Miaj plandoj ardas, kvazaŭ mi starus sur ruĝe varmigita fertabulo; miaj kruroj varmetas kaj iom tremetas; la sango varme impetas en mia korpo. Mi sentas min malplena kaj malpeza kvazaŭ aero. Ha, kiel komforta, kiel ĝuiga tio estas! Laŭ mia sperto mi scias, ke ĉirkaŭ du horoj jam pasis for de post kiam mi min ŝlosis ekstere kaj ekstaris kontemple en la koridoro antaŭ mia ĉambro en la hotelo.

　　Miaj plandoj ardas, kvazaŭ mi starus sur ruĝe varmigita fertabulo; miaj kruroj varmetas kaj iom tremetas; la sango varme impetas en mia korpo. Mi sentas min malplena kaj malpeza kvazaŭ aero. Ha, kiel komforta, kiel ĝuiga tio estas! Laŭ mia sperto mi scias, ke ĉirkaŭ du horoj jam pasis de post kiam mi min ŝlosis ekstere kaj ekstaris kontemple en la koridoro antaŭ mia ĉambro en la hotelo.

　　Je la kvara frumatene mi ellitiĝis laŭkutime kaj decidis iom promeni en la koridoro antaŭ ol eklegi mian Esperantan romanon "Montara Vilaĝo". Sed kiam mi revenis al la ĉambro, mi trovis surprizite, ke mi ne povas eniri, ĉar la pordo de mia ĉambro estas slosita. Evidente mi tion faris senkonscie ĉe la elĉambriĝo. "Ve --" rigardante la numeron 509, mi faris longan suspiron. Se mi ne okupus sola la ĉambron, mia samĉambrano povus malŝlosi la pordon por mi. Sed nun? Mi ekrigardis al la deĵorĉambro. Tie regis mallumo. Ŝajnis, ke la deĵoranto estas en dolĉa sonĝo. Ĉu mi veku la deĵoranton por peti helpon ? Mi pensis. Prefere ne. Estante en tia bruego, dolĉa dormo ja estas tre valora al ĉiuj. Kaj krome, se la deĵoranto estas knabino, ĉu mi ne dronigos min en pli grandan embarason? Jes. Ne veku la deĵoranton sed atendu ekstere ĝis la tagigo. Feliĉe oni ne ŝlosis la pordon de la vestiblo. Se jes, mi certe mortus de sufoko en tiu malgranda kesto. Mi jam ĉesis kontempladi de longe, kial mi ne sinekzercu per staranta kontemplado profite de tiu ĉi okazo? Bone, mi tuj eku...

　　Je la kvara frumatene mi ellitiĝis laŭkutime kaj decidis iom promeni en la koridoro antaŭ ol eklegi mian esperantan romanon "Montara Vilaĝo". Sed kiam mi revenis al la ĉambro, mi trovis surprizite, ke mi ne povas eniri, ĉar la pordo de mia ĉambro estas ŝlosita. Evidente mi tion faris senkonscie ĉe la elĉambriĝo. "Ve --" rigardante la numeron 509, mi faris longan suspiron. Se mi ne okupus sola la ĉambron, mia samĉambrano povus malŝlosi la pordon por mi. Sed nun? Mi ekrigardis al la deĵorĉambro. Tie regis mallumo. Ŝajnis, ke la deĵoranto estas en dolĉa sonĝo. Ĉu mi veku la deĵoranton por peti helpon? Mi pensis. Prefere ne. Estante en tia bruego, dolĉa dormo ja estas tre valora al ĉiuj. Kaj krome, se la deĵoranto estas knabino, ĉu mi ne dronigos min en pli grandan embarasiĝon? Jes. Ne veku la deĵoranton sed atendu ekstere ĝis la tagiĝo. Feliĉe oni ne ŝlosis la pordon de la vestiblo. Se jes, mi certe mortus de sufoko en tiu malgranda kesto. Mi jam ĉesis kontempladi de longe, kial mi ne sinekzercu per staranta kontemplado profite de tiu ĉi okazo? Bone, mi tuj eku...

　　Post ĉirkaŭ duhora starado, lante movetante ĉiujn miajn membrojn, mi ekrigardis al la numero 509. Ŝajnis al mi, ke tiu damninda 509 sarkasme mokridus min per tri grimace malfermegitaj buŝoj. Mi do turnis mian malŝatan rigardon al la fenestro ĉe la fino de la koridoro. Tra la fenestrovitroj saltis en miajn okulojn la rozkolora firmamento. La argenta stelaro en la ĉielo kunfandiĝis kun la kolora lamparo sur la tero kaj prezentis ĉarman bildon, kiun mi neniam spertis krom en filmoj kaj libroj, sed tamen, nun ĝi perdis sian kutiman belecon por mi. Por forpeli la enuecon, mi denove ekpromenis tien kaj ĉi tien jen sur la koridoro, jen sur la ŝtuparo. Sed post nelonge, mi subite konsciis, ke tiel agante, mi estus facile suspektata pri ia fiintenco. Sed kion fari? Ĉu mi staru senmove antaŭ la vestibto de mia ĉambro? Tiam mi rimarkis du seĝojn antaŭ la deĵorĉambro kaj senprokraste prenis unu por side komfortigi min. Sed tamen, la senfara sidado ja estis des pli enuiga kaj malinteresa. Se mi elportus la romanon! Mi ekcerbumis metodon por forpeli la neelporteblan enuecon. Ĉu mi... ? Jes, kial mi ne elpensu ion por verki Esperante? Jen bona ideo, saga ideo! Mi ekplezuriĝis. Sed pri kio? ... Ĉu ne pri la sinzorgeco, kiu ĉagrenas min je la nuna tempo? Bone, tiel decidite!

　　Post ĉirkaŭ duhora starado, lante movetante ĉiujn miajn membrojn, mi ekrigardis al la numero 509. Ŝajnis al mi, ke tiu damninda 509 sarkasme mokridus min per tri grimace malfermitaj buŝegoj. Mi do turnis mian malŝatan rigardon al la fenestro ĉe la fino de la koridoro. Tra la fenestrovitroj saltis en miajn okulojn la rozkolora firmamento. La arĝenta stelaro en la ĉielo kunfandiĝis kun la kolora lamparo sur la tero kaj prezentis ĉarman bildon, kiun mi neniam spertis krom en filmoj kaj libroj, sed tamen, nun ĝi perdis sian kutiman belecon por mi. Por forpeli la enuecon, mi denove ekpromenis tien kaj reen jen sur la koridoro, jen sur la ŝtuparo. Sed post nelonge, mi subite konsciis, ke tiel agante, mi estus facile suspektata pri ia fiintenco. Sed kion fari? Ĉu mi staru senmove antaŭ la vestiblo de mia ĉambro? Tiam mi rimarkis du seĝojn antaŭ la deĵorĉambro kaj senprokraste prenis unu por side komfortigi min. Sed tamen, la senfara sidado ja estis des pli enuiga kaj malinteresa. Se mi elportus la romanon! Mi ekcerbumis metodon por forpeli la neelteneblan enuecon. Ĉu mi... ? Jes, kial mi ne elpensu ion por verki esperante? Jen bona ideo, saĝa ideo! Mi ekplezuriĝis. Sed pri kio? ... Ĉu ne pri la sinzorgemo, kiu ĉagrenas min je la nuna tempo? Bone, tiel decidite!

　　Sidante sur la seĝo, mi ekplenumis mian "grandan aferon". Tio ja ne estas malfacila por mi, ĉar mia patrino naskis min tre senzorgema, kaj tute ne mankas al mi la materialoj por verki. Sed, ĉiuj tiaj okazajoj portis al mi kaj ĝeniĝon kaj amuzon...

Sidante sur la seĝo, mi ekplenumis mian "grandan aferon". Tio ja ne estas malfacila por mi, ĉar mia patrino naskis min tre senzorgema, kaj tute ne mankas al mi la materialoj por verki. Sed, ĉiuj tiaj okazaĵoj portis al mi kaj ĝeniĝon kaj amuzon...