Vidi fonton por En la Koridoro

　　Miaj plandoj ardas, kvazaux mi starus sur rugxe varmigita fertabulo; miaj kruroj varmetas kaj iom tremetas; la sango varme impetas en mia korpo. Mi sentas min malplena kaj malpeza kvazaux aero. Ha, kiel komforta, kiel gxuiga tio estas! Laux mia sperto mi scias, ke cxirkaux du horoj jam pasis for de post kiam mi min sxlosis ekstere kaj ekstaris kontemple en la koridoro antaux mia cxambro en la hotelo.

　　Je la kvara frumatene mi ellitigxis lauxkutime kaj decidis iom promeni en la koridoro antaux ol eklegi mian Esperantan romanon "Montara Vilagxo". Sed kiam mi revenis al la cxambro, mi trovis surprizite, ke mi ne povas eniri, cxar la pordo de mia cxambro estas sxlosita. Evidente mi tion faris senkonscie cxe la elcxambrigxo. "Ve --" rigardante la numeron 509, mi faris longan suspiron. Se mi ne okupus sola la cxambron, mia samcxambrano povus malsxlosi la pordon por mi. Sed nun? Mi ekrigardis al la dejxorcxambro. Tie regis mallumo. Sxajnis, ke la dejxoranto estas en dolcxa songxo. Cxu mi veku la dejxoranton por peti helpon ? Mi pensis. Prefere ne. Estante en tia bruego, dolcxa dormo ja estas tre valora al cxiuj. Kaj krome, se la dejxoranto estas knabino, cxu mi ne dronigos min en pli grandan embarason? Jes. Ne veku la dejxoranton sed atendu ekstere gxis la tagigo. Felicxe oni ne sxlosis la pordon de la vestiblo. Se jes, mi certe mortus de sufoko en tiu malgranda kesto. Mi jam cxesis kontempladi de longe, kial mi ne sinekzercu per staranta kontemplado profite de tiu cxi okazo? Bone, mi tuj eku...

　　Post cxirkaux duhora starado, lante movetante cxiujn miajn membrojn, mi ekrigardis al la numero 509. Sxajnis al mi, ke tiu damninda 509 sarkasme mokridus min per tri grimace malfermitaj busxegoj. Mi do turnis mian malsxatan rigardon al la fenestro cxe la fino de la koridoro. Tra la fenestrovitroj saltis en miajn okulojn la rozkolora firmamento. La argenta stelaro en la cxielo kunfandigxis kun la kolora lamparo sur la tero kaj prezentis cxarman bildon, kiun mi neniam spertis krom en filmoj kaj libroj, sed tamen, nun gxi perdis sian kutiman belecon por mi. Por forpeli la enuecon, mi denove ekpromenis tien kaj cxi tien jen sur la koridoro, jen sur la sxtuparo. Sed post nelonge, mi subite konsciis, ke tiel agante, mi estus facile suspektata pri ia fiintenco. Sed kion fari? Cxu mi staru senmove antaux la vestiblo de mia cxambro? Tiam mi rimarkis du segxojn antaux la dejxorcxambro kaj senprokraste prenis unu por side komfortigi min. Sed tamen, la senfara sidado ja estis des pli enuiga kaj malinteresa. Se mi elportus la romanon! Mi ekcerbumis metodon por forpeli la neelporteblan enuecon. Cxu mi... ? Jes, kial mi ne elpensu ion por verki Esperante? Jen bona ideo, sagxa ideo! Mi ekplezurigxis. Sed pri kio? ... Cxu ne pri la sinzorgeco, kiu cxagrenas min je la nuna tempo? Bone, tiel decidite!

　　Sidante sur la segxo, mi ekplenumis mian "grandan aferon". Tio ja ne estas malfacila por mi, cxar mia patrino naskis min tre senzorgema, kaj tute ne mankas al mi la materialoj por verki. Sed, cxiuj tiaj okazajxoj portis al mi kaj gxenigxon kaj amuzon...

　　Mi ekbanigxis en plezuro, ke mi finfine trovis metodon por distri min de la enuiga atendado. Mi estis instruanta la anglan lingvon en iu mezlernejo. Vintre mi kutime demetis miajn okulvitrojn sur la mangxtablo por ke la de vaporo kovritaj okulvitroj ne baru mian rigardon, cxar tiam en la mangxejo ofte plenis densa nubo de vaporo. Foje, post mangxo, mi ekpalpis miajn okulvitrojn sur la tablo kiel antauxe kaj trovis, ke ili ne plu estas en la antauxa loko. Mi do eksercxis ilin silente cxie en la kuirejo. Sed nenie mi povis trovi ilin. Maltrankviligxinte, mi demandis la kunmangxantajn kolegojn, kiu vidis miajn okulvitrojn. Demandite, iu levis sian kapon kaj ekkriis mirigite: "Cxu ili ne estas sur via nazo?" "Kio?" Ankaux mi surprizigxis. Ekpalpinte, mi trovis, ke ili ja sidas kviete sur mia nazo! Mi ne demetis ilin tiufoje! Cxiuj cxeestantoj eksplodis de ridego dum mia vizagxo rugxigxis de embaraso. Mi vere povus kasxi min en terfendo, se gxi trovigxus... Post tio, miaj kolegoj ofte sxercis kun mi dirante: "Ne perdu viajn okulvitrojn!"

　　Vekigxinte el miaj rememoroj, mi denove falis en la cxagrenan situacion. La malbeninda bruo sur la tegmento ankoraux dauxras sencxese kaj netolereble. Mi iru supren por vidi, kion oni faracxas! Jen oni glatigas la plankon de la supra etagxo ecx dum la profunda nokto! Kiam mi reokupis mian sidlokon, mi rimarkis, ke la cxielo iom pli heligxis, sxajnis, ke baldaux tagigxos. Sed mi ne sciis la precizan tempon, cxar mi forlasis mian brakhorlogxon sur la lito. Mi do ekrememoris pri aliaj okazajxoj...

　　Antaux nelonge, mi skribis du leterojn samtempe al miaj plumamikoj Wei kaj Wang aparte. Mi sendis foteton de mi kune kun la letero al Wei, por ke li rekonu min pli facile cxe nia eventuala renkontigxo. Post cxirkaux duonmonato, mi ricevis leteron de Wang. Sed strange, en la letero estas nenio alia ol demandoj: "Kiu estas tiu en la foteto? Cxu estas vi? Cu vi mensogas virecon dum nia plurjara korespondado?" Tio forte surprizis min. Mi neniel povis diveni, kio okazas al li. Pensante pri tio, mi subite rimarkis foteton en la koverto. Elpreninte gin, mi trovis eksteratende, ke gxi estas de mia estinta kolegino Liu. Antaux du monatoj, kiam mi vizitis la lernejon, kie mi instruis kune kun sxi, mi petis de sxi la foteton por sxia amato, mia samvilagxa amiko. Sed mi tute forgesis transdoni gin. Kiel terura mia memoro estas! Kaj kiam mi volis meti mian foteton en la koverton al Wei, mi erare metis tiun cxi en la koverton al Wang. Jen kial mia amiko Wang tiel kondutis. Mi ekmaltrankviligxis, cxar mi sciis bone, ke li enamigxis al sia kolegino en la sama lernejo, kaj sxi ofte legas mian leteron antaux ol li. Mi neniel povis deteni min de supozo, kio okazis al ili post kiam lia amatino, jxaluzema knabino, legis mian leteron kaj vidis tiun knabinan foteton. Certe sxi prenis min kiel sian malamikinon rabantan de sxi sian amaton kaj ekkoleris kontraux Wang, kaj miskulpigis lin pri la trompemo pri amo. Certe estis tiel, se ne, kial Wang kondutis tiel malgxentile en la letero? Mia koro ekbrulis de maltrankvilo kaj bedauxro. Mi senprokraste sendis al ili leteron por ekspliki la aferon kaj peti de ili pardonon. Por montri mian veran virecon, mi speciale sendis al ili ankaux koloran tutkorpan foton de mi. Nun, kiel iras ilia afero? Mi estas scivola. Eble Wang sciigos min pri tio en lia baldauxa letero. Sed cxu li vere skribos al mi? Cxu li volontas dauxre korespondi kun tia eksterordinara senzorgemulo? Mi ne auxdacis pensi plue pri tio. Anstatauxe, venos al mi supozo, kio okazus al Wei se mi ne erarus pri la koverto...

　　 Bruo de pordmalfermigxo vekis min el la rememoroj. Nun la cxielo jam grizigxis, kaj oni ekellitigxis. Finfine tagigis! Dankon al cxielo! Eble la pordego de la hotelo jam malfermigxis. Mi promenu momenton ekstere sur la strato antaux ol iri al la dejxoranto, por ke li malsxlosu por mi la pordon de la cxambro...