Vidi fonton por 13. Montara Cervo kaj Vilaĝa Cervino

　　13. Montara cervo kaj Vilagxa Cervino

　　[Fanatika Enamigxo]

　　Iam antauxe en norda Hindio estis aro da vilagxaj cervoj. Ili kutime vivis cxe vilagxoj, kie ili naskigxis. Ili sciis bone, ke ili devas esti singardemaj kontraux homoj. Tio estis precipe grava cxe la rikolta tempo, kiam la plantoj estis altaj kaj la vilagxanoj cxiam klopodis kapti kaj mortigi cervojn proksimigxintajn.

　　Je la rikolta tempo la vilagxaj cervoj restis en la arbaro dum tutaj tagoj. Ili nur proksimigxis al la vilagxo en nokta mallumo. Unu el ili estis bela cervino. Sxi havis hararon molan kaj rugxe brunan, voston blankan kaj vilan, kaj okulojn grandajn kaj brilajn.

　　Tiam juna montara cervo ankaux restis en la sama arbaro. Iutage li vidis la belan cervinon, kaj eksentis korinklinon al sxi. Li sciis nenion pri sxi, sed li imagis, ke li profunde amas sxin nur pro sxiaj hararo rugxe bruna, vosto vila kaj blanka, kaj okuloj grandaj kaj brilaj. Li ecx songxis pri sxi, kvankam sxi ecx ne sciis pri lia cxeesto.

　　Kelkajn tagojn poste, la juna montara cervo decidis sin prezenti al sxi. Kiam li iris en la senarban lokon, kie sxi estis mangxanta herbojn, li estis altirita de sxia beleco kaj neniel povis turni sian rigardon for de sxi. Li ekparolis: "Ho, mia dolcxa belulino, tiel aminda kiel stelo kaj tiel brila kiel la suno, mi konfesos al vi, ke mi profunde..." Gxuste tiam lia piedo trafis stumpon de arboradiko, li stumblis kaj falis teren, kaj lia vizagxo plauxdis en koto! La bela vilagxa cervino ridetis pro la flato, sed pensis en si, ke tiu montara cervo estas vere stulta.

　　Samtempe la cervoj ne sciis, ke pluraj arbofeoj vivas en tiu parto de la arbaro. Ili vidis la montan cervon, dum tiu cxi sekrete fiksrigardis la vilagxan cervinon. Kiam li iris en la senarban lokon, komencis sian paroladon kaj falis en koton, la feoj ridadis pro tio. "Kiel stultaj estas la bestoj!" Ili kriis. Sed iu el ili ne ridis. Li diris: "Mi timas, ke tio auxguras dangxeron al tiu cxi juna cervo!"

　　La juna cervo embarasigxis, sed li ne perceptis la malbonan antauxsignon. Ekde tiam, li sekvis la cervinon kien ajn sxi iris. Li sencxese rakontis al sxi kiel bela sxi estas kaj kiel arde li amegas sxin. Tamen sxi neniel direktis sian atenton al tio.

　　Noktigxis, kaj estis tempo por la cervino reveni al la vilagxo. La homoj logxantaj cxe la vojo sciis bone, ke la cervoj preterpasas dumnokte. Do ili instalis kaptilojn por kapti ilin. Tiun nokton atendis cxasisto sin kasxinte malantaux arbusto.

　　La vilagxa cervino ekiris atenteme. La montara cervo ankoraux sekvis sxin kaj jxetadis lauxdojn al sxi. Opiniante ke la cervo estas stulta, sxi haltis kaj diris al li: "Mia kara cervo, vi estas sensperta por resti cxe vilagxoj. Vi tute ne scias kiel dangxeraj estas homoj. La vilagxo kaj la vojo povas kauxzi morton al ni cervoj ecx dum la nokto. Estante tiel juna kaj sensperta, vi ne devas iri al la vilagxo kun mi. Vi devas resti sekure en la arbaro."

　　La arbaj feoj aplauxdis je la atentigo. Sed kompreneble, la cervoj ne auxdis ilin.

　　La juna cervo tute ne zorgis pri la atentigo de la cervino. Dauxre sekvante sxin, li nur diris: "Kiel amindaj estas viaj okuloj en la lunlumo!" Sxi diris: "Se vi ne obeas min, almenaux tenu vian busxon fermita". Li tiel ebriigxis de sxia beleco, ke li tute ne povis sin regi. Sed fine li sukcesis fermi sian busxon.

　　Post iom da tempo, ambaux cervoj proksimigxis al la loko, kie la cxasisto sin kasxis malantaux arbusto. La feoj, kiuj rigardis ilin, maltrankviligxis kaj terurigxis pro ilia sekureco. Ili flugis nervoze cxirkaǔ la arbobrancxoj, sed povis fari nenion kontraux tio ol nur rigardi.

　　La cervino flarsentis la kasxitan homon. Sxi timis pri la kaptilo. Por sin protekti kontraux la eventuala dangxero, sxi lasis la cervon iri antauxen dum sxi sekvis iom poste.

　　Kiam la cxasisto vidis la senskrupulan montaran cervon, li pafis sagon kaj mortigis lin senprokraste. Vidinte tion, la timigita cervino tuj sin turnis kaj forkuris en densejon de la arbaro kiel eble plej rapide.

　　La cxasisto proklamis la mortigon. Li bruligis fajron, senfeligis la cervon, kuiris iom da cervajxo kaj mangxis gxissate. Poste, li jxetis la cxasajxon sur sian sxultron kaj portis gxin hejmen por vivteni sian familion.

　　Kiam la feoj vidis la okazajxon, kelkaj el ili ecx ekploris. Iuj el ili sentis nauxzon, rigardante la cxasiston distrancxi la sxajne noblan cervon dum la aliaj insultis la singardeman cervinon, ke sxi kondukis la cervon al la bucxisto.

　　Sed la sagxa feo, kiu donis atentigon unue, diris: "La malsagxa cervo perdis sian vivon nur pro sia propra fanatikeco de enamigxo. Tiaj blindaj deziroj povas okazigi falsan felicxon unue, sed doloron kaj suferon finfine."

　　La moralinstruo estas: Fanatika enamigxo kondukas al detruigxo.