Rigardi aferon de alia angulo

Rigardi aferon de alia angulo

　　Iu malgranda monaĥo enuiĝis en monaĥejo, li ĉiam estis en malbona humoro, li neniel povis ĝojiĝi, do li diris al sia majstro pri tio.

　　Iu malgranda monaĥo enuiĝis en monaĥejo, li ĉiam estis en malbona humoro, li neniel povis ĝojiĝi, do li diris al sia majstro pri tio.

　　La majstro Yuantong aŭdis la plendadon de la disĉiplo, kaj diris: “ la ĝojo estas en koro, oni ne bezonas serĉi ekstere. Se oni serĉas ekstere, ili ĝenerale ne povas ricevi, male tuj ĉagreniĝos. La ĝojo estas korstato, ke estas trankvile en interno, kaj sen deziro. Oni nature sentas sin kontenta kaj ĝoja.”

　　La majstro Yuantong aŭdis la plendadon de la disĉiplo, kaj diris: “ la ĝojo estas en koro, oni ne bezonas serĉi ekstere. Se oni serĉas ekstere, ili ĝenerale ne povas ricevi, male tuj ĉagreniĝos. La ĝojo estas korstato, ke estas trankvile en interno, kaj sen deziro. Oni nature sentas sin kontenta kaj ĝoja.”

　　Tuj li rakontis al la disĉiplo:

　　Tuj li rakontis al la disĉiplo:

　　En iu vilaĝo, iu maljuluno ĉiam diris “tre bone, tre bone”. Iam pluvadis kelkajn tagojn, la vilaĝanoj plendis pro la pluvo sen suno, li ankaŭ diris: “ tre bone, se la pluvakvo dum kelkaj tagoj tute falis en la teron en unu tago, tial superakviĝus, kaj la inundo certe foririgus la tutan vilaĝon, ĉu ne? La dio intence dividis la pluvokvanton en kelkajn partojn por pluvi(fali), ĉu tio ne estas ĝojinda afero?

 

　　En iu vilaĝo, iu maljunulo ĉiam diris “tre bone, tre bone”. Iam pluvadis kelkajn tagojn, la vilaĝanoj plendis pro la pluvo sen suno, li ankaŭ diris: “ tre bone, se la pluvakvo dum kelkaj tagoj tute falis en la teron en unu tago, tial superakviĝus, kaj la inundo certe foririgus la tutan vilaĝon, ĉu ne? La dio intence dividis la pluvokvanton en kelkajn partojn por pluvi(fali), ĉu tio ne estas ĝojinda afero?

 

　　Iufoje, la edzino de la maljunulo, kiu estis nomata de aliaj “tre bona maljunulo”, malsaniĝis grave. La vilaĝanoj opiniis, ke ĉifoje li neeble plu diris “tre bone”? Do ili speciale vizitis la maljunulinon.

　　Iufoje, la edzino de la maljunulo, kiu estis nomata de aliaj “tre bona maljunulo”, malsaniĝis grave. La vilaĝanoj opiniis, ke ĉifoje li neeble plu diris “tre bone”? Do ili speciale vizitis la maljunulinon.

　　Sen antaŭscio, kiam ili ĝuste eniris la domon, la maljunulo ankoraŭ ree diradis: “tre bone, tre bone.”

　　Sen antaŭscio, kiam ili ĝuste eniris la domon, la maljunulo ankoraŭ ree diradis: “tre bone, tre bone.”

　　La vilaĝanoj tuj koleriĝis, kaj demandis al li: “ maljunulo, ĉu vi opinias, ke vi agis troe? La maljunulino jam grave malsaniĝas, vi ankoraŭ diris ‘tre bone’, do kian koron vi havas?”

 

　　La vilaĝanoj tuj koleriĝis, kaj demandis al li: “maljunulo, ĉu vi opinias, ke vi agis troe? La maljunulino jam grave malsaniĝas, vi ankoraŭ diris ‘tre bone’, do kian koron vi havas?”

 

　　La maljunulo diris: “aĥ, vi miskomprenas. Mi vivas ĝis nun granda aĝo, la edzino ĉiam zorgis min. Ĉifoje ŝi malsaniĝis, mi havas bonsanĉon por bone zorgi ŝin.”

　　La maljunulo diris: “aĥ, vi miskomprenas. Mi vivas ĝis nun granda aĝo, la edzino ĉiam zorgis min. Ĉifoje ŝi malsaniĝis, mi havas bonsanĉon por bone zorgi ŝin.”