Vidi fonton por 2-18. Donaco de Ambapali

　　2-18. Donaco de Ambapali

　　Homoj el cxiuj klasoj altaj kaj malaltaj, viroj kaj virinoj sercxis la instruon de la Budho kaj li akceptis cxiujn el ili gxojplene.

　　Kiam la Budho kaj liaj discxiploj restis en Vesali iutage, virino nomata Ambapali oferis al ili la uzadon de sxia gxardeno de mangarboj ekster la urbo por ke ili ripozu en la malvarmeta ombro de sxiaj arboj.

　　Ambapali estis tiel aminda kiel ora suno levigxanta el la oceano, sed sxi estis malcxasta. Sinjorino Ambapali ne intencis viziti la Budhon, sed sxia servistino diris al sxi: “Sinjorino, cxiuj nobeloj kaj ordinaraj homoj piediris al la gxardeno de mangoarboj hieraux. Kiam mi demandis, kial ili iras tien, ili respondis, ke ili tion faras pro la viro, kiu restas tie. Estas neniu alia kiel li. Li estas filo de regxo kaj rezignis sian regnon por ke li trovu la veron.

　　Sinjorino Ambapali estis cxiam preta por nova afero, kaj sxi tuj ekmovis siajn piedojn, kuris al unu el sxiaj cxaroj kaj veturis al la gxardeno jxetante fieran rigardon cxirkaux si. Kiam sxi atingis la gxardenan pordon, sxi decxarigxis kaj iris preter palmarboj kaj mangarboj. Estis kviete, kaj ecx arbfolioj ne tremetis. Sxi iris kviete tra la gxardeno gxis sxi vidis en densa ombro sub alta arbo viron, kiu estas neniu alia ol la Budho sidanta kun kunmetitaj manoj kaj piedoj. Auxrolo cxirkaux lia kapo glimbrilis kiel meznokta luno.

　　Ambapali staris tie mirigite. Sxi forgesis sian belecon, forgesis sin mem kaj forgesis cxion krom la Honorulo. Gxuste tie sxia tuta koro meldigxis kaj forfluis en riveron de larmoj. Sxi proksimigxis al la Budho malrapide kaj sinklinis antaux liaj piedoj, metante sian vizagxon sur la teron.

　　La Budho petis sxin starigxi kaj sidigxi. Li parolis al sxi pri la Dharmo. Sxi auxskultis la sanktajn vortojn per oreloj, kiuj sorbis ilin kiel seka tero, kiu ne havas pluvon dum longa tempo. Ricevinte la Dharmon, sinjorino Ambapali riverencis cxe liaj piedoj kaj invitis la Budhon kaj liaj discxiplojn al mangxo en la sekva tago. La Budho akceptis sxian inviton.

　　Nun nobeloj de Vesali ankaux venis por viziti la Sanktulon. Sur la vojo al la gxardeno de Mangarbo ili renkontis Ambapali kaj auxdis, ke la Budho jam akceptis sxian inviton al mangxo en la sekva tago. Ili diris al sxi: “Sinjorino Ambapali. Ni faru negocon kun vi. Vendu la honoron regali ilin al ni kontraux multe da oro.”

　　Sxi diris glimbrilante pro gxojo: “Sinjoroj, ecx se vi donos al mi Vesali kaj cxiuj gxiaj regnoj, mi ne fordonos tiun cxi honoran regalon.” La nobeloj iris al la Budho kolere kaj petis la honoron oferi alian mangxon, sed la Budho informis ilin, ke li jam akceptis la inviton de Ambapali.

　　En la sekva tago, Ambapali metis dolcxan laktan rizon kaj kukojn antaux la Budhon kaj liajn sekvantojn, kaj sxi servis ilin en granda modesteco. Post kiam la Budho mangxis, Ambapali sidigxis sur alia sidejo kaj diris kun kunmetitaj manplatoj: “Sanktulo, mi oferos la gxardenon al la komunumo. Bonvolu akcepti gxin se vi volas.”

　　La Budho akcepis la donacon vidinte la purecon de sxia intenco, kiu oferis gxin. Li gxojigis sinjorinon Ambapali denove per la Dharmo. Tio estis la sxangxigxo de Ambapali en sia vivo. Sxi komprenis la Dharmon kaj farigxis virta virino. Post iom da tempo sxi iris en la monahxinan komunumon kaj farigxis arhanto kun forta sagxo en sia menso. 

　　Kiel lotuso kreskas ne sur la seka tero, sed en nigra kaj akveca koto, Ambapali atingis altan spiritan disvolvigxon malgraux sia malbona pasinteco.

　　Post tiu cxi okazo, la Budho kaj liaj discxiploj iris al malgranda vilagxo cxe Beluva proksime. Jxus antaux la pluva sezono, la Budho decidis pasigi la lastan pluvan sezonon en tiu cxi vilagxo.