1-6. La rakonto de Monaĥo Mahakalo: Malsamoj inter versioj

Kiel registrite je 04:31, 19 Nov. 2013

　　1-6. La rakonto de Monaĥo Mahakalo

　　Al tiuj, kiuj dronas en sensa plezuro

　　Vivas en sensoj negarditaj

　　Malmoderas en manĝado,

　　Estas maldiligentaj, mankaj en klopodado

　　Marao venkas tiel facile

　　Kiel vento al malforta arbo 　　　　

　　Al tuj, kiuj komtemplas malplacaĵoj

　　Vivas en sensoj bone garditaj

　　Malmoderas en manĝado

　　Plenas de fido kaj diligenteco

　　La Marao ne povas venki

　　Kiel vento ne movas ŝtonan monton.

　　Restante en la najbara urbo Setavja, la Budho diris tiujn versaĵojn rilate al Mahakalo kaj lia frato Ĉulakalo. Ĉulakalo, Maĝihimo kaj Mahakalo estis tri dommastroj vivantaj en Setavja, kaj ili estis fratoj. Ĉulakalo kaj Mahakalo, la plej aĝa kaj juna fratoj respektive, kutime vojaĝis eksterlande kun karavano de kvincent ĉaroj kaj alportis varojn hejmen por vendi, kaj Maĝihimo Kalo vendis la varojn, kiujn la fratoj aĉetis. Foje, la du fratoj veturis al Sravastio kun diversaj varoj de kvincent ĉaroj. Haltinte inter Sravastio kaj Ĝetavano, ili maljugis brutojn. En la vespero Mahakalo vidis ke nobelaj disĉiploj loĝantaj de Sravastio iras kun florkronoj kaj parfumoj en la manoj por aŭdi la dharmon. “Kie ili iras?” li demandis. Ricevinte la respondon, ke ili iras aŭdi la Darmon, li pensis en si: “Ankaŭ mi iros.” Do li diris al sia plej juna frato: “Kara frato, gardu niajn ĉarojn. Mi iros aŭdi la Darmon.” Do li iris, esprimis sian estimon al la Budho kaj sidiĝis en la ekstera vico de aŭskultantoj.

　　Tiutage la Instruisto predikis la Darmon orde laŭ memsa stato de Mahakalo, kaj citis la sutron pri ĝeno de sufero, kaj alian sutron pri la kulpo, malsaĝo kaj malpureco de sensaj plezureco. Aŭdinte la predikadon, Mahakalo fariĝis monaĥo ĉe la instruisto. Ĉulakalo same fariĝis monaĥo, sed li pensis en si: “Post iom da tempo mi reiros al la ordinara mondo por preni mian fraton kun mi.”

　　Post iom da tempo, Mahakalo fariĝis bikŝuo, iris al la Instruisto kaj demandis lin: “Kiom da devoj estas en nia religio?” La Instruisto informis lin, ke estas du. Mahakalo diris: “Estimata Sinjoro, mi monaĥiĝis en maljuna aĝo, do mi ne kapablas plenumi la Devon de lernado, sed mi povas plenumi la Devon de Komtemplado.” Do laŭ lia peto, la Instruisto lernigis al li praktiki meditadon en tombejo, kio kondukas lin al Arhanteco. En la fino de la unua periodo de la nokto, kiam ĉiuj enlitiĝis, li iris al la tombejo, kaj je tagiĝo li revenis al la monaĥejo antaŭ la ellitiĝo de aliaj. Tiam junulino estis atakita de subita malsano, kaj apenaŭ ŝi malsaniĝis, ŝi mortis en la vespero tute sen signo de maljuneco aŭ malforteco. En tiu vespero, ŝiaj familianoj kaj amikoj portis ŝian kadavron al bruligejo kun lignaĵo, oleo kaj aliaj bezonaĵoj. Ili diris al la kremaciistino de la bruligejo: “Bruligu tiun ĉi kadavron.” Paginte la kutiman kotizon al la kremaciistino, ili transdonis la kadavron al ŝi kaj foriris. Kiam la kremaciistino deprenis la vestaĵon de la virino kaj vidis ŝian belan orkoloran korpon, ŝi tuj pensis en si: “La korpo estas taŭga objekto de meditado por montri al la Honorulo.” Do ŝi iris al la monaĥo, esprimis sian estimon al li kaj diris: “Mi havas bonegan objekton de meditado. Mi petas, ke vi rigardu ĝin, Honorulo.” “Tre bone,” diris la monaĥo. Do li aliris, petis ŝin depreni la tukon, kiu kovris la kadavron, kaj esploris la mortinton de plandoj ĝis la pinto de haroj. Poste li diris: “Metu la belan orkoloran korpon en la fajron, kaj bonvolu informi min tuj kiam la fajro ekbruligis ĝin.” Dirante, li revenis al sia propra loko kaj sidiĝis. La kremaciistino faris laŭ la peto kaj informis la monaĥon. La monaĥo iris al la kadavro kaj fiksrigardis ĝin. Kie la flamo tuŝis la karnon de la kadavro, la koloro de la kadavro similas al punkteca bovo; la piedoj etendis kaj pendis suben; la manoj kurbiĝis; la frunto perdis la haŭton. La monaĥo pensis en si: “La korpo, kiu ĵus kaŭzis al la vidantoj forgesi la sanktan mondon, jam putris kaj detruiĝis.” Reveninte al sia tranoktejo, li sidiĝis kaj klare meditis pri la putriĝo kaj morto. Mahakalo disvolvi la spiritan enrigardon kaj atingis Arhantecon kune kun supernaturaj povoj.

　　Post kiam Mahakala fariĝis arahanto, la Budho vojaĝis de loko al loko, atingis Setavjon kaj iris en la Simsapan arbaron sekvate de amaso da monaĥoj. Informiĝinte, ke la Budho jam atingis, la edzinoj de Ĉulakalo pensis en si: “Nun ni rehavigos al ni la edzon.” Do ili iris kaj invitis la Budhon. Antaŭ la vizito fare de la Budho, monaĥo kutime iris antaŭe por doni atentigon. Kiam Ĉulakalo revenis hejmen por pretigi la almozdonon, liaj edzinoj fortiris liajn robojn. La ok edzinoj de Mahakalo ankaŭ pensis, ke ili povos rabi la robojn for de sia edzo. Iutage, ili aranĝis almozdonon al la Budho kaj la disĉiploj, kaj petis la Budhon lasi Mahakalon poste por plenumi la benan formalaĵon de dankemo post ilia almozdono. La Budho lasis lin en lia antaŭa domo kaj foriris kun aliaj disĉiploj.

　　Kiam la Budho atingis la pordon de la vilaĝo, la monaĥoj malĝojis kaj diris, “Kion faris la Budho! Ĉu li faris tion intence aŭ malintence? Hieraŭ Ĉukala reiris kaj renkontis la finon de sia monaĥa vivo. Sed hodiaŭ alia monaĥo reiris. Tia afero neniam okazis antaŭe.” Sed la Budho sendis Mahakalan hejmen kaj daŭrigis sian vojon. La monaĥoj diris: “La monaĥo Mahakalo estas virta kaj honesta. Ĉu ili finigos lian monaĥan vivon?” La edzinoj de Mahakala klopodis laikigi lin, sed li supreniris en la aeron per sia supernatura povo de arahanto, kaj aperis antaŭ la Budho, kiam tiu la Budho recitanta tiujn du versaĵojn. Monaĥo Mahakalo salutis la Budhon kaj la Budho diris al aliaj monaĥoj, ke ili faris eraron pri arahanton Mahakalo komparante lin kun Monaĥo Ĉulakalo.

　　Se oni ofte pensas pri la mallogeco de sensaj plezuroj, vivas kun siaj sensoj bone garditaj kaj sin tenas moderaj en manĝado, ili sin dediĉas al la Instruo kaj persistas en orda praktikado. Tiaj homoj estas ne venkeblaj de emocioj kiel ŝtona monto ne skuebla de vento.

　　Tiuj krociĝas al la allogeco de sensaj plezuroj, kaj vivas kun sensoj negarditaj, kaj malmoderas en manĝado, ili estas malviglaj kaj malfortaj en persisteco kaj potenca volo. Emocioj venkos tiaj homoj tiel facile kiel vento subigos malfortan arbon.

　　Komentario

　　Tiuj, kiuj havas false optimisman ideon, kaj pensis, ke vivo estas lito de rozoj sendornaj, ili atentas pri la plezura flanko de vivo kaj ignoras la malplezuran flankon. Rezulte de tio, ili sin kroĉis al aferoj kaj nomas ilin “Tio estas mia” aŭ “Tio etas mi mem. Kiam tiuj aferoj alkroĉitaj de ili ŝanĝiĝis kaj disiĝis de ili, ili lamentis, ke iliaj havaĵoj aŭ ili mem detruiĝis kaj mortis. Tiuj, kiuj rigardis la malplezuran flankon de vivo, la dornojn en la rozoj, havas malfortan kroĉiĝon. Kiam tio okazis, la ŝanĝiĝo kaj disiĝo de la alkroĉitaj objektoj ne donas al ili multe da doloro kaj majĝojo.

　　La paro da versaĵoj montris la metodon trovi feliĉon en vivo, per rezignado de kroĉiĝo al aferoj de la mondo. La unua ŝtupo estas reala penso. Gardo la sensojn estas lernado haltigi reagon al plezura kaj malplezura cirkonstancoj kun deziro kaj abomeno. Ekzerco regi en niaj manĝaj kutimoj kaj venki maldiligentecon estas necesa por daŭrigi la praktikon de koncentrado al nia atento sur ĝustaj aferoj, kaj klarigo al la penso de emociaj alkrociĝoj.