Vidi fonton por 89. La Falsa Sanktulo

89. Falsa Sanktulo 

　　[Hipokriteco] 

　　Iam antauxe estis viro, kiu sxajnis sanktulo laux aspekto kaj konduto. Kun la korpo volvita per cxifonajxo kaj longaj haroj distauxzitaj sur la kapo, li sin vivtenis almozpetante en malgranda vilagxo. Kun ruzeco kaj malnobleco en la menso, li sxajnigis, ke li forlasis la krocxigxemon al la cxiutaga mondo, sed fakte li estis falsa sanktulo. 

　　Ricxulo en la vilagxo volis akiri meritojn pere de bonfarado, do li konstruigis simplan templeton en la proksima arbaro por la sanktulo. Li ankaux regalis lin per la plej bonaj mangxajxoj el sia propra hejmo.

　　Li opiniis, ke cxi tiu sanktulo kun distauxzitaj haroj kondutas sincere kaj bone, kaj neniam faros malbonajxon. Li timis banditojn, do li portis sian familian ricxajxon de 100 ormoneroj al la malgranda templo. Li enterigis gxin kaj diris al la sanktulo: "Via Estimata Mosxto, bonvolu prizorgi mian familian ricxajxon." 

　　La sanktulo respondis: "Ne maltrankviligxu pri tiaj aferoj cxe sanktulo kiel mi. Ni sanktuloj jam rezignis la avidemon al la ordinara afero. Ni havas nek avidemon nek deziron por preni alies posedajxon."

　　"Tre bone, Via Estimata Mosxto," diris la ricxulo. Li foriris pensante, ke li estas tre sagxa konfidi sian ricxajxon al tiel bona sanktulo.

　　Sed la malica sanktulo pensis: "Aha! La trezoro de 100 ormoneroj suficxas por mi vivi en la resta tempo de mia vivo. Mi ne plu bezonos labori aux peti almozon poste!" Do post kelkaj tagoj li sxtele elfosis la ricxajxon kaj enterigis gxin cxe la vojo.

　　En la sekva tago li iris al la hejmo de la ricxa vilagxano kaj mangxis kiel kutime. Mangxinte gxissate, li diris: "Plej honora sinjoro, mi logxis cxi tie vivtenate de vi jam dum suficxe longa tempo, sed la sanktuloj, kiuj jam forlasis la mondan deziron, ne devas tro krocxigxi al nur unu vilagxo aux patrono. Tio malpurigos la menson de sanktulo , kia mi! Do bonvolu permesi min foriri modeste." 

　　La ricxulo petegis foje kaj refoje, ke li restu, sed vane. Do li konsentis finfine: "Se vi ne plu volas resti, iru laux via volo, Estimata Majstro." Li akompanis la sanktulon gxis vilagxlimo kaj adiauxis lin. 

　　Irinte mallongan vojon sola, la falsa sanktulo pensis: "Mi devas certigi min, ke la malsagxa vilagxano ne suspektu min. Li tiel fidas min, ke li kredas cxion. Do mi trompu lin per sagxa artifiko!" Li sxovis sekan herberon en siajn distauxzitajn harojn kaj reiris al la vilagxo. 

　　Vidinte lin, la ricxulo demandis: "Estimata Majstro, kial vi revenis?" Li respondis: "Kara amiko, cxi tiu herbero el la pajla tegmento de via domo gluigxis en miaj haroj. Estas plej malbone kaj malpure por sanktulo kiel mi 'preni tion, kion oni ne donis'."

　　La mirigita vilagxano diris: "Nenio gravas, Via Mosxto. Bonvolu demeti gxin kaj dauxrigi vian vojon. Sanktulo kiel vi ecx ne prenas herberon kiu apartenas al aliuloj. Kiel mirinda tio estas! Kiel nobla estas vi, la plej pura el sanktuloj! Kiel fortuna mi estas havi honoron por vin vivteni!" Li ankoraux pli fidis lin ol antauxe, riverencis respektoplene kaj adiauxis lin denove. 

　　Gxuste en tiu tempdauxro la Iluminigxnto vivis kiel komercisto. Dum sia vojagxo li haltis por tranokti en la vilagxo, kaj hazarde auxdis la tutan paroladon inter la vilagxano kaj tiel nomata "plej pura sanktulo". Li pensis: "Tio sonas ridinde! Tiu viro certe sxtelis ion multe pli valoran ol sekan herberon, por kiu li revenis al la posedanto."

　　La komercisto demandis al la ricxa vilagxano: "Amiko, cxu vi donis ion, ke tiu cxi sanktulo tenu por vi?" "Jes, amiko," li respondis, "mi konfidis lin gardi mian familian ricxajxon de 100 ormoneroj." "Mi proponas, ke vi iru kontroli, cxu gxi ankoraux restas en sia antauxa loko."

　　Maltrankviligxinte, la ricxulo hastis al la arbara templo, fosis la teron, kaj trovis, ke lia trezoro malaperis. Li tuj kuris al la komercisto kaj diris: "Oni forsxtelis gxin!" "Amiko," respondis la vojagxanto, "gxin forprenis neniu alia krom la tiel nomata sanktulo. Ni kaptu lin kaj reprenu vian trezoron."

　　Ili ambaux postkuris tiel rapide kiel eble. Post kiam ili atingis la falsan sanktulon, ili konfesigis lin, kie li kasxe translokigis la monon. Ili iris al la kasxejo cxe la vojrando kaj elfosis la enterigitan trezoron. 

　　Vidinte la brilajn ormonerojn, la Bodisatvo diris: "Vi estas sanktulo tute hipokrita. Vi lerte diris cxiujn belajn vortojn admirindajn por cxiuj, ke oni ne 'prenu tion, kion aliaj ne donis'. Vi hezitis forlasi ecx kun herbero, kiu ne apartenas al vi, sed facile sxtelis cent ormonerojn!" Post la sarkasma kritiko, li konsilis al la falsa sanktulo, ke por sia propra boneco li sxangxu sian konduton .

　　La moralinstruo estas: Estu singardema kontraux sxajnigita honestulo.