Vidi fonton por 1-28. La rakonto de sinjorino Pataĉara

　　28. La rakonto de Sinjorino Patacxara

　　Dum la vivperiodo de la Budho, estis ricxulo, kiu havis cxarman filinon Patacxara. Sxiaj gepatroj tiel amis sxin, ke ili tenis sxin en la sepa etagxo de la domo kaj ne permesis sxin eliri.

　　Kiam Patacxara estis deksesjara, sxiaj gepatroj volis, ke sxi edzinigxu al filo de alia ricxulo. Sed sxi enamigxis al sia servanto kaj deziris vivi kun li.

　　Do antaux la geedza ceremonio Patacxara vestis al si kiel servanto kaj fugxis el la etagxdomo frumatene. Sxi renkontis sian amaton en certa loko kaj ili forkuris kune.

　　La paro iris al malproksima loko kaj geedzigxis. Post iom da tempo Patacxara estis preta por naski bebon. “Cxi tie neniu helpos min,” Sxi diris al sia kara edzo, “sed gepatroj cxiam havas molan lokon en la koro por sia infano. Bonvolu konduki min al la hejmo de miaj gepatroj, por ke mi nasku nian infanon.”

　　Sed sxia edzo diris: “Kion vi diras, mia kara? Se viaj gepatroj vidos min, ili torturos min gxismorte. Estas neeble por mi iri.” Sxi petegis lin multfoje, sed li rifuzis cxiufoje.

　　
　　Iutage, dum la foresto de la edzo, Patacxara iris al siaj najbaroj kaj diris al ili: “Se mia edzo demandos al vi, kien mi iris, bonvolu informi lin, ke mi jam iris al miaj gepatroj.” Kiam la edzo revenis hejmen, li trovis, ke la edzino jam foriris. Li sxin kuratingis kaj petis reveni hejmen, sed sxi rifuzis. Gxuste tiam okazis sxiaj naskdoloroj kaj sxi baldaux naskis filon. Sxi pensis: “Nun ne plu necesas iri al miaj gepatroj,” do sxi revenis hejmen kun la edzo.

　　
　　Post iom da tempo sxi estis naskonta la duan bebon. Sxi forlasis la hejmon kaj ekiris al siaj gepatroj refoje dum la edzo laboris ekstere. La edzo kuratingis sxin kaj petegis kiel antauxe, ke sxi revenu kun li, sed sxi rifuzis.

　　
　　Subite okazis terura sxtormo. Patacxara diris al la edzo: “Mi ekhavis naskdolorojn ne elteneblajn, mia kara. Bonvolu trovi lokon por sxirmi nin kontraux la pluvego.”

　　
　　La edzo iris tien kaj reen kun hakilo en la pluvego, sercxante brancxojn kaj foliojn por fari kabanon. Vidinte arbuston kreskantan sur formikejo, li tuj aliris por haki gxin. Gxuste tiam elrampis venena serpento, kaj mordis lin je la mano. Li tuj perdis la vivon.

　　Dum Patacxara atendis la edzon, sxiaj doloroj pli kaj pli intensigxis, kaj sxi baldaux naskis alian filon. Estante senforta, malvarma kaj malseka, sxi povis fari nenion pli ol teni sian infanon en la sino kaj tranokti lauxeble sintirigxante sur la tero por sin sxirmi kontraux la pluvego kaj ege maltrankviligxante pri la edzo.

　　Kun la novnaskita bebo sur la dorso kaj la alia infano en la mano, Patacxara ekiris frumatene laux la vojo, kiun prenis sxia edzo, kaj eksteratende trovis lin morta. “Mia edzo mortis sur la vojo nur pro mi!” sxi ekploregis.

　　Poste sxi dauxrigis la iradon laux la vojo gxis rivero Acirauxati, kiu estis akvofluo de la sxtormo. Cxar sxi malfortigxis pro la nokta okazajxo, sxi ne havis suficxan forton por porti du infanojn kune. Sxi do restigis la pli grandan infanon sur la bordo kaj portis la pli junan tra la rivero. Poste, sxi metis la bebon sur foliojn kaj revenis por la pli granda infano.

　　Apenaux sxi atingis la rivermezon kiam aglo subite plongxis de la cxielo kaj forprenis la novnaskitan bebon. Vidinte tion, Patacxara ekkriis plengorgxe: “Sxu! Sxu!” Kiam la pligranda infano auxdis sxian krion trans la rivero, gxi pensis: “Panjo vokas min.”  Por proksimigxi al sxi, gxi glitis de la bordo kaj fordrivis pro la torento.

　　Nun Patacxara ege malgxojigxis kaj sencxese ploregis dirante, “Unu el miaj filoj estis forportita de aglo, la alia dronis en la rivero, kaj cxe la vojo mortis mia edzo.” Sxia ploro dauxris gxis sxi renkontis viron kaj demandis lin: “Sinjoro, kie vi vivas?” 

　　“En Savati,” li respondis.

　　“Vivas ia familio en ia strato de la urbo Savati familio. Cxu vi konas ilin, sinjoro?”

　　“Jes, sinjorino, sed ne demandu min pri tiu familio. Demandu min pri alia laux via scio.”

　　“Bonkora sinjoro, mi nur konas tiun familion. Bonvolu informi min pri ili,” sxi petis.

　　“Se vi insistas, mi ne plu povas kasxi la veron,” respondis la viro, “En forta pluvo lastanokte, falis la domo de la familio kaj cxiuj en la domo mortis pro la fatalajxo.”

　　“Ne!” ekkriis Patacxara.

　　“Jes, cxu vi povas vidi la fajron tie?” li demandis, montrante iom da flamo, “Jen ilia funebra fajro.”

　　Tuj kiam Patacxara auxdis tion, sxi falis sur la teron kaj sin rulis tien kaj reen pro malgxojo. Kelkaj vilagxanoj alvenis kaj portis sxin al Gxetavana Monahxejo, kie la Budho estis instruanta. La Budho petis kelkajn virinojn lavi, vesti, mangxigi kaj poste konsoli al sxi en plej dolcxaj kaj orelplacxaj vortoj. Kiam sxi rekonsciigxis, sxi atingis rememoron pri siaj antauxaj vivoj. Sxi petis al Budho ordini sxin, kaj tiel sxi farigxis monahxino.