1-22. Hejmenreveno: Malsamoj inter versioj
Miaohui (Diskuto | kontribuoj) |
Miaohui (Diskuto | kontribuoj) |
||
| Linio 1: | Linio 1: | ||
22. Hejmenreveno | 22. Hejmenreveno | ||
| − | Kiam Reĝo Sudodana eksciis, ke la Budho instruas en Raĝagaha, li sendis naŭ senditojn sinsekve por inviti lin al Kapilavatu. Tamen ĉiuj senditoj fariĝis monaĥoj. Ili aŭskultis la instruon de la Budho kaj sin trovis tiel allogitaj, ke ili forgesis | + | Kiam Reĝo Sudodana eksciis, ke la Budho instruas en Raĝagaha, li sendis naŭ senditojn sinsekve por inviti lin al Kapilavatu. Tamen ĉiuj senditoj fariĝis monaĥoj. Ili aŭskultis la instruon de la Budho kaj sin trovis tiel allogitaj, ke ili forgesis pri la mesaĝo de la reĝo. |
La reĝo faris aranĝon, por ke la Budho restu en parko nomata Nigroda. Sed ĉar la Budho ne atingis, la reĝo sendis Kaludaji, deinfaneca amiko de la Budho, por inviti lin reveni al Kapilavatu. | La reĝo faris aranĝon, por ke la Budho restu en parko nomata Nigroda. Sed ĉar la Budho ne atingis, la reĝo sendis Kaludaji, deinfaneca amiko de la Budho, por inviti lin reveni al Kapilavatu. | ||
| Linio 7: | Linio 7: | ||
Kiam homoj de Kapilavatu trovis, ke la Budho jam venis al ilia urbo, ili svarmis por vidi lin. Ankaŭ la parencoj de Reĝido Sidarto venis kaj diris, “Li estas nia plijuna frato, nia nevo, nia nepo.” | Kiam homoj de Kapilavatu trovis, ke la Budho jam venis al ilia urbo, ili svarmis por vidi lin. Ankaŭ la parencoj de Reĝido Sidarto venis kaj diris, “Li estas nia plijuna frato, nia nevo, nia nepo.” | ||
| − | Tiam la Bodho konsciis, ke eĉ | + | Tiam la Bodho konsciis, ke eĉ en tiu tempo iuj homoj ankoraŭ ne komprenas, ke li jam iluminiĝis, sed opinias, ke ili estas liaj pliaĝuloj. Li montris al ili miraklon nomatan “Ĝemelan miraklon”. Vidinte tion, eĉ la reĝo adoris lin. |
| − | En la sekva tago la Budho portis sian almozbovlon kaj petis manĝaĵon de domo al domo. Vidinte tion, la reĝo ege ĉagreniĝis. “Kial vi malhonorigas min, mia filo? Kial vi tiel pereigas min? | + | En la sekva tago la Budho portis sian almozbovlon kaj petis manĝaĵon de domo al domo. Vidinte tion, la reĝo ege ĉagreniĝis. “Kial vi malhonorigas min, mia filo? Kial vi tiel pereigas min? Kial vi ne prenas manĝon en la palaco? Ĉu estas konvene por vi peti manĝaĵon en tiu ĉi urbo, kie vi kutime veturis en ora portseĝo? Kial vi humiligas min, mia kara filo?” |
“Mi ne humiligas vin, Granda Reĝo. Tio estas nia kutimo,” respondis la Budho trankvile. | “Mi ne humiligas vin, Granda Reĝo. Tio estas nia kutimo,” respondis la Budho trankvile. | ||
| Linio 15: | Linio 15: | ||
“Kiel vi povas tiel agi? Neniu en nia familio tiel almozpetis. Kiel vi povas diri, ke tio estas via kutimo?” demandis la konfuzita reĝo. | “Kiel vi povas tiel agi? Neniu en nia familio tiel almozpetis. Kiel vi povas diri, ke tio estas via kutimo?” demandis la konfuzita reĝo. | ||
| − | “Granda Reĝo, tio ne estas la kutimo de la reĝa familio, sed de la budhoj. | + | “Granda Reĝo, tio ne estas la kutimo de la reĝa familio, sed de la budhoj. Ĉiuj antaŭaj budhoj sin vivitenis per akceptado de manĝaĵoj en tiu ĉi maniero.” |
Sed kiam la reĝo petis la Budhon manĝi en la palaco, la Budho akceptis la peton bonkore. | Sed kiam la reĝo petis la Budhon manĝi en la palaco, la Budho akceptis la peton bonkore. | ||
Kiel registrite je 15:18, 5 Jun. 2013
22. Hejmenreveno
Kiam Reĝo Sudodana eksciis, ke la Budho instruas en Raĝagaha, li sendis naŭ senditojn sinsekve por inviti lin al Kapilavatu. Tamen ĉiuj senditoj fariĝis monaĥoj. Ili aŭskultis la instruon de la Budho kaj sin trovis tiel allogitaj, ke ili forgesis pri la mesaĝo de la reĝo.
La reĝo faris aranĝon, por ke la Budho restu en parko nomata Nigroda. Sed ĉar la Budho ne atingis, la reĝo sendis Kaludaji, deinfaneca amiko de la Budho, por inviti lin reveni al Kapilavatu.
Kiam homoj de Kapilavatu trovis, ke la Budho jam venis al ilia urbo, ili svarmis por vidi lin. Ankaŭ la parencoj de Reĝido Sidarto venis kaj diris, “Li estas nia plijuna frato, nia nevo, nia nepo.”
Tiam la Bodho konsciis, ke eĉ en tiu tempo iuj homoj ankoraŭ ne komprenas, ke li jam iluminiĝis, sed opinias, ke ili estas liaj pliaĝuloj. Li montris al ili miraklon nomatan “Ĝemelan miraklon”. Vidinte tion, eĉ la reĝo adoris lin.
En la sekva tago la Budho portis sian almozbovlon kaj petis manĝaĵon de domo al domo. Vidinte tion, la reĝo ege ĉagreniĝis. “Kial vi malhonorigas min, mia filo? Kial vi tiel pereigas min? Kial vi ne prenas manĝon en la palaco? Ĉu estas konvene por vi peti manĝaĵon en tiu ĉi urbo, kie vi kutime veturis en ora portseĝo? Kial vi humiligas min, mia kara filo?”
“Mi ne humiligas vin, Granda Reĝo. Tio estas nia kutimo,” respondis la Budho trankvile.
“Kiel vi povas tiel agi? Neniu en nia familio tiel almozpetis. Kiel vi povas diri, ke tio estas via kutimo?” demandis la konfuzita reĝo.
“Granda Reĝo, tio ne estas la kutimo de la reĝa familio, sed de la budhoj. Ĉiuj antaŭaj budhoj sin vivitenis per akceptado de manĝaĵoj en tiu ĉi maniero.”
Sed kiam la reĝo petis la Budhon manĝi en la palaco, la Budho akceptis la peton bonkore.
