Blindulo kaj hundo

　　Blindulo kaj hundo

　　Iutage kiam blindulo trairis straton kun sia gvida hundo, granda kamiono rekte kuris al ili pro perdo de kontrolo. La blindulo tuj mortis trafite, kaj lia hundo ankaŭ volonte mortis sub la rado kiam ĝi gvidis sian mastron.

　　Iutage kiam blindulo trairis straton kun sia gvida hundo, granda kamiono rekte kuris al ili pro perdo de kontrolo. La blindulo tuj mortis trafite, kaj lia hundo ankaŭ mizere perdis la vivon sub la rado kiam ĝi provis protekti sian mastron.

　　La blindulo kaj hundo kune venis al la pordo de paradizo.

　　La blindulo kaj hundo kune venis al la pordo de paradizo.

　　Anĝelo baris ilin kaj intence kaŭzis al ili malfacilaĵon: “Pardonon, nun estas nur unu loko en paradizo, unu el vi ambaŭ devas iri al infero.”

　　Anĝelo haltigis ilin kaj intence kaŭzis al ili malfacilaĵon: “Pardonon, nun restas nur unu loko en paradizo, unu el vi ambaŭ devas iri al infero.”

　　Aŭdinte tion la mastro tuj demandis: “Mia hundo ne scias, kia estas paradizo kaj kia estas infero, ĉu mi rajtas decidi, kiu iros al la paradizo?”

　　Aŭdinte tion la mastro tuj demandis: “Mia hundo ne scias, kia estas paradizo kaj kia estas infero, ĉu mi rajtas decidi, kiu iros al la paradizo?”

　　Sed, ŝajne neniu el ili ambaŭ aŭdis la krion de la anĝelo, kaj ili ankoraŭ malrapide paŝis antaŭen kvazaŭ promenantaj sur la strato.

　　Sed, ŝajne neniu el ili ambaŭ aŭdis la krion de la anĝelo, kaj ili ankoraŭ malrapide paŝis antaŭen kvazaŭ promenantaj sur la strato.

　　Vere, kiam ili estis antaŭ la pordo je kelkpaŝoj, la mastro faris ordonon, kaj la hundo obeeme sidiĝis. La anĝelo malestime fiksrigardis la mastron.

　　Vere, kiam ili estis antaŭ la paradizo je kelkpaŝoj, la mastro faris ordonon, kaj la hundo obeeme sidiĝis. La anĝelo malestime fiksrigardis la mastron.

　　Tiam la mastro ridis. Li sin turnis kaj diris al la anĝelo: “Mi finfine sendis mian hundon al la paradizo. Mi ege maltrankviliĝas, ke efektive ĝi tute ne volas iri al la paradizo sole, sed preferas resti kune kun mi. Do mi intencis fari decidon anstataŭ ĝi. Bonvolu bone prizorgi ĝin.”

　　Tiam la mastro ridis. Li sin turnis kaj diris al la anĝelo: “Mi finfine sendis mian hundon al la paradizo. Mi ege maltrankviliĝas, ke efektive ĝi tute ne volas iri al la paradizo sole, sed preferas resti kune kun mi. Do mi intence faris decidon anstataŭ ĝi. Bonvolu bone prizorgi ĝin.”

　　La anĝelo stuporis.

　　La anĝelo stuporis.

　　La mastro ameme rigardis sian hundon kaj daŭrigis: “Estas bonege uzi la metodon de konkurso por decidi tion! Mi nur ordonos ĝin antaŭeniri kelkajn paŝojn, kaj ĝi atingos la paradizon. Ĝi akompanis min dum tiom da jaroj, nur nun mi povas propraokule vidi ĝin unuafoje, do mi intence malrapidigis mian paŝon por rigardi ĝin pli longe. Se mi povus, mi vere dezirus daŭre rigardi ĝin piedirante eterne. Sed la paradizo jam estas antaŭ ni, kaj tio estas la celloko, kien ĝi devas iri. Bonvolu prizorgi ĝin sufiĉe bone.”

　　La mastro ameme rigardis sian hundon kaj daŭrigis: “Estas bonege uzi la metodon de konkurso por decidi tion! Mi nur ordonos ĝin antaŭeniri kelkajn paŝojn, tiel ĝi atingos la paradizon. Ĝi akompanis min dum tiom da jaroj, nur nun mi povas propraokule vidi ĝin unuafoje, do mi intence malrapidigis mian paŝon por rigardi ĝin pli longe. Se mi povus, mi vere dezirus daŭre rigardi ĝin piedirante eterne. Sed la paradizo jam estas antaŭ ni, kaj tio estas la celloko, kien ĝi devas iri. Bonvolu prizorgi ĝin sufiĉe bone.”