1-8. La kvar vidaĵoj: Malsanulo: Malsamoj inter versioj
Miaohui (Diskuto | kontribuoj) (Nova paĝo kun '8. La kvar vidaĵoj: Malsanulo La reĝo povis fari nenion alian ol lasi la reĝidon viziti la urbon en la dua fojo. Li opiniis, ke estos malbone provi haltigi lin, kaj tio pl...') |
Miaohui (Diskuto | kontribuoj) |
||
| (3 intermediate revisions by the same user not shown) | |||
| Linio 1: | Linio 1: | ||
8. La kvar vidaĵoj: Malsanulo | 8. La kvar vidaĵoj: Malsanulo | ||
| − | La reĝo povis fari nenion alian ol lasi la reĝidon viziti la urbon en la dua fojo. Li opiniis, ke estos malbone provi haltigi lin, | + | La reĝo povis fari nenion alian ol lasi la reĝidon viziti la urbon en la dua fojo. Li opiniis, ke estos malbone provi haltigi lin, ĉar tio pliigos liajn konfuzecon kaj malĝojon. La reĝo ne atentigis, ke oni pretigu sin mem kaj la stratojn en la urbo por la dua vizito de la reĝido. La reĝido kaj Ĉano sin vestis kiel junulojn el nobelaj familioj, por ke oni ne rekonu ilin. |
| − | Kiam la reĝido eliris, la urbo estis | + | Kiam la reĝido eliris, la urbo estis tute malsama ol dum lia unua vizito. Ne plu estis ĝojaj homoj lin salutantaj. Anstataŭ flagoj, ludoj, floroj kaj bone vestitaj homoj, troviĝis nur simplaj homoj farantaj tagajn laborojn por sin vivteni. Forĝistoj martelis ŝvitante por fari tranĉilojn. La juvelistoj kaj oraĵistoj faris kolringojn, braceletojn, orelringojn kaj fingroringojn el diamantoj, oro kaj arĝento. La tinkturistoj tinkturis tukojn en aminde belajn kolorojn kaj pendigis ilin por sekigi. La bakistoj okupiĝis pri bakado de panoj, kukoj kaj dolĉaĵoj, kaj vendis ilin al klientoj. La klientoj ekmanĝis dum la manĝaĵoj estis varmaj. La reĝido fiksrigardis tiujn homojn simplajn kaj ordinarajn. Ili ĉiuj estis tre okupitaj, feliĉaj kaj atentemaj en sia laboro. |
| − | Kiam ambaŭ daŭre iris, ili | + | Kiam ambaŭ daŭre iris, ili vidis viron kuŝantan sur la tero. Li tordis sian korpon, premis sian stomakon per ambaŭ manoj kaj kriis plengorĝe pro sufero. Purpuraj makuloj kovris liajn vizaĝon kaj korpon. Liaj okuloj elstariĝis, kaj li anhelis malfacile por spiri. |
| − | Tio faris la reĝidon malĝoja duafoje en lia vivo. La bonkora reĝido ne | + | Tio faris la reĝidon malĝoja duafoje en lia vivo. La bonkora reĝido ne povis toleri, ke suferas homoj. Li tuj alkuris, metis la kapon de la viro sur sian genuon kaj demandis: “Kio okazis al vi? Kio okazis?” Sed la malsanulo povis nur krii anstataŭ respondi. |
| − | + | “Ĉano, diru al mi, kial tiu viro tiel fartas?” demandis la reĝido, “Kio okazas al lia spirado? Kial li ne parolas?” | |
| − | “Mia reĝido,” | + | “Mia reĝido,” respondis Ĉano, “ne tiel tenu la viron. La viro suferas de malsano. Lia sango toksiĝis. Li suferas de pesta varmo kaj brulas lia tuta korpo. Jen kial li nur povis laŭte krii anstataŭ paroli.” |
“Sed ĉu iuj aliaj homoj tiel fartas?” demandis la reĝido. | “Sed ĉu iuj aliaj homoj tiel fartas?” demandis la reĝido. | ||
| − | “Jes, | + | “Jes, alvenus via vico malsaniĝi se vi tenas la viron tiel proksime kiel tio. Bonvolu demeti lin kaj ne plu tuŝu lin, alie, lia pesto venos al vi. Vi fariĝos tia, kia li estas nun.” |
| − | “Ĉu troviĝas aliaj suferoj krom tiu pesto, | + | “Ĉu troviĝas aliaj suferoj krom tiu pesto, Ĉano?” |
| − | “Jes, mia reĝido, Troviĝas centoj da aliaj malsanoj tiel suferigaj kiel | + | “Jes, mia reĝido, Troviĝas centoj da aliaj malsanoj tiel suferigaj kiel tio.” respondis Ĉano. |
| − | “Ĉu neniu povas helpi? Ĉu ĉiuj | + | “Ĉu neniu povas helpi? Ĉu ĉiuj homoj eble malsaniĝos? Ĉu tio iam ajn subite okazos?” demandis Sidarto. |
| − | “Jes, mia kara reĝido,” | + | “Jes, mia kara reĝido,” respondis Ĉano, “ĉiu en la mondo eble malsaniĝos. Neniu povas ĉesigi tion, kaj tio iam ajn okazos. Ĉiu homo malsaniĝos kaj suferos.” |
La reĝido fariĝis despli malĝoja kiam li revenis al la palaco en la dua fojo, ĉiam pensante pri la viro kaj lia malsano. | La reĝido fariĝis despli malĝoja kiam li revenis al la palaco en la dua fojo, ĉiam pensante pri la viro kaj lia malsano. | ||
Nuna versio ekde 08:22, 27 Okt. 2013
8. La kvar vidaĵoj: Malsanulo
La reĝo povis fari nenion alian ol lasi la reĝidon viziti la urbon en la dua fojo. Li opiniis, ke estos malbone provi haltigi lin, ĉar tio pliigos liajn konfuzecon kaj malĝojon. La reĝo ne atentigis, ke oni pretigu sin mem kaj la stratojn en la urbo por la dua vizito de la reĝido. La reĝido kaj Ĉano sin vestis kiel junulojn el nobelaj familioj, por ke oni ne rekonu ilin.
Kiam la reĝido eliris, la urbo estis tute malsama ol dum lia unua vizito. Ne plu estis ĝojaj homoj lin salutantaj. Anstataŭ flagoj, ludoj, floroj kaj bone vestitaj homoj, troviĝis nur simplaj homoj farantaj tagajn laborojn por sin vivteni. Forĝistoj martelis ŝvitante por fari tranĉilojn. La juvelistoj kaj oraĵistoj faris kolringojn, braceletojn, orelringojn kaj fingroringojn el diamantoj, oro kaj arĝento. La tinkturistoj tinkturis tukojn en aminde belajn kolorojn kaj pendigis ilin por sekigi. La bakistoj okupiĝis pri bakado de panoj, kukoj kaj dolĉaĵoj, kaj vendis ilin al klientoj. La klientoj ekmanĝis dum la manĝaĵoj estis varmaj. La reĝido fiksrigardis tiujn homojn simplajn kaj ordinarajn. Ili ĉiuj estis tre okupitaj, feliĉaj kaj atentemaj en sia laboro.
Kiam ambaŭ daŭre iris, ili vidis viron kuŝantan sur la tero. Li tordis sian korpon, premis sian stomakon per ambaŭ manoj kaj kriis plengorĝe pro sufero. Purpuraj makuloj kovris liajn vizaĝon kaj korpon. Liaj okuloj elstariĝis, kaj li anhelis malfacile por spiri.
Tio faris la reĝidon malĝoja duafoje en lia vivo. La bonkora reĝido ne povis toleri, ke suferas homoj. Li tuj alkuris, metis la kapon de la viro sur sian genuon kaj demandis: “Kio okazis al vi? Kio okazis?” Sed la malsanulo povis nur krii anstataŭ respondi.
“Ĉano, diru al mi, kial tiu viro tiel fartas?” demandis la reĝido, “Kio okazas al lia spirado? Kial li ne parolas?”
“Mia reĝido,” respondis Ĉano, “ne tiel tenu la viron. La viro suferas de malsano. Lia sango toksiĝis. Li suferas de pesta varmo kaj brulas lia tuta korpo. Jen kial li nur povis laŭte krii anstataŭ paroli.”
“Sed ĉu iuj aliaj homoj tiel fartas?” demandis la reĝido.
“Jes, alvenus via vico malsaniĝi se vi tenas la viron tiel proksime kiel tio. Bonvolu demeti lin kaj ne plu tuŝu lin, alie, lia pesto venos al vi. Vi fariĝos tia, kia li estas nun.”
“Ĉu troviĝas aliaj suferoj krom tiu pesto, Ĉano?”
“Jes, mia reĝido, Troviĝas centoj da aliaj malsanoj tiel suferigaj kiel tio.” respondis Ĉano.
“Ĉu neniu povas helpi? Ĉu ĉiuj homoj eble malsaniĝos? Ĉu tio iam ajn subite okazos?” demandis Sidarto.
“Jes, mia kara reĝido,” respondis Ĉano, “ĉiu en la mondo eble malsaniĝos. Neniu povas ĉesigi tion, kaj tio iam ajn okazos. Ĉiu homo malsaniĝos kaj suferos.”
La reĝido fariĝis despli malĝoja kiam li revenis al la palaco en la dua fojo, ĉiam pensante pri la viro kaj lia malsano.
