1-7. La rakonto de Devadato: Malsamoj inter versioj

El Vikio BRE
Iri al: navigado, serĉi
Linio 1: Linio 1:
−
　　1-8. La rakonto de Monaĥo Sariputo
+
　　1-7. La rakonto de Devadato
 +
　　
  
 +
　　Se iu surportas sanktan robon,
  
 +
　　Sed ne estas libera de malbono,
  
−
　　Kiu prenas la veron kiel malveron
+
　　Kaj ne havas sinbridecon kaj kredon
  
−
　　kaj la malveran kiel la veran
+
　　Tiu ne konfirmas al la sankta robo.
−
　　
+
−
　　Tiu neniam atingos la verecon
+
−
　　
+
−
  　Vagante en la kampo de misformita penso
+
−
　　
+
 
　　
 
　　
  
−
　　Kiu scias la veran kiel veran
+
　　Sed se iu estas libera de malbono
  
−
　　Kaj la malveran kiel malveran
+
　　Sin tenas en firma morala konduto
  
−
　　Tiu atingas la verecon
+
　　Kaj havas sinbridecon kaj plenan kredon
  
−
　　Irante en la kampo de bone formita penso
+
　　Tiu konformas al la sankta robo.
 
　　
 
　　
  
−
　　Restante en Veluvano, la Bambueja Monaĥejo en Raĝagaho, la Budho parolis tiujn versaĵojn rilate al Sanĝajo, la antaŭa instruisto de la Ĉefaj Disĉiploj, la Estimataj Sariputo kaj Moganano, kiuj estis antaŭaj Upatiso kaj Kolito.
+
　　Restante en Ĝetavana Monaĥejo de Sravastio, la Budho parolis tiujn versaĵojn rilate al Devadato. Foje la du Ĉefaj Disĉiploj forlasis la Budhon kaj iris de Ĝetavano al Raĝagaho. Ĉiu el ili havis sekvantaron de kvincent monaĥoj. La loĝantoj de Raĝagaho duope, triope aŭ grupe donis almozon laŭ sia kutimo al la vizitantoj. Foje en sia danka parolado Sarputo diris: "Laikaj fratoj, se homo donas almozon, sed ne proponas alian tion fari, en la estontaj vivoj tiu ricevos nur benon de riĉeco, sed ne de la propono. Se alia homo proponas sian najbaron almozdoni, sed li mem ne faras tion, en la estontaj vivoj li ricevos la benon de la propono, sed ne de la almozdono. Se alia homo nek donas almozon per si mem nek proponas aliajn tion fari, en la estontaj vivoj li ricevos eĉ ne stomakoplenan putran kaĉon, kaj havos vivon mizeran kaj izolitan. Se alia homo ambaŭ donas almozon per si mem kaj proponas sian najbaron tion fari, en la estontaj vivoj li naskiĝos en posedo de cent ŝtatoj, mil ŝtatoj aŭ cent mil ŝtatoj. Li ricevos ambaŭ benon de la riĉeco kaj propono." Tiel Sariputo predikis la darmon.
  
−
　　Antaŭ la naskiĝo de la Budho, ne malproksime de Raĝagaho estis du bramanaj vilaĝoj nomataj Upatiso kaj Kolito. Iutage la bramana edzino Rupasari loĝanta en Upatisa Vilaĝo gravediĝis, kaj en la sama tago, alia bramana edzino Mogali loĝanta en Kolita Vilaĝo same gravediĝis. Oni diris, ke por sep generacioj tiuj du familioj havis firman amikan rilaton inter ili. Ili ekprotektis la gravediĝon de la estontaj patrinoj en la sama tago. Atendite dum dek monatoj laŭ luna kalendaro ĉiu el ambaŭ virinoj naskis filon.
+
　　Iu invitis la Honorulon al manĝo, dirante: "Honorulo, bonvole akceptu mian gastigemon morgaŭ." Iu donis pecon da tuko valoran je cent mil moneroj kiel almozon al la almozdona okaziganto kaj proponis, ke tiu disponu ĝin se estas manko de la fonduso, aŭ oferu ĝin al monaĥo bezonanta laŭ ilia supozo se ne mankas la fonduso. Hazarde nenio mankis, do la tuko estis donacota al monaĥo. Ĉar la du Ĉefaj Disĉiploj vizitis Raĝagahon nur de tempo al tempo, do oni donis la tukon al Devadato, kiu ĉiam loĝis en Raĝagaho.
  
−
　　En la tago doni nomon al la infanoj, la filo de bramana virino Sari estis nomita Upatiso ĉar li estis la filo de klana familio en Upatisa vilaĝo; Oni nomis alian infanon Kolito, ĉar li estis la filo de klana familio en Kolita Vilaĝo. Kreskinte, ambaŭ knaboj lertis pri ĉiuj artoj kaj scioj. Kiam la juna Upatiso iris al la rivero aŭ ĝardeno por sin amuzi, lin akompanis kvincent orkoloraj portseĝoj. Junan Koliton akompanis kvincent ĉaroj tiritaj de bestoj. Ambaŭ junuloj respektive havis sekvantaron de kvincent knaboj.
+
　　Tiel okazis afero. Iuj diris: "Ni oferu ĝin al Estimata Sariputo." Aliaj diris: "Estimata Sariputo ofte venas kaj iras. Sed Devadato ĉiam restas kun ni en la tagoj ambaŭ festaj kaj ordinaraj, kaj li estas ĉiam preta por ni kiel akvujo. Al li ni faru la oferon." Post longa diskutado oni decidis laŭ la plej granda nombro, ke ili oferu la robon al Devadato. Do ili tiel agis.  
  
−
　　Tiam en Raĝagaho okazis ĉiujara celebrado momata Montpinta Festivalo. Oni aranĝis du sidejojn en sama loko, kaj ambaŭ junuloj spektis la ludon sidante kune. Ili ridis kiam okazis rido; ili ploris kiam okazis ploro kaj ili donis almozon kiam estis tempo por doni almozon. Tiel ili rigardis la ludon dum kelkaj tagoj. Sed iutage, kiam ili fariĝis pli saĝaj, ili ridis kiam ne okazis rido kiel en antaŭaj tagoj, ploris kiam ne okazis ploroj kaj donis almozon kiam ne okazis almozdono.
+
　　Devadato tondis la tukon en du partojn kaj tinkturis ilin. Li faris parton en subveston kaj la alian en supran veston. Poste eliris en la novaj vestoj. Kiam oni vidis lin sin vestinta en nova robo, ili diris: "La robo ne konformas al Devadato, sed ĝi konformas al Sariputo. Devadato uzis la tukon kiel suban kaj supran vestojn, kiuj ne konformas al li." La Budho diris: "Monaĥoj, tio ne estas la unua fojo, ke Devadato sin vestis per malkonformaj roboj. En antaŭa stato de ekzisteco li ankaŭ sin vestis per roboj, kiuj ne apartenis al li." Dirinte, li rakontis jenan historion.
−
　　
+
 
−
　　Oni rakontis, ke la sekva penso venis al la du junuloj: "Kial ni devas rigardi tion?  Ĉiuj tiuj homoj jam mortis antaŭ cent jaroj kaj ne plu vidiĝos. Ni devas serĉi metodon de liberiĝo.” Ili sidis kun tiu penso en la menso. Poste Kolito diris al Upatiso: "Amiko Upatiso, ŝajne vi nek plezuras kaj ĝojas kiel antaŭe. Krome, vi afliktiĝis melankolie. Kion vi tenas en via menso?” "Amiko Kolito. Mi sidas pensnte, ‘Ne estas daŭra kontenteco en rigardo al tiuj homoj. Tio ne estas profita. Mi preferas serĉi la metodon liberigi min mem. Sed kial vi estas melankolia?” Kolito diris pri la sama afero. Kiam Upatiso trovis, ke la pensoj de Kolito estis samaj kiel la liaj, li diris: "Ni ambaŭ same pensas pri feliĉo. Do ni devas kune serĉi metodon por niaj liberiĝo kaj forlaso de la monda vivo. Sub kia instruisto ni forlasu la mondan vivon?”
+
　　Iam antaŭe, kiam Brahmadato regis en Benareso, tie loĝis elefantĉasisto, kiu sin vivtenis per mortigo al elefantoj. Miloj da elefantoj sin paŝtis en iu arbaro. Iutage, kiam ili iris en la arbaron, ili vidis kelkajn monaĥojn. Ekde tiam, ili ĉiam sin klinis genue antaŭ la monaĥoj por esprimi sian estimon antaŭ sia preterpaso.
 +
 
 +
　　Iutage la ĉasisto de elefantoj vidis tion. Li pensis: "Mi devas tuj trovi flavan robon." Do li iris al lageto uzata de iu monaĥo. Dum la monaĥo sin banis, lasante siajn robojn sur la bordo, li forŝtelis la robojn. Poste kun lanco en la mano kaj robo sur la kapo kaj korpo li sidiĝis ĉe la vojo, sur kiu venis kaj iris la elefantoj. Vidinte lin, la elefantoj prenis lin kiel monaĥon. Ili esprimis sian estimon al li kaj poste daŭrigis la vojon. Per la lanco li mortigis la elefanton irantan malantaŭe. Depreninte la dentegojn kaj aliajn valorajn partojn, li enterigis la restajn partojn de la morta besto kaj foriris.
  
−
　　Ĝuste tiam vaganta asketo nomata Sanĝajo iris en la urbon Raĝagaho, akompanate de granda sekvantaro el vagantaj asektoj. "Ni forlasu la mondan vivon kaj fariĝu monaĥoj sub Sanĝajo,” diris Upatiso kaj Kolito. Do ili disigis kvincent sekvantojn kaj diris al ili: "Iru kun la portseĝoj kaj ĉaroj.” Kune kun la restaj kvincent sekvantoj ili forlasis la mondon kaj fariĝis monaĥoj sub Sanĝajo. Ekde la tago, kiam tiuj du junuloj fariĝis monaĥoj sub Sanĝajo, Sanĝajo atingis la pinton de profito kaj prestiĝo. Sed en nur kelkaj tagoj la du junuloj jam pasis la instruan limon de Sanĝajo. Do ili demandis lin: "Instruisto, ĉu vi scias la veron de ĉiuj religioj aŭ ie estas iom plia krom tio? " "Ĉi tie estas la tuta scio, do vi scias ĉiom.”
+
　　Poste, la estonta Budho, kiu iam renaskiĝis kiel elefanto, fariĝis estro de la elefanta grego. Tiam la ĉasisto ankaŭ aplikis la saman artifikon kiel antaŭe. La Budho trovis la malpliiĝon de siaj sekvantoj kaj demandis: "Kien tiuj elefantoj iris, tiel ke nia grego fariĝis tiel malgranda?" "Ni ne scias pri tio, mastro." La Budho pensis: "Kien ajn ili povis iri, sed ili ne rajtis iri sen mia permeso." Do venis al li suspekto en la menso: "La problemon nepre kaŭzis tiu, kiu sidis ĉe la vojo kun flava robo sur sia tuta korpo. Li estas suspektinda."  
  
−
　　La demandojn faritajn de Upatiso kaj Kolito ankaŭ la aliaj homoj ne povis respondi; sed Upatiso kaj Kolito respondis ĉiun demandon faritan de aliaj homoj. Tiel ili vojaĝis tra la tuta lando de Rozpomo; kaj poste ili retroiris kaj revenis al siaj propraj domoj denove. Antaŭ ol ili disiĝis, Upatiso diris al Kolito: "Amiko Kolito, kiu ajn el ni atingos la semmortecon unue, tuj informu la alian." Interkonsentite, ili adiaŭis unu la alian.
+
　　Do la estro de la grego sendis aliajn elefantojn malrapide iri en la antaŭo kaj li mem sekvis malantaŭe. Kiam la aliaj elefantoj faris sinkliniĝon kaj preterpasis, la ĉasisto trovis la Budhon alproksimiĝanta. Do li prenis la robon de sur sia korpo kaj elĵetis la lancon. La Budho koncentis sian atenton la paŝado kaj evitis la lancon per rapida retrosalto. "Tiu viro mortigis miajn elefantojn!" pensis la Budho kaj li sin ĵetis antaŭen por kapti la ĉasiston. La ĉasisto ŝaltis malantaŭ arbon kaj kaŭriĝis. La Budho pensis: "Mi ĉirkaŭprenos la ĉasiston kaj arbon per mia rostro, kaj lin kaptos kaj ĵetos sur la teron." Ĝuste tiam la ĉasisto elprenis la flavan robon kaj montris ĝin al la elefanto. Vidinte tion, la grandulo pensis: "Se mi ofendos tiun viron, perdiĝos merito de mia estimo al centoj da budhoj, bodisatvoj, arahantoj kaj monaĥoj." Do li sin tenis paciĝinta. Poste li demandis la ĉasiston: "Kial vi agis tiel malice? Vi vin kovris per roboj de tiuj, kiuj liberiĝis de pasioj, sed vi ne estas konforma la roboj. Tiel agante, vi faris grandan kulpon." Dirinte li kulpigis lin lasta foje: "Vi faris malĝustan aferon!"
  
−
　　Iutage, la vaganta asketo Upatiso vidis Monaĥon Asaĝio. Upatiso diris al li: "Frato, la organoj de via senso estas trankvilaj kaj seneraj; la brilo de via korpo estas pura kaj klara. Do pro kiu vi forlasis la mondon, frato? Kiu estas via instruisto? Kaj kies doktrinon vi lernas?” "Frato, mi nur estas novulo; Mi monaĥiĝis antaŭ nelonge. Sed nun mi proksimiĝis al la doktrino kaj disciplino de la Budho.” La asketo diris: "Mi estas Upatiso. Diru ion al mi pli aŭ malpli laŭ via kapablo. Mi komprenos la signifon en cent aŭ mil manieroj.” Upatiso fariĝis pli eksterordinara je la diro de Monaĥo Asaĝio. Upatiso tuj vizitis sian amikon Kolito kaj informis lin pri sia atingo de senmorteco. Li transdiris la saman varsaĵon, kiun diris Asaĝio. Je tio Kolito atingis la frukton de Konvertiĝo. Ili decidis iri al la Budho. Ili pensis, ke li devas peti sian antaŭan instruiston Sanĝajo iri kun ili. "Vi povas iri, sed mi ne iros.” respondis Sanĝajo, "Antaŭe mi estis honora instruisto de amasego da homoj. Estas absurdaĵo por mi fariĝi lernanto denove.”
+
　　Kiam la Budho finis tiun ĉi lecionon, li konigis la rolojn en la sutro Jatako jene: "En tiu tempo, la elefantĉasisto estis Devadato, kaj la Nobla elefanto, kiu lin kulpigis, estis mi mem. Monaĥoj, tio ne estis la unua fojo, ke Devadato sin vestis per robo malkonforma al li."
  
−
　　"Ne tiel agu, instruisto,” diris Upatiso. "Instruisto, homoj adoras la Budho ekde kiam la li aperis en la mondo. Ni ankaŭ iru tien. Kion vi intencas fari nun?” Sanĝajo respondis: "Amikoj, kiuj el la malsaĝuloj kaj saĝuloj estas pli multaj en tiu ĉi mondo?" "Instruisto, la malsaĝuloj estas multaj, kaj la saĝuloj estas malmultaj.” Sanĝajo diris: "Do bone, amikoj, lasu la saĝulojn iri al la saĝa monaĥo Gotamo kaj malsaĝulojn veni al mi, la malsaĝulo.” Upatiso kaj Kolito forlasis. Ĉirkaŭ ducent kvindek vagantaj asketoj el la sekvantaro de Sanĝajo ankaŭ aliĝis al la ambaŭ amikoj.  
+
　　Monaĥo eble makuliĝus per malbono, perdus memregadon kaj atenton al la realeco. Kvankam tia monaĥo surhavas monaĥan robon, li ne konformas al la sanka monaĥa robo.
  
−
　　Poste Kolito kaj Upatiso venis al la Budho kaj fariĝis liaj ĉefaj disĉiploj. Upatiso fariĝis Sariputo kaj Kolito fariĝis Mogalano. Ili raportis al la Budho kiel Sanĝajo ne volis veni li.
+
　　Kiu ajn surportas la monaĥan robon, sin tenas libera de malbono, bone kondutas kun trankvila menso, regas siajn emociojn kaj atentas pri realeco, li estas konforma al la sankta monaĥa robo.
  
−
　　Homo interesiĝanta pri spirita progreso devas scii la spiritan valoron. Estas vere, ke materialaj aferoj ankaŭ estas necesaj. Sed ili ne valoras por serĉi post la spirita progreso. Se oni atentas pri materiala valoro, ili ne povos atingi spiritan progreson.
+
　　Komentario
  
−
　　Komentario:
+
　　La monaĥa robo estas simbolo de pureco por monaĥo. Li tenas la speciale pretigitan monaĥan robon kiel sanktaĵon kaj honoraĵon. La budhanoj riverencas omaĝe al la portanto de tiu robo. La robo signifas Samgon, kiu estas parto de la sankta triopo el Budho, Darmo kaj Samgo.
  
−
　　La paro de versaĵoj akcentas pri la graveco de propra senso pri valoro, kiu estas bazo por praktikado de spirita vojo. Nia senso de valoro estas gvido al nia vivo. La pureco kaj riĉeco de niaj vivoj dependas de nia senso de valoroj. Fakte, nia juĝo pri supereco kaj malsupereco, kaj nia feliĉo kaj la senso de nia atingo ankaŭ dependas de tiu senso de valoroj.
+
　　Kiam iu ordiniĝis kiel budhisma monaĥo, li eksentis, ke li jam forlasis la ordinarecon kaj fariĝis sanktulo. Tiu sento fortiĝas kiam laikaj homoj riverencas al li. La nova "figuro" helpas la nove ordinitan monaĥon komenci la novan vivon de sankteco. La laikaj homoj ankaŭ gajnas inspiron, vidinte kaj adorante la surhavanton de la robo. Do la estimo al la robo estas grava parto de budhana praktikado.  
  
−
　　Tiuj, kiuj havas malĝustan komprenon pri valoro, havas malĝustan aspiron kaj ili neniam atingos la veran riĉaĵon de vivo.
+
　　Jen kial homo malpuriĝinta pro sia profaneco ne konfirmas al la valoro de flava robo. Estas profano al la sankta robo, ke ĝin surportas iu, kiu sintenas malpura.

Kiel registrite je 07:58, 27 Nov. 2013

　　1-7. La rakonto de Devadato 　　

　　Se iu surportas sanktan robon,

　　Sed ne estas libera de malbono,

　　Kaj ne havas sinbridecon kaj kredon

　　Tiu ne konfirmas al la sankta robo. 　　

　　Sed se iu estas libera de malbono

　　Sin tenas en firma morala konduto

　　Kaj havas sinbridecon kaj plenan kredon

　　Tiu konformas al la sankta robo. 　　

　　Restante en Ĝetavana Monaĥejo de Sravastio, la Budho parolis tiujn versaĵojn rilate al Devadato. Foje la du Ĉefaj Disĉiploj forlasis la Budhon kaj iris de Ĝetavano al Raĝagaho. Ĉiu el ili havis sekvantaron de kvincent monaĥoj. La loĝantoj de Raĝagaho duope, triope aŭ grupe donis almozon laŭ sia kutimo al la vizitantoj. Foje en sia danka parolado Sarputo diris: "Laikaj fratoj, se homo donas almozon, sed ne proponas alian tion fari, en la estontaj vivoj tiu ricevos nur benon de riĉeco, sed ne de la propono. Se alia homo proponas sian najbaron almozdoni, sed li mem ne faras tion, en la estontaj vivoj li ricevos la benon de la propono, sed ne de la almozdono. Se alia homo nek donas almozon per si mem nek proponas aliajn tion fari, en la estontaj vivoj li ricevos eĉ ne stomakoplenan putran kaĉon, kaj havos vivon mizeran kaj izolitan. Se alia homo ambaŭ donas almozon per si mem kaj proponas sian najbaron tion fari, en la estontaj vivoj li naskiĝos en posedo de cent ŝtatoj, mil ŝtatoj aŭ cent mil ŝtatoj. Li ricevos ambaŭ benon de la riĉeco kaj propono." Tiel Sariputo predikis la darmon.

　　Iu invitis la Honorulon al manĝo, dirante: "Honorulo, bonvole akceptu mian gastigemon morgaŭ." Iu donis pecon da tuko valoran je cent mil moneroj kiel almozon al la almozdona okaziganto kaj proponis, ke tiu disponu ĝin se estas manko de la fonduso, aŭ oferu ĝin al monaĥo bezonanta laŭ ilia supozo se ne mankas la fonduso. Hazarde nenio mankis, do la tuko estis donacota al monaĥo. Ĉar la du Ĉefaj Disĉiploj vizitis Raĝagahon nur de tempo al tempo, do oni donis la tukon al Devadato, kiu ĉiam loĝis en Raĝagaho.

　　Tiel okazis afero. Iuj diris: "Ni oferu ĝin al Estimata Sariputo." Aliaj diris: "Estimata Sariputo ofte venas kaj iras. Sed Devadato ĉiam restas kun ni en la tagoj ambaŭ festaj kaj ordinaraj, kaj li estas ĉiam preta por ni kiel akvujo. Al li ni faru la oferon." Post longa diskutado oni decidis laŭ la plej granda nombro, ke ili oferu la robon al Devadato. Do ili tiel agis.

　　Devadato tondis la tukon en du partojn kaj tinkturis ilin. Li faris parton en subveston kaj la alian en supran veston. Poste eliris en la novaj vestoj. Kiam oni vidis lin sin vestinta en nova robo, ili diris: "La robo ne konformas al Devadato, sed ĝi konformas al Sariputo. Devadato uzis la tukon kiel suban kaj supran vestojn, kiuj ne konformas al li." La Budho diris: "Monaĥoj, tio ne estas la unua fojo, ke Devadato sin vestis per malkonformaj roboj. En antaŭa stato de ekzisteco li ankaŭ sin vestis per roboj, kiuj ne apartenis al li." Dirinte, li rakontis jenan historion.

　　Iam antaŭe, kiam Brahmadato regis en Benareso, tie loĝis elefantĉasisto, kiu sin vivtenis per mortigo al elefantoj. Miloj da elefantoj sin paŝtis en iu arbaro. Iutage, kiam ili iris en la arbaron, ili vidis kelkajn monaĥojn. Ekde tiam, ili ĉiam sin klinis genue antaŭ la monaĥoj por esprimi sian estimon antaŭ sia preterpaso.

　　Iutage la ĉasisto de elefantoj vidis tion. Li pensis: "Mi devas tuj trovi flavan robon." Do li iris al lageto uzata de iu monaĥo. Dum la monaĥo sin banis, lasante siajn robojn sur la bordo, li forŝtelis la robojn. Poste kun lanco en la mano kaj robo sur la kapo kaj korpo li sidiĝis ĉe la vojo, sur kiu venis kaj iris la elefantoj. Vidinte lin, la elefantoj prenis lin kiel monaĥon. Ili esprimis sian estimon al li kaj poste daŭrigis la vojon. Per la lanco li mortigis la elefanton irantan malantaŭe. Depreninte la dentegojn kaj aliajn valorajn partojn, li enterigis la restajn partojn de la morta besto kaj foriris.

　　Poste, la estonta Budho, kiu iam renaskiĝis kiel elefanto, fariĝis estro de la elefanta grego. Tiam la ĉasisto ankaŭ aplikis la saman artifikon kiel antaŭe. La Budho trovis la malpliiĝon de siaj sekvantoj kaj demandis: "Kien tiuj elefantoj iris, tiel ke nia grego fariĝis tiel malgranda?" "Ni ne scias pri tio, mastro." La Budho pensis: "Kien ajn ili povis iri, sed ili ne rajtis iri sen mia permeso." Do venis al li suspekto en la menso: "La problemon nepre kaŭzis tiu, kiu sidis ĉe la vojo kun flava robo sur sia tuta korpo. Li estas suspektinda."

　　Do la estro de la grego sendis aliajn elefantojn malrapide iri en la antaŭo kaj li mem sekvis malantaŭe. Kiam la aliaj elefantoj faris sinkliniĝon kaj preterpasis, la ĉasisto trovis la Budhon alproksimiĝanta. Do li prenis la robon de sur sia korpo kaj elĵetis la lancon. La Budho koncentis sian atenton la paŝado kaj evitis la lancon per rapida retrosalto. "Tiu viro mortigis miajn elefantojn!" pensis la Budho kaj li sin ĵetis antaŭen por kapti la ĉasiston. La ĉasisto ŝaltis malantaŭ arbon kaj kaŭriĝis. La Budho pensis: "Mi ĉirkaŭprenos la ĉasiston kaj arbon per mia rostro, kaj lin kaptos kaj ĵetos sur la teron." Ĝuste tiam la ĉasisto elprenis la flavan robon kaj montris ĝin al la elefanto. Vidinte tion, la grandulo pensis: "Se mi ofendos tiun viron, perdiĝos merito de mia estimo al centoj da budhoj, bodisatvoj, arahantoj kaj monaĥoj." Do li sin tenis paciĝinta. Poste li demandis la ĉasiston: "Kial vi agis tiel malice? Vi vin kovris per roboj de tiuj, kiuj liberiĝis de pasioj, sed vi ne estas konforma la roboj. Tiel agante, vi faris grandan kulpon." Dirinte li kulpigis lin lasta foje: "Vi faris malĝustan aferon!"

　　Kiam la Budho finis tiun ĉi lecionon, li konigis la rolojn en la sutro Jatako jene: "En tiu tempo, la elefantĉasisto estis Devadato, kaj la Nobla elefanto, kiu lin kulpigis, estis mi mem. Monaĥoj, tio ne estis la unua fojo, ke Devadato sin vestis per robo malkonforma al li."

　　Monaĥo eble makuliĝus per malbono, perdus memregadon kaj atenton al la realeco. Kvankam tia monaĥo surhavas monaĥan robon, li ne konformas al la sanka monaĥa robo.

　　Kiu ajn surportas la monaĥan robon, sin tenas libera de malbono, bone kondutas kun trankvila menso, regas siajn emociojn kaj atentas pri realeco, li estas konforma al la sankta monaĥa robo.

　　Komentario

　　La monaĥa robo estas simbolo de pureco por monaĥo. Li tenas la speciale pretigitan monaĥan robon kiel sanktaĵon kaj honoraĵon. La budhanoj riverencas omaĝe al la portanto de tiu robo. La robo signifas Samgon, kiu estas parto de la sankta triopo el Budho, Darmo kaj Samgo.

　　Kiam iu ordiniĝis kiel budhisma monaĥo, li eksentis, ke li jam forlasis la ordinarecon kaj fariĝis sanktulo. Tiu sento fortiĝas kiam laikaj homoj riverencas al li. La nova "figuro" helpas la nove ordinitan monaĥon komenci la novan vivon de sankteco. La laikaj homoj ankaŭ gajnas inspiron, vidinte kaj adorante la surhavanton de la robo. Do la estimo al la robo estas grava parto de budhana praktikado.

　　Jen kial homo malpuriĝinta pro sia profaneco ne konfirmas al la valoro de flava robo. Estas profano al la sankta robo, ke ĝin surportas iu, kiu sintenas malpura.

Elŝutita el "http://www.budhano.cn/vikio/index.php?title=1-7._La_rakonto_de_Devadato&oldid=8043"