tio ofte dronigis min en longtempa meditado. Kial oni nur emas sin kaĝigi en sensencaj supozoj aŭ onidiroj, sed ne volas meti sin en esploron kaj pripenson pri la vero?
* "Fortranĉi voston" Iama politiko en ĉinio, kiu malpermesas sinprofitigi per kromokupo , opiniante tion " la vosto de kapitalismo. "
