Vidi fonton por Ormonera Kolringo

Ormonera Kolringo

　　--El miaj kuriozaj songxoj


　　Por partopreni la balon okazigotan de mia amikino, mi elprenis miajn plej bonajn vestajxojn kaj min vestis. Kiam cxio estis preta, mi rimarkis kun bedauxro, ke ankoraux mankas al mi kolringo. Mi ja bezonas kolringon, cxar tio estas nemankebla ornamajxo por bela kaj moderna junulino kia mi. Tamen mi ne posedas tion pro mia malricxeco. Cxu prunti de iu alia? Tamen tio ja egalas nenion alian ol montri mian povrecon. Kion fari do? Mi ekcerbumis. Subite, venis al mi ideo bona, sagxa kaj eksterordinara! Mi ja havas oran moneron hereditan de mia avino. Kial mi ne faru kolringon el tio? Mi tuj ekagis. Mi prenis la ununuran ormoneron kaj ligis gin per rugxa silka sxnureto. Poste, mi ligis gxin cxirkaux mian kolon. Starante antaux spegulo, mi rigardadis min atente de antauxe, malantauxe kaj cxiuflanke, estante tre kontenta pri mia jxus farita kolringo.


　　Bele vestita kaj bone ornamita, mi eliris al la balejo. Sed, io okazis... Cxiuj preterpasantoj haltis kaj riverencis al mi, kvazaux al regxino aux iu alia gravulino. Mi ne sciis, kial mi vekis ilian estimon, tamen cxiuokaze mi staris kaj tenis min rekta kun afektita digno de eksterordinarulino, dum ili riverencis kaj riverencadis kun granda estimo. Sed jxus kiam mi nagxis en la neniam spertita fiereco, mi ekvidis, ke ankaux altaj etagxdomoj ambauxflanke de la strato sin ekklinias al mi. Mi ektimigxis, cxar mi certis, ke estos fino de mia juna vivo se la altaj konstruajxoj falos sur min. Mi ekkuris por eskapi de la granda fatalajxo. Mi kuris, kuregis spiregante per mia tuta forto por eviti la morton, la fatalan pereon. Sed cxiuj konstruajxoj antaux mi sin klinis je mia preterkuro kvazaux mi estus destinita al la fino. Mi des pli terurigxis kaj pli rapide kuregis kun ero da espero, ke mi eskapu de la morto. Mi kuris, kuregis senhalte, freneze...

　　Finfine mi atingis sekuran lokon, kie neniu konstruajxo klinigxis. Mi decidis ripozi momenton antaux ol ekiri al la balejo. Mi faris longan kaj komfortan elspiron kaj sidigxis por ripozo, sed gxuste tiam, mi subite rimarkis, ke mi perdis la oran moneron. Evidente mi faligis gxin senatente dum mia kurego, tamen mi neniom sciis, kie mi perdis gxin. Mi maltrankviligxis, cxar tio estas mia nura valorajxo. Mi senprokraste starigxis kaj retropasxis sur la straton, kie mi kuregis. Cxifoje, oni ne plu riverencis al mi, kaj ankaux mi ne plu zorgis pri tio, sed nur pri mia perdita kolringo. Mi sercxis kaj sercxadis zorgeme. Ho! mi denove vidis la klinigxantajn konstruajojn kaj riverencantajn homojn! Tamen ili ne plu riverencis al mi, sed al iu alia. Mi alpasxis scivole kaj ekvidis mian kolringon kusxanta pace en la mezo de la homamasa cirklo por gxui fierplene ilian estimon. Mi ja vere volus aliri por gxin preni, sed mi ne kuragxis riski mian vivon. Starante tie, mi subite sentis, ke ankaux mia kapo levigxas kaj mallevigxas per si mem al mia ora monero...