2-8. La rakonto de iu monaĥo: Malsamoj inter versioj
Miaohui (Diskuto | kontribuoj) |
|||
| Linio 3: | Linio 3: | ||
2-8. La rakonto de iu monaĥo | 2-8. La rakonto de iu monaĥo | ||
| − | La bikŝuo | + | La bikŝuo ĉantanta atentemon |
Vidanta malatentemon timinda | Vidanta malatentemon timinda | ||
| Linio 13: | Linio 13: | ||
Dum sia restado en Ĝetavana Monaĥejo la Budho parolis tiun verson rilate al iu monaĥo. | Dum sia restado en Ĝetavana Monaĥejo la Budho parolis tiun verson rilate al iu monaĥo. | ||
| − | La rakonto temas pri monaĥo, kiu lernis de la instruisto meditan metodon por fariĝi arahanto kaj revenis al la arbaro. Kvankam li strebis kaj klopodis per sia tuta forto, li ne povis atingi arahantecon. Tial li diris al si mem: "Mi petos de la Budho meditan metodon pli taŭgan por miaj bezonoj." Do li forlasis sian loĝejon kaj revenis al la Budho. Sur la vojo li vidis grandan arbaran incendion furiozantan, do li grimpis sur supron de senarban monton kaj sidiĝis. Kiam li vidis la fajron forbruligintan la arbaron, li koncentris sian menson sur la sekvan penson: "Kiel tiu ĉi fajro antaŭen iras bruliginte ĉiujn baraĵojn ambaŭ grandajn kaj malgrandajn, ankaŭ mi devas antaŭeniri | + | La rakonto temas pri monaĥo, kiu lernis de la instruisto meditan metodon por fariĝi arahanto kaj revenis al la arbaro. Kvankam li strebis kaj klopodis per sia tuta forto, li ne povis atingi arahantecon. Tial li diris al si mem: "Mi petos de la Budho meditan metodon pli taŭgan por miaj bezonoj." Do li forlasis sian loĝejon kaj revenis al la Budho. Sur la vojo li vidis grandan arbaran incendion furiozantan, do li grimpis sur supron de senarban monton kaj sidiĝis. Kiam li vidis la fajron forbruligintan la arbaron, li koncentris sian menson sur la sekvan penson: "Kiel tiu ĉi fajro antaŭen iras bruliginte ĉiujn baraĵojn ambaŭ grandajn kaj malgrandajn, ankaŭ mi devas antaŭeniri forbruliginte ĉiujn baraĵojn ambaŭ grandajn kaj malgrandajn per la fajro de scio de la nobla vojo." |
| − | La budho sciis lian detalan penson kvankam sidante en sia parfumita ĉambro, kaj diris jene: "Monaĥo, tio estas precize vera. Kiel fajro bruligas ĉiujn baraĵojn ambaŭ grandajn kaj malgrandajn, estas necese bruligi kaj destrui per la fajro de la scio ĉiujn alkroĉiĝojn ambaŭ grandajn kaj | + | La budho sciis lian detalan penson kvankam sidante en sia parfumita ĉambro, kaj diris jene: "Monaĥo, tio estas precize vera. Kiel fajro bruligas ĉiujn baraĵojn ambaŭ grandajn kaj malgrandajn, estas necese bruligi kaj destrui per la fajro de la scio ĉiujn alkroĉiĝojn ambaŭ grandajn kaj malgrandajn, kiujn estiĝis en tiuj vivestaĵoj ." Kaj sendinte brilan figuron de si mem kiel li sidas vizaĝon al vizaĝo kun la monaĥo, li donis la stancon. |
| − | Je la fino de la stanco, la monaĥo forbruligis ĉiujn alkroĉiĝojn kaj atingis arahantecon kun supernaturaj povoj kiam li sidis tie senmove. Li tuj leviĝis en la aero,proksimiĝis al la Budho, laŭdante kaj honorante la oran korpon de la Budho. Post kiam li faris omaĝon, li | + | Je la fino de la stanco, la monaĥo forbruligis ĉiujn alkroĉiĝojn kaj atingis arahantecon kun supernaturaj povoj kiam li sidis tie senmove. Li tuj leviĝis en la aero,proksimiĝis al la Budho, laŭdante kaj honorante la oran korpon de la Budho. Post kiam li faris omaĝon, li forpasis. |
Kiel la serĉanto de vero, la monaĥo timis malatentemon ĉar li scias, ke se iu estas malatentema, li estos katenita en eternaj suferoj de samsaro. Do li paŝas antaŭen diligente kaj atenteme forbruligante tiujn ligojn, kiuj tenas homojn al la mondeco. | Kiel la serĉanto de vero, la monaĥo timis malatentemon ĉar li scias, ke se iu estas malatentema, li estos katenita en eternaj suferoj de samsaro. Do li paŝas antaŭen diligente kaj atenteme forbruligante tiujn ligojn, kiuj tenas homojn al la mondeco. | ||
Kiel registrite je 21:48, 8 Feb. 2014
La progreso de atentemo
2-8. La rakonto de iu monaĥo
La bikŝuo ĉantanta atentemon
Vidanta malatentemon timinda
Antaŭeniras kiel incendio
Bruliginte grandajn kaj malgrandajn katenojn.
Dum sia restado en Ĝetavana Monaĥejo la Budho parolis tiun verson rilate al iu monaĥo.
La rakonto temas pri monaĥo, kiu lernis de la instruisto meditan metodon por fariĝi arahanto kaj revenis al la arbaro. Kvankam li strebis kaj klopodis per sia tuta forto, li ne povis atingi arahantecon. Tial li diris al si mem: "Mi petos de la Budho meditan metodon pli taŭgan por miaj bezonoj." Do li forlasis sian loĝejon kaj revenis al la Budho. Sur la vojo li vidis grandan arbaran incendion furiozantan, do li grimpis sur supron de senarban monton kaj sidiĝis. Kiam li vidis la fajron forbruligintan la arbaron, li koncentris sian menson sur la sekvan penson: "Kiel tiu ĉi fajro antaŭen iras bruliginte ĉiujn baraĵojn ambaŭ grandajn kaj malgrandajn, ankaŭ mi devas antaŭeniri forbruliginte ĉiujn baraĵojn ambaŭ grandajn kaj malgrandajn per la fajro de scio de la nobla vojo."
La budho sciis lian detalan penson kvankam sidante en sia parfumita ĉambro, kaj diris jene: "Monaĥo, tio estas precize vera. Kiel fajro bruligas ĉiujn baraĵojn ambaŭ grandajn kaj malgrandajn, estas necese bruligi kaj destrui per la fajro de la scio ĉiujn alkroĉiĝojn ambaŭ grandajn kaj malgrandajn, kiujn estiĝis en tiuj vivestaĵoj ." Kaj sendinte brilan figuron de si mem kiel li sidas vizaĝon al vizaĝo kun la monaĥo, li donis la stancon.
Je la fino de la stanco, la monaĥo forbruligis ĉiujn alkroĉiĝojn kaj atingis arahantecon kun supernaturaj povoj kiam li sidis tie senmove. Li tuj leviĝis en la aero,proksimiĝis al la Budho, laŭdante kaj honorante la oran korpon de la Budho. Post kiam li faris omaĝon, li forpasis.
Kiel la serĉanto de vero, la monaĥo timis malatentemon ĉar li scias, ke se iu estas malatentema, li estos katenita en eternaj suferoj de samsaro. Do li paŝas antaŭen diligente kaj atenteme forbruligante tiujn ligojn, kiuj tenas homojn al la mondeco.
