Vidi fonton por 38. Gruo kaj Krabo

　　38. Gruo kaj Krabo

　　[Trompo]

　　Iam gruo vivis cxe lageto. Cxe la lageto kreskis granda arbo, en kiu logxis feo. La feo sciis multe per observado al diversaj bestoj.

　　En la lageto estis multaj malgrandaj fisxoj. La gruo kutime kaptis fisxojn per sia beko kaj mangxis ilin. Okazis serioza sekeco, kaj akvo en la lageto pli kaj pli malprofundigxis. La gruo kaptis fisxojn pli facile kaj farigxis pli dika.　　

　　Sed la gruo neniam kontentigxis, kiel ajn facile li kaptis fisxojn kaj kiom multe li mangxis ilin. Li neniom lernis el tio, anstatauxe, li supozis, ke li trovos la veran felicxon, se li mangxos cxiujn fisxojn en la lageto. "Ju pli multe, des pli agrable!" li diris al si mem.

　　Por kapti cxiujn fisxojn en la lageto la gruo ekhavis sagxan ideon, ke li povos trompi ilin por akiri ilian fidon, kaj kiam ili plej fidos lin, li povos kapti ilin cxiujn. Li ravigxis de sia ideo.

　　Komence, la gruo sidis sur la bordo kviete kaj senmove, kvazaux sanktulo meditus en la arbaro. Li tion faris nur por akiri al si fidon de la fisxoj.

　　Fisxoj venis al li kaj demandis: "Pri kio vi pensas, Sinjoro Gruo?" Respondis la gruo, sin sxajnigante sanktulo: "Miaj karaj fisxoj, mi malgxojas pensante pri via estonteco. Mi pensas pri la mizera katastrofo baldaux okazonta al vi."

　　Ili demandis: "Kia fatalajxo okazos al ni, estimata sinjoro?" La gruo respondis: "Rigardu cxirkauxen! Jam estas tre malmulta akvo en la lageto. Vi havos nenion por mangxi. La serioza sekeco estas tre dangxera al vi, malgrandaj estuloj."

　　Do la fisxoj demandis: "Kion ni faru por nin savi, Kara Onklo Gruo?" "Miaj kompatindaj idoj," respondis la gruo: "vi devas fidi min kaj agi laux mia propono. Se vi permesas, ke mi prenu vin per mia beko, mi portos vin unu post alia al alia lago. Tiu lago estas multe pli granda ol cxi tiu. Gxi estas plena de akvo kaj kovrita de belaj lotusfloroj. Gxi estos paradizo por vi!"

　　Kiam la fisxoj auxdis la vorton "beko", ili eksuspektis. Ili diris: "Sinjoro Gruo, kiel ni povas fidi vin? Ekde la komenco de la mondo, neniu gruo volas nin helpi. Ili kutime kaptas nin per la beko nur por mangxi. Tio certe estas trompo aux sxerco!"

　　La gruo levis la kapon kaj lauxeble sin sxajnigis majesta. Li diris: "Bonvolu ne tiel pensi. Cxu vi ne elvidis, ke mi estas gruo tre speciala? Vi devas fidi min. Sed se vi ne kredas min, sendu fisxon al mi, ke mi montru al li la belan lageton. Kiam mi revenigos lin, vi komprenos, ke mi estas fidinda."

　　La fisxoj interkonsiligxis: "La gruo sxajnas majesta. Li parolas kiel honestulo. Ecx se tio estas trompo, ni sendu al li fisxeton senutilan kaj abomenindan por provi la verecon." Do ili trovis junan petoleman fisxon forglitintan el la lernejo, kaj pusxis lin al la bordo.

　　La gruo mallevis la kapon kaj prenis la malgrandan fisxon per sia beko. Li etendis la flugilojn kaj flugis al granda arbo sur la bordo de la bela lago. Gxuste kiel li diris, la lago estis kovrita de belaj lotusfloroj. La fisxo surprizigxis de tiel bela loko. Poste, la gruo reportis lin al la malgranda lago laux la promeso.

　　Atinginte hejmen, la fisxeto priskribis la belecon de la granda lago. Auxdinte tion, cxiuj aliaj fisxoj ekscitigxis kaj konkuris por iri la unua.

　　La unua fortuna pasagxero estis sama petolulo senutila. La gruo denove prenis lin per sia beko kaj flugis al la granda arbo sur la bordo de la bela lago. La malgranda fisxo kredis, ke la helpema gruo metos lin en la belan lagon, sed male, la gruo subite mortigis lin, sxiris lin kaj lasis la ostojn fali sur la teron.

　　La gruo reflugis al la antauxa lago, prenis la duan malgrandan fisxon al la sama arbo kaj mangxis lin en la sama maniero. Tiel li englutis ecx la lastan fishon de la lageto 
　　Plenigita de fisxoj, li revenis al la malgranda lago tre malfacile. Li vidis, ke restas neniu fisxo por li allogi kaj mangxi. Tiam li rimarkis amindan krabon rampanta laux kota bordo. Li trovis, ke li ankoraux ne kontentigxis. 

　　Do li iris al la krabo kaj diris: "Mia kara krabo, mi jam bonfare portis cxiujn fisxojn al la belega granda lago proksime. Kial vi restas sola? Se vi volas agi kiel la fisxoj, lasu min porti vin per mia beko. Mi gxojplene portos vin tien. Tio estas bona al vi. Bonvolu min fidi."

　　La krabo pensis: "Sendube la tro satigxinta gruo jam mangxis cxiujn tiujn fisxojn. Lia ventro estas tiel plenplena, ke li apenaux povas stari rekte. Certe li ne estas fidinda! Estos pli bone se mi lasos lin porti min al la nova lago kaj meti en la akvon. Tamen se li provos min mangxi, mi trancxos lian kapon per miaj akraj pincxiloj."

　　La krabo diris: "Mia kara gruo, mi timas, ke mi estas tro peza por vi porti en via beko. Eble vi faligus min sur la vojo. Anstatauxe, mi kaptu vian kolon per miaj ok piedoj, kaj tiel vi povos sekure porti min al mia nova hejmo."

　　La gruo kutimis trompi aliajn, do li neniel imagis, ke li mem estos en dangxero, se la krabo kaptos lin je la gorgxo. Anstatauxe, li pensis: "Bonege. Tio donos al mi bonsxancon mangxi la dolcxan karnon de tiu cxi krabo stulta kaj kredema." 

　　Do la gruo permesis la krabon kapti lian kolon per siaj piedoj. Krome, la krabo kaptis la gorgxon de la gruo per siaj akraj pincxiloj. Li diris: "Nun bonvolu porti min al la nova lago."

　　La stulta gruo, kun la kolo kaptita de la krabo, flugis al la sama granda arbo cxe la nova lago.

　　Tiam la krabo diris: "He, vi stulta gruo! Cxu vi perdis la vojon? Vi ne portis min al la lago. Kial vi ne portu min al la bordo kaj metu min en la lagon?"

　　La gruo diris: "Kiun vi nomas stulta? Mi ne akceptos tion de vi. Vi ne estas mia parenco. Mi supozas, ke vi volas trompi min por senpaga vojagxo. Sed mi estas sagxulo. Nur rigardu la fisxostojn sub la arbo. Mi jam elmangxis cxiujn fisxojn. Nun mi mangxos ankaux vin, stultan krabon!"

　　La krabo respondis: "La fisxoj estis mangxitaj cxar ili estis suficxe stultaj pro sia fido al vi. Sed nun neniu plue kredas vin. Vi jam trompis fisxojn, do vi opinias, ke vi povas trompi cxiujn aliajn. Sed vi ne kapablas trompi min. Mi jam kaptis vian gorgxon. Se mortos iu el ni, mortu ni ambaux!"

　　Tiam la gruo konsciis pri sia dangxero. Li petis la krabon: "Mia estimata krabo, bonvolu lasi min libera. Mi jam lernis la bonan lecionon. Kredu min. Mi ne plu deziras mangxi krabon tiom belan kiom vi."

　　Poste, li flugis suben al la bordo kaj dauxrigis: "Nun bonvolu liberigi min. Bonvolu fidi min por via propra bono."

　　Sed la maljuna krabo jam estis cxe la bordo. Li konsciis, ke la gruo estas ne fidinda, kion ajn li diris. Li sciis, ke se li ellasos la gruon, tiu certe mangxos lin. Do li trancxis lian kolon per siaj pincxiloj kvazaux li trancxus buteron. La kapo de la gruo falis sur la teron kaj tiam la krabo rampis sekure en la belegan lagon.

　　Samtempe ankaux la scivolema feo venis al la nova lago kaj vidis la tutan okazajxon. Sidante sur la supro de la granda arbo, li diris por ke cxiuj feoj auxdu: "Tiu, kiu vivis per trompo neniam kredis, kiel li mortas nun."

　　La moralinstruo estas: La ne fidita trompisto faris sian lastan trompon.