1-11. La rakonto de Upasako Damiko: Malsamoj inter versioj
Miaohui (Diskuto | kontribuoj) |
|||
| Linio 9: | Linio 9: | ||
Vidinte sian puran karmon. | Vidinte sian puran karmon. | ||
| − | Dum sia restado en Ĝetavana monaĥejo de Sravastio, la Budho parolis tiun ĉi | + | Dum sia restado en Ĝetavana monaĥejo de Sravastio, la Budho parolis tiun ĉi verson rilate al laika budhano Damiko. |
| − | Iam en Sravastio vivis laika budhano nomata Damiko | + | Iam en Sravastio vivis laika budhano nomata Damiko. Estante virta kaj oferema, li malavare oferis manĝajon kaj aliajn bezonaĵojn al monaĥoj regule kaj ankaŭ en specialaj okazoj. Fakte, li estis estro de kvincent virtaj laikaj budhanoj vivantaj en Sravastio. Damiko havis sep filojn kaj sep filinojn, kaj ili ĉiuj estis virtaj kaj oferemaj kiel sia patro. Kiam Damiko grave malsaniĝis kaj kuŝis sur la morta lito, li petis la Samgon veni al lia lito kaj reciti sanktajn tekstojn. Kiam la monaĥoj recitis la Mahasatipatanan Sutron, ses ornamitaj ĉaroj venis el ses ĉielaj mondoj por bonvenigi lin al respektivaj mondoj. Damiko proponis al ili atendi momenton por ne ĝeni la sutrorecitadon, tamen la monaĥoj miskomprenis, ke li petis ilin halti, do ili ĉesigis sian recitadon kaj forlasis. |
| − | Momenton | + | Momenton poste, Damiko diris al siaj infanoj pri la ses ornamitaj ĉaroj lin atendantajn. Li decidis elekti la ĉaron el Tusita Mondo kaj petis iun el siaj infanoj ĵeti florkronon al ĝi. La florkrono hokiĝis de la ĉara jugo kaj pendis en la aero. Anstataŭ la ĉaron, la homamaso nur vidis la florkronon pendantan en la ĉielo. Damiko demandis: "Ĉu vi vidas la florkronon?" "Jes, ni vidas ĝin." "La florkrono pendas sur la ĉaro veninta el Tusita Mondo. Mi iros al la ĉiela mondo Tusito. Do ne malĝoju pri mi. Se vi deziras renaskiĝi kun mi, faru meritajn laborojn kiel mi mem." Poste li forpasis kaj renaskiĝis en Tusita Mondo. La virtulo tiel ĝojas en tiu ĉi mondo kiel en la sekva. Post kiam la monaĥoj revenis en la monaĥejon, la Budho demandis ilin, "Monaĥoj, ĉu la laika disĉiplo aŭskultis la Darmon?" "Jes, Sinjoro, sed dum la recitado li ĉesigis nin per diro 'Haltu! Haltu!' Poste liaj filoj kaj filinoj ekploris, do ni forlasis lin." "Monaĥoj, li parolis ne al vi. Ses feoj en ses ĉielaj ĉaroj venis el ses mondoj de dioj. Ili proponis, ke la laika disĉiplo iru kun ili, sed la laika disĉiplo ne volis ĝeni la darmon, do li parolis al ili." "Ĉu vere, Sinjoro?" "Jes, vere, monaĥoj." "Sinjoro, kie li renaskiĝis nun?" "En la ĉiela mondo Tusito, monaĥoj." |
"Sinjoro, lastatempe li vivis inter siaj familianoj ĝojplene kaj nun li denove iris al loko de feliĉo kaj renaskiĝis tie." "Jes, monaĥoj. Ili estas atentemaj. Ili estos same feliĉaj en ambaŭ nuna kaj estonta vivoj, ĉu ili estas laikuloj aŭ monaĥoj." | "Sinjoro, lastatempe li vivis inter siaj familianoj ĝojplene kaj nun li denove iris al loko de feliĉo kaj renaskiĝis tie." "Jes, monaĥoj. Ili estas atentemaj. Ili estos same feliĉaj en ambaŭ nuna kaj estonta vivoj, ĉu ili estas laikuloj aŭ monaĥoj." | ||
| − | Saĝa homo faras bonajn kondutojn. Farinte tiujn bonajn kondutojn li ĝojas en tiu ĉi mondo. Li same ĝojas en la posta vivo. Li ĝojas vidinte la purecon de | + | Saĝa homo faras bonajn kondutojn. Farinte tiujn bonajn kondutojn li ĝojas en tiu ĉi mondo. Li same ĝojas en la posta vivo. Li ĝojas vidinte la purecon de siaj meritoplenaj kondutoj. Li estas tute ĝojplena vidinte la bonecon de siaj kondutoj. |
Kiel registrite je 19:08, 14 Dec. 2013
1-11. La rakonto de Upasako Damiko
En la nuno kaj estonteco
Same ĝojas faranto de merito.
Li estas ĝoja kaj feliĉa
Vidinte sian puran karmon.
Dum sia restado en Ĝetavana monaĥejo de Sravastio, la Budho parolis tiun ĉi verson rilate al laika budhano Damiko.
Iam en Sravastio vivis laika budhano nomata Damiko. Estante virta kaj oferema, li malavare oferis manĝajon kaj aliajn bezonaĵojn al monaĥoj regule kaj ankaŭ en specialaj okazoj. Fakte, li estis estro de kvincent virtaj laikaj budhanoj vivantaj en Sravastio. Damiko havis sep filojn kaj sep filinojn, kaj ili ĉiuj estis virtaj kaj oferemaj kiel sia patro. Kiam Damiko grave malsaniĝis kaj kuŝis sur la morta lito, li petis la Samgon veni al lia lito kaj reciti sanktajn tekstojn. Kiam la monaĥoj recitis la Mahasatipatanan Sutron, ses ornamitaj ĉaroj venis el ses ĉielaj mondoj por bonvenigi lin al respektivaj mondoj. Damiko proponis al ili atendi momenton por ne ĝeni la sutrorecitadon, tamen la monaĥoj miskomprenis, ke li petis ilin halti, do ili ĉesigis sian recitadon kaj forlasis.
Momenton poste, Damiko diris al siaj infanoj pri la ses ornamitaj ĉaroj lin atendantajn. Li decidis elekti la ĉaron el Tusita Mondo kaj petis iun el siaj infanoj ĵeti florkronon al ĝi. La florkrono hokiĝis de la ĉara jugo kaj pendis en la aero. Anstataŭ la ĉaron, la homamaso nur vidis la florkronon pendantan en la ĉielo. Damiko demandis: "Ĉu vi vidas la florkronon?" "Jes, ni vidas ĝin." "La florkrono pendas sur la ĉaro veninta el Tusita Mondo. Mi iros al la ĉiela mondo Tusito. Do ne malĝoju pri mi. Se vi deziras renaskiĝi kun mi, faru meritajn laborojn kiel mi mem." Poste li forpasis kaj renaskiĝis en Tusita Mondo. La virtulo tiel ĝojas en tiu ĉi mondo kiel en la sekva. Post kiam la monaĥoj revenis en la monaĥejon, la Budho demandis ilin, "Monaĥoj, ĉu la laika disĉiplo aŭskultis la Darmon?" "Jes, Sinjoro, sed dum la recitado li ĉesigis nin per diro 'Haltu! Haltu!' Poste liaj filoj kaj filinoj ekploris, do ni forlasis lin." "Monaĥoj, li parolis ne al vi. Ses feoj en ses ĉielaj ĉaroj venis el ses mondoj de dioj. Ili proponis, ke la laika disĉiplo iru kun ili, sed la laika disĉiplo ne volis ĝeni la darmon, do li parolis al ili." "Ĉu vere, Sinjoro?" "Jes, vere, monaĥoj." "Sinjoro, kie li renaskiĝis nun?" "En la ĉiela mondo Tusito, monaĥoj."
"Sinjoro, lastatempe li vivis inter siaj familianoj ĝojplene kaj nun li denove iris al loko de feliĉo kaj renaskiĝis tie." "Jes, monaĥoj. Ili estas atentemaj. Ili estos same feliĉaj en ambaŭ nuna kaj estonta vivoj, ĉu ili estas laikuloj aŭ monaĥoj."
Saĝa homo faras bonajn kondutojn. Farinte tiujn bonajn kondutojn li ĝojas en tiu ĉi mondo. Li same ĝojas en la posta vivo. Li ĝojas vidinte la purecon de siaj meritoplenaj kondutoj. Li estas tute ĝojplena vidinte la bonecon de siaj kondutoj.
