Rakonto du: Malsamoj inter versioj
| (3 intermediate revisions by 2 users not shown) | |||
| Linio 20: | Linio 20: | ||
Rakonto du | Rakonto du | ||
| − | Iun jaron en tre varmega somero, grupo da gejunuloj kune vojaĝis por | + | Iun jaron en tre varmega somero, grupo da gejunuloj kune vojaĝis por promenado. |
| − | Iu knabino perdis siajn pantoflojn, kiam ŝi ludis en la akvo, kaj la | + | Iu knabino perdis siajn pantoflojn, kiam ŝi ludis en la akvo, kaj la ŝuoj malleviĝis kaj enmerĝiĝis sur la fundon de la rivero. Kiam ili atingis la bordon, ili trovis ke sur la bordo nur estis ovalaj ŝtonetoj, kiujn la suno jam ege varmigis. Sed ili povis fari nenion ol piediri tre longan vojon. |
| − | Tial la knabino ekpetis helpon de aliuloj. Sed neniu havis superfluajn | + | Tial la knabino ekpetis helpon de aliuloj. Sed neniu havis superfluajn ŝuojn krom tion, kion ili surhavas. La knabino sentis sin tre malĝoja. Ŝi havis kutimon, ke ŝi ofte agis kiel tro dorlotita infano kiam ŝi petis helpon de aliuloj, por ke oni nepre plenumu ŝiajn dezirojn. |
| − | Sed tiufoje neniu helpis ŝin. Ŝi do opiniis, ke ĉiuj homoj estas malbonaj, ĉar ili nur rigardis, ke ŝi | + | Sed tiufoje neniu helpis ŝin. Ŝi do opiniis, ke ĉiuj homoj estas malbonaj, ĉar ili nur rigardis, ke ŝi iras nudpiede, sed ne helpis ŝin. |
| − | Post iom da tempo, iu knabo donis siajn pantoflojn al la | + | Post iom da tempo, iu knabo donis siajn pantoflojn al la knabino, kaj li mem nudpiediris longan tempon sur la varmegaj ovalaj ŝtonetoj kvankam li diris, ke li kvazaŭ iras sur "varmega ferplato". |
| − | Post la vojaĝo la knabino kore dankis la knabon. Sed la | + | Post la vojaĝo la knabino kore dankis la knabon. Sed la knabo diris: "Vi devas memori, ke neniu devas helpi vin. Se iu helpas vin, tion ili faras pro amikeco anstataŭ pro devo." |
| − | La knabino profunde memoris la vortojn de la knabo. Ekde tiam ŝi laŭeble helpadis homojn, kiuj | + | La knabino profunde memoris la vortojn de la knabo. Ekde tiam ŝi laŭeble helpadis homojn, kiuj bezonas helpon de aliuloj. |
| − | Eble multaj homoj ĉiam esperas, ke aliuloj ofte helpu ilin. Komence ili estas tre dankemaj al la helpantoj, sed iom | + | Eble multaj homoj ĉiam esperas, ke aliuloj ofte helpu ilin. Komence ili estas tre dankemaj al la helpantoj, sed iom post iom ili kutimiĝis pri tio. Kiam ili kutimiĝis, ke aliuloj helpas ilin, ili do opinias, ke tio estis la devo de aliuloj. Se iam la helpantoj ne plu povos helpi ilin, ili do ege malamos la helpantojn. |
Fakte la helpantoj ne estas malbonaj, sed niaj deziroj(petoj) iom post iom multiĝis. | Fakte la helpantoj ne estas malbonaj, sed niaj deziroj(petoj) iom post iom multiĝis. | ||
| − | Kiam oni kutimiĝas pri ricevado, ili forgesas dankemon al la helpanto | + | Kiam oni kutimiĝas pri ricevado, ili forgesas dankemon al la helpanto. |
Nuna versio ekde 18:46, 9 Jan. 2014
二、有一年，很热的夏天，一队人出去漂流。 女孩的拖鞋在玩水的时候，把拖鞋掉下去了，沉底了。 到岸边的时候，全是晒的很烫的鹅卵石，他们要走很长的一段路。 于是，女孩儿就向别人寻求帮忙，可是谁都只有一双拖鞋。 女孩心里很不爽，因为她习惯了向别人求助，而只要撒娇就会得到满意地答复。 可是这次却没有。她忽然觉得这些人都不好，都见死不救。 后来，有一个男孩将自己的拖鞋给了她，然后自己赤脚在那晒得滚烫的鹅卵石上走了很久的路。 还自嘲说是铁板烧。 女孩表示感谢，男孩说，你要记住，没有谁是必须要帮你的。 帮你是出于交情，不帮你是应该。 女孩记住了男孩的话，自此以后学会了对施以援手的人铭记在心，并给以更大的回报。 很多时候，我们总是希望得到别人的好。 一开始，感激不尽。 可是久了，便是习惯了。 习惯了一个人对你的好，便认为是理所应当的。 有一天不对你好了，你便觉得怨怼。 其实，不是别人不好了，而是我们的要求变多了。 习惯了得到，便忘记了感恩.
Rakonto du
Iun jaron en tre varmega somero, grupo da gejunuloj kune vojaĝis por promenado.
Iu knabino perdis siajn pantoflojn, kiam ŝi ludis en la akvo, kaj la ŝuoj malleviĝis kaj enmerĝiĝis sur la fundon de la rivero. Kiam ili atingis la bordon, ili trovis ke sur la bordo nur estis ovalaj ŝtonetoj, kiujn la suno jam ege varmigis. Sed ili povis fari nenion ol piediri tre longan vojon.
Tial la knabino ekpetis helpon de aliuloj. Sed neniu havis superfluajn ŝuojn krom tion, kion ili surhavas. La knabino sentis sin tre malĝoja. Ŝi havis kutimon, ke ŝi ofte agis kiel tro dorlotita infano kiam ŝi petis helpon de aliuloj, por ke oni nepre plenumu ŝiajn dezirojn.
Sed tiufoje neniu helpis ŝin. Ŝi do opiniis, ke ĉiuj homoj estas malbonaj, ĉar ili nur rigardis, ke ŝi iras nudpiede, sed ne helpis ŝin.
Post iom da tempo, iu knabo donis siajn pantoflojn al la knabino, kaj li mem nudpiediris longan tempon sur la varmegaj ovalaj ŝtonetoj kvankam li diris, ke li kvazaŭ iras sur "varmega ferplato".
Post la vojaĝo la knabino kore dankis la knabon. Sed la knabo diris: "Vi devas memori, ke neniu devas helpi vin. Se iu helpas vin, tion ili faras pro amikeco anstataŭ pro devo."
La knabino profunde memoris la vortojn de la knabo. Ekde tiam ŝi laŭeble helpadis homojn, kiuj bezonas helpon de aliuloj.
Eble multaj homoj ĉiam esperas, ke aliuloj ofte helpu ilin. Komence ili estas tre dankemaj al la helpantoj, sed iom post iom ili kutimiĝis pri tio. Kiam ili kutimiĝis, ke aliuloj helpas ilin, ili do opinias, ke tio estis la devo de aliuloj. Se iam la helpantoj ne plu povos helpi ilin, ili do ege malamos la helpantojn.
Fakte la helpantoj ne estas malbonaj, sed niaj deziroj(petoj) iom post iom multiĝis.
Kiam oni kutimiĝas pri ricevado, ili forgesas dankemon al la helpanto.
