Vidi fonton por 72. La Elefanta Reĝo Boneco

　　72. La Elefanta Regxo Boneco

　　[Malavareco kaj Sendankemo]

　　Iam antauxe la Iluminigxinto naskigxis kiel elefanto. Li estis cxarme blanka kaj glimbrila kiel polurita argxento. Liaj piedoj estis tiel glataj kaj brilaj kiel la plej fajna lako. Lia busxo estis tiel rugxa kiel la plej delikata rugxa tapisxo. Kaj liaj mirindaj okuloj similis al valoraj juveloj brilantaj en kvin koloroj: blua, flava, rugxa, blanka kaj karmezina.

　　La grandiozan belecon de la majesta elefanto montras la ekstera formo de la Iluminigxinto. Sed tio estis nur pala reflekto de lia interna beleco, cxar dum multaj antauxaj vivoj li plenigxis de Dek Perfektoj: energio, decidemo, honesteco, boneco, rezignemo de krocxigxo al ordinara mondo, kvieteco, sagxo, pacienco, malavareco kaj certe, kompatemo.

　　Kiam li plenkreskis, cxiuj aliaj elefantoj en Himalajaj arbaroj venis sekvi kaj servi lin. Post nelonge 80,000 elefantoj logxis en lia regno. Tiel granda nacio densigxis de logxantoj kaj plenigxis de distrajxoj. Por vivi pli kviete, li forlasis la aliajn kaj logxis sola en sekreta parto de la arbaro. Li famigxis kiel Elefanta Regxo Boneco pro siaj bonkoreco kaj pureco facile videblaj de cxiuj aliaj.

　　Samtempe arbaristo de Benareso vojagxis en Himalaja montaro. Li sercxis valorajxojn, kiujn li povis vendi en Benareso. Post nelonge li perdis sian senson de orientigxo. Li kuris tien kaj reen por trovi la gxustan vojon, sed vane. Baldaux li lacigxis kaj ektimis morton. Li tutkorpe tremis kaj lauxte ploris pro timo.

　　La Elefanta Regxo Boneco auxdis la ploradon de la kompatinda viro. Li tuj plenigxis de bedauxro kaj kompatemo. Dezirante lauxeble helpi lin, li ekiris tra la arbaro al la viro. 

　　Sed kiam la viro vidis, ke la giganta elefanto alproksimigxis, li estis tiel timigita, ke li tuj ekkuregis. Kiam la sagxa elefanto vidis tion, li cxesigis movigxon. Vidinte tion, la arbaristo ankaux haltis. Poste, kiam la Regxo Boneco ekiris al li, li denove ekkuris, kaj kiam la elefanto haltis, li ankaux haltis.

　　En tiu momento la viro pensis: "Tiu estas nobla elefanto. Kiam mi kuris, li haltis. Kaj kiam mi haltis, li iris al mi. Sendube li ne intencas damagxi min. Eble li volas helpi min anstatauxe!" La ideo donis al li kuragxon por resti kaj atendi.

　　La Elefanta Regxo Boneco malrapide proksimigxis al li kaj demandis: "Mia homa amiko, kial vi vagadis plorante en paniko?"

　　"Via Elefanta Mosxto," respondis la viro, "mi perdis senson de direktoj kaj devojigxis. Mi timas, ke min trafos morto!"

　　Poste la Iluminigxinto kondukis la arbariston al sia propra sekreta logxejo. Li konsolis kaj regalis lin per fruktoj kaj nuksoj plej bonaj en tuta Himalaja regiono. Post kelkaj tagoj li diris: "Ne timu, mia amiko. Mi kondukos vin al la loko, kie homoj vivas. Sidigxu sur mian dorson." Poste li portis la viron al la regiono de homoj.

　　Rajdante komforte sur la honora estajxo, la viro pensis: "Se oni demandos, kie mi estis, mi respondos al ili pri cxio." Do li faris noton pri cxiuj landmarkoj, portate sekure de la bonkora elefanta regxo.

　　Kiam ili iris el la densa arbaro proksime al la vojo de Benareso, la Elefanta Regxo Boneco diris: "Mia bona amiko, iru laux la vojo al Benareso. Bonvolu diri al neniu, kie mi logxas, cxu oni demandos aux ne." Adiauxinte per tiuj vortoj, la gxentila elefanto turnigxis kaj reiris al sia logxejo sekura kaj sekreta.

　　La viro facile trovis sian vojon al Benareso. Iutage dum li vizitis bazaron, li iris al vendejoj de eburaj skulptistoj, kiuj skulptis eburon en delikatajn kaj belajn statuojn, pejzagxojn kaj formojn. La arbaristo demandis ilin: "Cxu vi acxetas dentegojn de vivantaj elefantoj?"

　　La skulptistoj respondis: "Kian demandon vi faris! Cxiuj scias bone, ke dentegoj de vivantaj elefantoj estas multe pli valoraj ol tiuj de la mortaj." "Do mi portos al vi iom da dentegoj de vivanta elefanto," diris la arbaristo.

　　La viro portis akran segilon kun aliaj bezonajxoj, kaj iris al la logxejo de Regxo Boneco pro la avidemo nur al mono, ignorante la sekurecon de la elefanta regxo kaj la dankemon al tiu, kiu savis lian vivon.

　　Kiam li alvenis, la elefanta regxo demandis: "Kial vi revenis, mia homa amiko?" Plektante rakonton, la viro respondis: "Via Elefanta Mosxto, mi estas malricxulo vivanta tre mizere. Nun mi estas en granda malfacilajxo, do mi venas por peti peceton da dentego de vi. Se vi volontas doni gxin al mi, mi portos gxin hejmen kaj vendos gxin. Tiam mi povos min vivteni dum iom pli longa tempo."

　　Pro kompato al la viro, la Elefanta Regxo Boneco diris: "Kompreneble, mia amiko, mi donos pecegon da dentego! Cxu vi prenis segilon kun vi?" "Jes, Via Elefanta Mosxto," diris la arbaristo, "mi portas segilon kun mi." "Bone," diris la malavara Regxo Boneco, "fortrancxu ambaux miajn dentegojn!"

　　Dirinte, la elefanto genuigxis kaj oferis siajn speciale argxentblankajn dentegojn. Sen ajna bedauxro, la viro forsegis grandajn eburajn pecojn de ambaux dentegoj.

　　La Iluminigxinto levis ambaux dentpecojn per sia rostro. Li diris: "Bona amiko, mi donas miajn amindajn dentojn ne pro tio, ke mi malsxatas ilin kaj volas forigi ilin, nek pro tio, ke ili estas senvaloraj al mi. Sed miloble kaj ecx centmiloble amindas kaj valoras la dentegoj de cxioscia sagxo, kiu kondukas nin al realigxo de cxiu Vero."

　　Donaci la belajn dentegojn al la viro estis la deziro de la elefanto, ke lia perfekta malavareco povos konduki lin al la plej granda sagxo.

　　La viro revenis hejmen kaj forvendis ambaux eburajn pecojn. Sed post nelonge li forkonsumis la tutan monon. Do li denove revenis al la Elefanta Regxo Boneco. Li petis lin: "Via Elefanta Mosxto, la mono gajnita de mi per vendo de via eburo nur suficxis por pagi miajn sxuldojn. Mi ankoraux estas malricxulo vivanta tre mizere. La vivo estas ankoraux tre malfacila en Benareso, do bonvolu doni al mi la restajn partojn de viaj dentegoj, malavarulo!"

　　Senhezite la elefanta regxo oferis la restajn partojn de siaj dentegoj. La viro forsegis cxion, kion li povis vidi, gxis dentradiko en la kranio de la elefanto! Li forlasis sen vorto de dankemo. La  bonkora elefanto estis nenio alia ol bankkonto por li. Li portis la eburon al Benareso, vendis gxin kaj forkonsumis la monon kiel antauxe.

　　La arbaristo denove revenis al la logxejo de la Elefanta Regxo Boneco. Li denove petis lin: "Honora elefanta regxo, estas tre malfacile por vivi en Benareso. Kompatu min kaj lasu min havi la restajxon de via eburo, la radikojn de viaj dentegoj."

　　Perfekta malavareco nenion retenas. Do la elefanta regxo genuigxis kaj oferis siajn restajn radikojn de eburo. La sendankemulo neniom zorgis pri la elefanto. Li staris sur la majestan rostron similan al dika argxenta cxeno. Li grimpis supren kaj sidigxis inter pure blankaj tempioj sur la granda kapo simila al negxkovrita Himalaja kupolo. Poste li krude enfosis per sia tuta forto. Li frotis kaj forsxiris la molajn karnojn de la radikoj de la iamaj belaj dentegoj. Per sia malakra segilo li trancxis kaj segis la eburajn radikojn el la kranio.

　　Lauxdire trovigxas multaj mondoj: la infera mondo de torturo, la mondoj de malsataj demonoj, de bestoj kaj de homoj. Ankaux estas multaj cxielaj mondoj de la malplej supra gxis la plej supra. En cxiuj mondoj estas milionoj da vivestajxoj, kiuj iam aux en alia tempo naskigxis kaj vivis kiel elefantoj. Rakontantoj de la historio diris, ke kvankam oni ne scias kial, cxiuj elefantoj eksentis la doloregon de la grandulo, la Elefanta Regxo Boneco.

　　La arbaristo forlasis portante la sangoplenajn eburajn radikojn. Pensante, ke estos neniu motivo revidi la elefanton, li ne sin gxenis por montri al li la signon de dankemo kaj respekto.

　　La vasta kaj firma tero, kiu estas suficxe forta por facile subteni grandajn montojn kaj ankaux povas surporti la plej nauxzajn malpurajxojn kaj fiodorojn, ne povus toleri kaj subteni la gigantan fikonduton de la kruelulo. Do kiam li iris el la vido de la suferanta elefanto, la granda tero fendigxis sub liaj piedoj. Fajro sxprucis el la plej malalta infero, glutis lin en brile rugxajn flamojn kaj tiris lin suben al la fino de lia sorto.

　　La moralinstruo estas: La nedankemuloj cxion faras senskrupule, kaj pro tio li fosas sian propran tombon.