Vidi fonton por 1-17. Brilas la suno de iluminiĝo

17. Brilas la suno de iluminigxo

　　La Budho rezistis kontraux la atako de Marao. Fine retirigxis la maliculo kaj kvietigxis la terura sxtormo okazigita de li. Nun la menso de la Honorulo trankviligxis. Malaperis la densa mallumo kaj reaperis la plena luno kaj steloj.

　　La Sinjoro iris en profundan meditadon trapasinte la komprenan limon de ordinaraj homoj. Li vidis la realecon anstataux la sxajnon de la vera mondo. Lia menso movigxis rapide antauxen kaj supren kiel aglo flugpendis senpene al la suno.

　　Li vidis siajn pasintajn vivojn kaj cxiujn siajn antauxajn naskigxojn kun bonaj aux malbonaj kondutoj kaj iliaj gajnoj kaj perdoj. Kiam lia menso sxvebis supren, li vidis la vivcirklon de homaj naskigxo kaj morto. Li vidis, ke la vivestajxoj naskigxas kaj mortas ripete laux sia karmo. 

　　Tiuj, kiuj faras bonan konduton, naskigxas en cxieloj. Kvankam ilia vivo dauxras pli longe ol tiu sur la tero, tamen gxi ankaux finigxas en morto, cxar ili ankaux estas viktimoj al la legxo de efemereco. Tiuj, kiuj suferas en la inferaj statoj ankaux povos dauxri en la vivcirklo de renaskigxoj. Do cxiuj vivestajxoj escepte de budhoj kaj aliaj sanktuloj estas katenitaj en la sama vivcirklo pro la senscieco.

　　Kiam lia vidpovo farigxis pli klara, li vidis, ke la tiel nomata homa animo, kiun oni asertas kiel sin mem, disrompigxis en erojn kaj kusxigxis antaux li kiel disigita fadeno de vestajxo. Li vidis la kauxzon de la vivcxeno, kiu estas senscieco. La senscia homo, kiu alkrocxigxas al senvaloraj kaj efemeraj aferoj, kreas en si mem pli kaj pli da dangxeraj iluzioj. Sed kiam oni rezignas la deziron, iliaj iluzioj finigxas kaj senscieco malaperas kiel la nokto. Tiam ekbrilas la suno de iluminigxo.

　　Kompreninte la realecon de la mondo, la Budho perfektigxis en la sagxo kaj ne plu renaskigxos denove. Liaj avido kaj pereiga deziro tute elradikigxis kiel fajro estingita pro manko de brulligno.

　　La Budho, la perfektulo, sidis banigxante en la brila lumo de la Sagxo kaj Vero. La mondo cxirkaux li restis trankvila kaj brila, kaj milda brizo blove levetis la foliojn de la bodiarbo.

　　Plene de kompatemo, la Sinjoro sidis sub la arbo en profunda komtemplado de la Darmo, restante en la perfekta paco de nirvano.

　　Je la tagigxo post sia iluminigxo, la Budho eldiris versajxon:

　　"Vi vagis tra multaj naskigxoj en metamorfozo,

　　Sercxante, sed ne trovante, la konstruinto de tiu cxi domo.

　　Malfelicxa estas la ripeta naskigxo. 

　　Domkonstruinto, Vi jam vidis.

　　Vi ne plu konstruos domon.

　　Cxiuj viaj cxevronoj disrompigxis; 

　　Viaj traboj frakasigxis.

　　La menso atingis absolutecon.

　　Senavido jam realigxis."