Vidi fonton por "Mi Ne Freneziĝis..."

　　"Mi Ne Frenezigxis..."

　　Pri instrua metodo de fremdlingvo, mi necedeme disputis kun la lernejestro maljuna kaj obstina. Tio okazis ekster atendo de cxiuj miaj kolegoj kaj grave vundis la "estran dignon". La lernejestro tenis okazajxon profunde en sia memoro kaj cxiam klopodis kauxzi al mi malgxojon kaj embarasigxon por sin vengxi ekde tiam. Ne plu povante elteni tion, mi senhezite min maldungigis iutage kaj revenis al mia hejmvilagxo kun decido, ke mi ne plu instruu kiel dungita instruisto sed cxiam restu en la vilagxo laboranta kiel ordinara kamparano. Mi ja estis denaska kamparano, nur lastajn jarojn oni dungis min instruadi en mezlernejoj cxar mi ekmemlernis la anglan lingvon tuj post mia abiturientigxo kaj ankaux trapasis la instruistan ekzamenon de la angla lingvo.

　　La restan tempon de la tago, kiam mi revenis hejmen, mi pasigis endome por skribi leterojn al miaj plumamikoj kaj fari aliajn bagatelajxojn, kaj ecx ne trovis tempon viziti Xiao Yu, mian amatinon. Ni enamigxis jam de tri jaroj kaj laux sxia diro, sxi estis la venkinto en la konkurso por akiri mian koron. Jes, vere. Inter tiel multaj knabinoj nur sxi vekis mian unuan amon.

　　Vespere, kiam mi restis sola en la cxambro kaj pretis viziti Xiao Yu, sxi subite sin trudis en la cxambron. Mi ekstaris gxojplene por saluti sxin, tamen mi trovis kun miro, ke sxi mienas tre malfervora, tute alie ol antauxe. Xiao Yu ja estas denaska gajulino, kaj sxajnas, ke neniam mankas al sxi rideto sur la vizagxo. Antaux ol mi malfermis mian busxon, sxi haste sxovis pakajxeton sur la tablon antaux mi kaj malvarme jxetis jenajn vortojn: "Jen al vi. Finigxu mia afero. Adiaux!" dirinte, sxi fluge kuris eksteren antaux ol mi reagis kontraux tio. Mi gape postrigardis sxin stultece. Malvolvinte la pakajxeton, mi ekvidis foteton de mi mem kaj paperslipon kun rugxa surskribo: "Estimata: Pardonu, ke mi nun ne plu amas vin kaj foriras de vi. Prenu mian estintan amon kiel infanan ludajxon kaj forgesu min. Adiaux kaj mi bondeziras, ke trafos al vi grandaj felicxo kaj fortuno." Traleginte la slipon, mi pretervole ekridetis kaj tute ne prenis tion serioza. Xiao Yu ja estas petolema kaj sxi ofte faris tian sxercajxon kontraux mi. Tutcerte, tio estas alia ludo. Eble sxi koleretis kontraux mi pro tio, ke mi ne vizitis sxin tuj post mia hejmreveno. Mi estis memfida, ke sxi revenos al mi post nur du aux tri tagoj kiel kutime kaj mi nur bezonos atendi trankvile.

　　La sekva tago estis dimancxo. Tuj post mia  matenmangxo, kelkaj el miaj estintaj gelernantoj venis min viziti biciklinte longan vojon de cxirkaux 30 kilometroj. Mi pasigis preskaux tutan tagon babilante kaj interkonsilante kun ili.

　　Dum tagmangxo mi rimarkis, ke mia patrino mienas iom trista. Sed kiam mi demandis pri la kialo, sxi afekteme ridetis kaj respondis, ke nenio okazis, kaj ke eble tio estas nur mia supozo. Dirinte, sxi tuj finis sian mangxon kaj eliris pretekste, ke sxi faros ion ekstere kaj lasis min sola kun la lernantoj en la cxambro. Post kiam lernantoj adiauxis en malfrua posttagmezo, mi rimarkis, ke mankas al mi blua inko. Do mi eliris por gxin acxeti.

　　Nelonge post kiam mi iris sur straton el mia domo, renkonte aliris grupo da geknaboj. Ekvidinte min, ili cxiuj forkuris dise kiel timigitaj birdetoj. Tio iom surprizis min, tamen mi neniel sciis la kialon. Mi nur dauxrigis mian piediradon apatie. Ironte en la vilagxan vendejon, mi auxdis, ke ene oni varme babilas pri io. Sed je mia enveno, ili subite silentigxis kaj cxiuj gapis al mi per tre strangaj rigardoj, kvazaux ili ne konus min kaj mi venus el la luno. Mi ne multe zorgis pri tio, sed iris rekte al la vendotablo. "Xiao Lin, botelon da blua inko," mi ekparolis afable kun rideto al la vendistino, mia estinta lernantino. Sxi prenis botelon da inko tute indiferente kaj metis gin sur la vendotablon. Antauxe, sxi estis tre respektema al mi kaj ofte babilis kun mi je tia okazo, tamen cxifoje sxi kondutis iom krude. Kiam mi elprenis monon kaj volis doni al sxi, sxia vizagxo subite nebuligxis oni ne scias kial kaj el sxiaj okuloj belaj kaj grandaj ekvidigxis paniko. Sxi krietis: "Metu, metu gin sur la tablon!" Kio okazis al sxi? Mia koro ektamburis, tamen mi demetis la monon obeeme laux sxia ordono. Apenaux mi volis ion diri al sxi, sxi fermigis mian busxon fride: "Kion vi ankoraux volas? Se nenion, tuj for!" Kio vere okazas al sxi? Mi ekpensis scivole. Eble sxi estis iom malpli bonhumora kaj volis fermi la pordon por mangxo? Do mi eliris mute. Sed tuj post mia dorso eksplodis tondra kridego. "Vere timinda!" auxdigxis vocxo de Xiao Lin. Iu alia respondis: "Nenio timinda. Ni ja estas cxe vi. Li auxdacas nenion!" Pri kio ili parolas? Eble ill nur dauxrigis la babiladon rompitan de mi. Tiel mi konkludis.

　　Mi pasxis preter kelkaj virinoj babilantaj cxe la flanko de strato. Iu kracxis post mi kaj diris mallauxte al aliaj: "Kial vi ne kracxu?" La alia diris: "Neniu atendis, ke li frenezigxis. Lia penado tute vanigxis. Vere kompatinda!" "Sxsxsx--" Iu rompis iliajn vortojn. "Atentu por ke li ne auxdu nin." "Kiu frenezigxis?" Mi demandis scivoleme, postrigardante trans mian sxultron. Sed mi auxdis nenion kaj vidis neniun frenezulon krom la konsternigxintaj mienoj de la virinoj. Iuj el ill ecx tremetis kun paligxinta vizagxo. Vidinte tiun bildon, mi povis fari nenion ol lante foriri. "Ho, mia dio! Gxuste pro tio li estas elpelita de la lernejestro el la lernejo," la flustrado dauxris. Kiu? Kion ili priparolas? Mia pensfadeno ekvagis sencele.

　　Tiun vesperon, mi malofte vidis mian patrinon, ne sciante, kion sxi faras. Dum vespermangxo, mi demandis sxin: "Panjo, kiu el nia vilagxo frenezigxis? Cxu vi auxdis pri tio?" "Ne, ne. Mi neniam auxdis tion. Mi ne scias, kio okazis. Ne zorgu pri tio. Estu trankvila. Cxu la mangxo estas bongusta por vi?" Mia patrino volis turni mian paroltemon per sensencaj vortoj. "Mi ja auxdis klare, ke li frenezigxis kaj pro tio estas elpelita el la lernejo." "Ne zorgu pri tio. Mangxu dum la mangxajxo estas varma. Tio ja estas nudelo kun ovo, kiun vi plej sxatas de via infanagxo." Mia patrino parolis afable, tamen sxia vizagxo perfidis sxiajn afektemon kaj malgxojon. Tio vekis mian suspekton. Kiu? Kiu en la mondo estas la frenezulo, pri kiu oni cxie parolas? Pri kiu ili do parolas?... Mi dronis en meditado pri tiu cxi enigmo. Hodiaux cxio sxajnis iom pli stranga al mi. Certe io okazis. Mi devas scii, kio okazis...

　　Noktigxis, kusxante sur la lito, mi neniel povis endormigxi. Pro la longa pensado mia kapo pezigxis kiel plumbo kaj mia cerbo tumultigxis kiel farunkacxo. Kiu estas la frenezulo? Kial oni cxiam kondutis tiel strange al mi? Kial... Cxu? Cxu oni opinias, ke mi estas frenezulo? Eble! Cxar en la tuta vilagxo nur mi jam instruis... Jes, senerare! Certe tiel. Jen kial Xiao Yu tiel kondutis hieraux. Nun, sxi ne plu venos al mi. Ve! Sxi ja ne volas farigxi edzino de frenezulo. Sed, cxu mi vere frenezigxis? Mi ja sentas min bonfarta. Cxu oni povas tiel facile frenezigxi?... Mi konsternigxis de tia penso kaj pene detenis min de la plua pensado kun forte fermitaj okuloj.

　　Finfine mi sukcesis endormigxi, kaj ecx songxis... Mi vidis, ke mi estas vera frenezulo kun malpura vizagxo, tauxzitaj haroj kaj cxifonaj vestajxoj kiel tiuj, kiujn mi iam vidis en la psikiatrio... Nudpiede mi kuregas sur strato cxirkauxprenante mian kapon per ambaux tremantaj brakoj. Cxiuj preterpasantaj homoj kriacxas: "Jen frenezulo! Frenezulo!..." La malbenindaj bubacxoj kriante sencxese jetadas sxtonpecojn kaj terbulojn al mi, kaj sennombraj cxashundoj hurlante postkuras min. Mi kuras, kuregas sencxese, anhelante kaj per mia tuta forto por fugxi el la damninda dangxero. Mi vere volus kasxi min en truo de ratoj se mi povus. Mi kuras, kuradas kun timego. La kriado "Frenezulo, frenezulo!" tondradas tra la cxielo, tra la tero, kvazaux cxie en la naturo kriegas "Frenezulo! Frenezulo... " Vere timinda! Mi neniel povas kasxi min de tio...

　　Mi subite vekigxis de konsternigxo. Mi pensis tremetante kaj sxvitante: "Ne, mi ne frenezigxis. Mi ne volas esti frenezulo. Mi devas kredigi ilin, ke mi ne frenezigxis." Tiel pensante, mi ellitigxis senbrue kaj elglitis sxtele sen veki mian patrinon... Mi kuregis laux la stratoj en la vilagxo kriante per mia plena gorgxo: "Cxiuj atentu! mi ne frenezigxis! Mi fartas bone! Mi ne frenezigxis!" Mi kuregis kaj kuregis senhalte, spiregante, de unu strato al alia. Mia gorgxo rauxkigxis dolore, sed mi ne zorgis pri tio. Mi nur kuregante kriegis forte: "Mi ne frenezigxis! mi ne frenezigxis!" Miaj sxuoj perdigxis de mia kurego. Mi ne zorgis pri tio. Mi nur kuregante kriegis: "Mi ne frenezigxis! Mi ne frenezigxis!" Miaj plandoj doloris gxisoste, kaj eble sangis. Mi ne zorgas pri tio. Mi nur kriegis: "Mi ne frenezigxis! Mi ne frenezigxis!" Mia patrino kuris post mi vokante mian nomon plorvocxe, mi ne zorgis pri tio. Mi nur kuregante kriis: "Mi ne frenezigxis. Mi ne frenezigxis! Mi ne ..."